Po minionym triduum z wygnanymi do Babilonii Izraelitami przechodzimy do innego, też trzydniowego cyklu, który uchyla rąbka tajemnicy o przyszłym Mesjaszu. Dziś spotykamy miłosiernego Mojżesza, który wstawia się za przewrotnym ludem; jutro usłyszymy o zasadzce, którą na podobnego sprawiedliwego „męża stanu” zastawiają niegodziwcy; pojutrze zaś zajrzymy do łagodnego serca proroka Jeremiasza prześladowanego przez własnych rodaków. Wszystkie te trzy postaci zapowiadają późniejszą historię Chrystusa: jak Mojżesz będzie orędował On za grzesznikami; jak anonimowemu sprawiedliwemu będzie zagrażało Mu niebezpieczeństwo ze strony towarzyszy; wreszcie, jak Jeremiasz będzie zmierzał On ku śmierci męczeńskiej. On – Jezus. W odniesieniu do dzisiejszego czytania włączmy teraz wyobraźnię i przedstawmy sobie przebieg tego dramatu ( Wj 19 – 34). Przed naszymi oczami rozciąga się pustynia, na której wyrasta góra Synaj, u stóp której stoi obóz Izraelitów. Szczyt Synaju spowija ognisty dym albo obłok, pojawiają się grzmoty i błyskawice – znaki objawienia Boga. Podczas gdy Mojżesz wstępuje na górę, by przyjąć wykładnię Przymierza ( Wj 19, 22 – 31, 18), lud pozostaje u podnóża – i ulega zniecierpliwieniu, do tego stopnia, że wymaga na Aaronie sporządzenie posągu imitującego Boga, po czym wraca do obozu, by urządzić ucztę ofiarną ( Wj 32, 1-6). Właśnie w tym momencie następuje dialog między Mojżeszem a Bogiem, który jest treścią dzisiejszego czytania. Miłosierne orędownictwo Mojżesza, zjednujące Boże przebaczenie, pociągnie jednak za sobą także wymierzenie bolesnej kary ludowi (Wj 32, 21-35). Wszystkie te elementy powtórzą się później u Jezusa, z tą różnicą, że wstawiennictwo, przebaczenie i kara splatają się u Niego w jedno misterium krzyża, udostępniane nam w sakramentach Kościoła, a zwłaszcza Eucharystii.