Na koniec I tygodnia Wielkiego Postu wracamy do nauk Mojżesza głoszonych do narodu wybranego przed wejściem do Ziemi Obiecanej. Słyszymy o szczególnym przymierzu, jakie zawiera Bóg z człowiekiem, które dziś i każdego dnia obiecujemy odnawiać. Jest to bardzo szczególna umowa. Uzyskujemy gwarancje od Pana, że będzie dla nas Bogiem. A my obiecujemy zostać Jego własnością, spełniając Jego wolę.

Na własne życzenie stać się czyjąś własnością, pełniąc jego wolę, brzmi niepokojąco i u wielu osób może rodzić niezgodę a nawet bunt. Dlaczego Bóg żąda od nas bezwarunkowego posłuszeństwa? Kim jesteśmy jako ludzie, że ta droga jest najlepszą do osiągnięcia szczęścia wiecznego? Stanu, który nie ginie w niesprzyjających okolicznościach życiowych.

W swej naturze jesteśmy ciałem, podlegającym prawom przyrody, targanym emocjami, ulegającym instynktom. Niestety, biologia zniewala i prowadzi do śmierci. Będąc posłusznym Bogu, z natury swej Duchowemu, nie odrzucając ciała, możemy przejść ponad to, co cielesne. I to właśnie czyni z nas osobę wolną, podobną do Boga. Bóg nie wciska wolności na siłę. Trzeba chcieć być wolnym!