Błogosławiony jest mąż, który pokłada ufność w Panu i Pan jest jego nadzieją! Autor wskazuje, że człowiek, który całkowicie ufa Bogu i w nim pokłada całą swoją nadzieję, będzie szczęśliwy, bowiem stanie się jak drzewo, które wypuszcza korzenie, czyli ma stałe oparcie, a także jest wolny od obaw i niepokojów wśród zmiennych okoliczności życia. A my czy jesteśmy szczęśliwi? Czy pokładamy ufność tylko w Panu? Bardzo często szukamy oparcia w ludziach z pozoru mocnych i wyżej postawionych, którzy w oczach ludzi „coś” znaczą. Chcemy się ustawić, załatwić coś po znajomości, nieraz bezgranicznie ufamy napotkanym ludziom. Czasami jesteśmy nimi tak zafascynowani, że zapominamy o dotychczasowych autorytetach, a tym bardziej o Bogu i sprawach Bożych. Niestety, skutki takiego zachowania są bardzo bolesne. Człowiek jest słaby i grzeszny, często nas zawodzi. Zmieniły się okoliczności, więc zmieniła się postawa wobec nas. Dlaczego mnie już nie zauważasz? – pytamy. Wtedy nasze serce jest jak dziki krzew na stepie lub jak spalona pustynia całkowicie wyludniona. W takiej sytuacji trzeba nam zawsze wracać do Pana, wołać: przyjmij mnie Panie, uczyń mnie żywym drzewem, przywróć mi życie, ufam tylko Tobie! A wtedy nasza codzienność stanie się miejscem wypełniania woli Bożej, dostrzeżemy Boże prowadzenie i Bożą obecność, a to, co niebezpieczne lub niepewne, nie będzie już nas napawało lękiem, gdyż w Panu złożyliśmy nadzieję.