W dzisiejszym drugim czytaniu słyszymy o śmierci Absaloma. Chociaż zagrażał on Dawidowi, król rozkazał, aby zachowano go przy życiu, jeśli któryś z żołnierzy spotkałby go w boju. Miłość ojcowska bowiem wzięła górę nad chęcią zemsty za zdradę. W takiej postawie Dawida możemy rozpoznać postawę Boga wobec swojego ludu, który często swoim postępowaniem zasługiwał na karę Bożą. I nawet jeśli Bóg tę karę zsyłał, to zawsze ostatecznie ci, którzy podnosili rękę na Izraela, zostawali ukarani. Poza tym ilekroć Izrael zwracał się do Boga o pomoc ze skruchą, żałując za swe złe postępowanie, Bóg cofał swoją karzącą rękę i okazywał miłosierdzie.

Mimo iż Dawid nie chciał śmierci swojego syna, jeden z jego wodzów, Joab, zabił jednak syna królewskiego wtedy, gdy on zaplątał się w gałęzie drzewa i był zupełnie bezbronny. Gdy doniesiono o tym królowi, zamiast oczekiwanej radości ze zwycięstwa nad zdrajcami, Dawid zaczął opłakiwać swojego syna, a cały kraj pogrążył się w żałobie. Bóg również doznaje głębokiego smutku, gdy któreś z Jego dzieci przez grzech pogrąża się w śmierci duchowej, pozbawia się łączności z kochającym Ojcem.

Dzisiejszy psalm responsoryjny jest modlitwą o pomoc. Psalmista prosi Boga, aby strzegł jego życia z uwagi na pobożność i ufność, jaką w Nim pokłada, gdyż wie, że Bóg nie pozostawia bez pomocy tych, którzy się do Niego uciekają. Jego nieustanna prośba jest wyrazem wytrwałości i bezgranicznego zaufania w Bożą łaskawość. I takiej właśnie postawy uczy nas dziś psalmista. 

Chociaż dzisiejsza Ewangelia prezentuje nam dwa obrazy, to jednak są one ze sobą ściśle powiązane: uzdrowienie kobiety cierpiącej na krwotok i wskrzeszenie córki Jaira. Spotykamy więc dwie kobiety: pierwsza od dwunastu lat cierpi na krwotok, ale posiada ogromną wiarę; wierzy, że samo dotknięcie płaszcza Jezusa może ją uzdrowić. Druga – umiera w wieku dwunastu lat, ale ma kochającego ojca, który wierzy, że tylko Jezus może uzdrowić jego córkę; wierzy nawet wtedy, kiedy dowiaduje się o jej śmierci. Wiara jest tutaj kluczowym elementem i warunkiem koniecznym, jak zresztą przy wszystkich cudach Jezusa. Podkreślić tu także należy, że w całym nauczaniu i postępowaniu Jezusa nie spotkamy żadnego przejawu gorszego traktowania kobiet, jaki był charakterystyczny dla Jego czasów. Wręcz przeciwnie. Jego sposób mówienia o kobietach i sposób podejścia czy odnoszenia się do nich jest wyraźnym novum na tle panujących wówczas obyczajów.

Z punktu widzenia kultury i religii żydowskiej obie bohaterki dotyka wielki dramat, obie były niespełnione, gdyż pierwsza, z powodu swej dolegliwości, nie mogła być matką, co więcej – uważana była w społeczeństwie za nieczystą, mając ciągły kontakt z krwią, druga – umarła, zanim mogła zostać matką. Brak potomstwa był uważany za brak Bożego błogosławieństwa, życie bez dzieci nie było pełnią życia. Można więc powiedzieć, że obie zostają przywrócone przez Jezusa do życia. Cud uzdrowienia i cud wskrzeszenia otrzymują tutaj o wiele szersze znaczenie, dotykają także osób, które były ich świadkami.