Niegodziwi mówili: Chodźcie, uknujmy zamach na Jeremiasza, (…) uderzmy go językiem. Jak często taka postawa staje się rzeczywistością w naszym codziennym życiu, kiedy osoby niesprzyjające nam, niewygodne, krytykujące nas, albo te, których zwyczajnie nie lubimy lub które nas irytują, stają się ofiarami naszego języka. Obmowa, plotki, oszczerstwa, wulgaryzmy są naszą bronią, a język niczym karabin maszynowy wyrzuca setki i tysiące niepotrzebnych oraz raniących słów. Jeremiasz natomiast prezentuje zupełnie inną postawę. Jego język i wargi to narzędzia, które służą mu do modlitwy za przeciwników. Przypomina te momenty, w których jego język był orędownikiem błagającym Boga o miłosierdzie dla ludzi, którzy teraz wobec niego pałają gniewem. Papież Franciszek mówił w jednej z homilii: Przyzwyczailiśmy się do obgadywania i plotek. Jakże często nasze wspólnoty i rodziny stają się prawdziwym piekłem, w którym dokonuje się tej zbrodni zabijania brata i siostry językiem! Lekarstwem na te grzechy niech będzie nasza modlitwa za osoby, które stały się ofiarami naszego języka. Starajmy się w te wielkopostne dni mówić o innych dobrze albo wcale. Jest to konkretna i trudna praca, jednak wyda ona błogosławione owoce i otworzy nam drogę do świętości. A gdy to my doświadczyliśmy od bliźnich uderzenia językiem, nie żywmy w sercu urazy, ale od razu stawajmy do modlitwy za osoby nas krzywdzące. Nie odpłacajmy złem za zło, ale zwyciężajmy je siłą dobra i miłości.