W dzisiejszym czytaniu prorok Daniel staje przed potężnym Bogiem z wyznaniem: zgrzeszyliśmy, zbłądziliśmy, zbuntowaliśmy się i odstąpiliśmy od Twoich przykazań. Z pokorą i z poczuciem wstydu woła do Boga i uznaje swoją słabość. Ma on świadomość własnej winy oraz niewierności całego narodu. Pewnie nie raz znaleźliśmy się w podobnej sytuacji, kiedy przyszło nam ze wstydem klękać przed Bogiem, wyznawać naszą słabość i błagać Go o przebaczenie. Jeszcze gorzej czuliśmy się wtedy, kiedy tak bardzo obiecywaliśmy poprawę, a znowu popełniliśmy ten sam grzech. Spotkanie grzesznego człowieka z Bożym majestatem może wywołać dwie postawy: strach i lęk oraz fascynację i zachwyt. Tylko od nas zależy czy przerazimy się Bożej sprawiedliwości i kary, a nasz grzech uznamy za niewybaczalny, czy zafascynujemy się dobrocią, świętością oraz miłosierdziem Boga i pozwolimy Mu przemieniać i oczyszczać nasze serca, oddając Mu wszystkie słabości w prostocie i pokorze. Prorok Daniel wie, że Bóg przebacza tym, którzy o to proszą i wyznaje: Pan, nasz Bóg, jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciw Niemu… Niech te słowa będą naszym wołaniem, abyśmy stając wobec Boga, nie ulękli się Jego potęgi, ale z pokorą, szacunkiem i ufnością przychodzili błagać o miłosierdzie. Bóg nigdy nie męczy się przebaczaniem nam. To my męczymy się proszeniem o nie. (Papież Franciszek) Niech nigdy nie zabraknie nam sił do wołania o miłosierdzie.