Duch Święty, którego otrzymali Apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy uzdolnił ich do wyznawania wiary wobec Żydów, przed którymi się ukrywali. Św. Piotr napełniony Duchem Świętym, z wielką odwagą występuje wobec mieszkańców Jerozolimy, w której jeszcze kilkadziesiąt dni wcześniej Jezus został zabity. Jego mowa jest pierwszym publicznym ogłoszeniem wiary i wezwaniem do nawrócenia.

Mowa Piotra to dwa argumenty. Apostoł świadczy o zmartwychwstaniu Chrystusa, odnosząc się do niedawnych wydarzeń. Podkreśla, że Jezus, będąc na ziemi, był prawdziwym człowiekiem z krwi i kości, pochodził z Nazaretu. Jednak pośród Jego ziemskiej działalności działy się cuda, przez które Bóg potwierdzał, że jest On Bożym Mesjaszem. Piotr używa także argumentu biblijnego. Zwraca uwagę, że to do Jezusa odnosiły się zapowiedzi prorockie. Potomkiem króla Dawida, wobec którego spełniły się proroctwa, jest Jezus Chrystus. Obietnica wskrzeszenia z martwych w Nim się wypełniła. Zmartwychwstanie Jezusa jest punktem przełomowym w historii Narodu Wybranego, ponieważ wszystkie wydarzenia prowadziły do tego momentu, gdy pierwszy raz w historii została złamana moc śmierci. Piotr wraz z Apostołami stają się świadkami Zmartwychwstałego. Odtąd całe ich życie będzie skupione na dawaniu świadectwa.

Według tradycji król Dawid jest autorem zbioru Psalmów. Ma to szczególnie ważny wymiar w dzisiejszym Psalmie 16, ponieważ św. Piotr, którego mowę czytaliśmy w pierwszym czytaniu, przytacza głębsze zrozumienie tych słów. Zapowiedzi zwycięstwa nad śmiercią nie spełniły się w królu Dawidzie, ponieważ jak mówi Piotr: „Dawid umarł i został pochowany w grobie, który znajduje się u nas aż po dzień dzisiejszy” (Dz 2,29). Jezus jako potomek króla Dawida według ciała, staje się wypełnieniem i podmiotem Psalmu 16.

Domniemany grób Dawida możemy odnaleźć w szczególnym miejscu w dzisiejszej Jerozolimie. Znajduje się on poniżej Wieczernika, w którym Apostołowie spożywali Ostatnią Wieczerzę. To w tym miejscu rozpoczęło się misterium męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. W powyższym Psalmie śpiewamy „w kraju zmarłych duszy mej nie zostawiasz i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie”. Jezus, potomek Dawida, przychodzi jako ten, który wypełni wszystkie obietnice, które odnosiły się do króla Izraelskiego.

Kobiety, które były naocznymi świadkami męki i śmierci Jezusa na krzyżu stają się również pierwszymi świadkami zmartwychwstania. W pierwszej chwili, gdy przychodzą do grobu, spotykają anioła, któremu wierzą na słowo, że Chrystus powstał z martwych. Oprócz słów anioła, widzą także pusty grób. Chociaż słowem i obrazem są powiadomione o zmartwychwstaniu, to jednak nie spotykają Jezusa, a jedynie anioła. Jednakże, posłuszne słowom anioła, doświadczają niezwykłego spotkania, takiego, które przekracza ich przewidywania. Kobiety przyszły do grobu, by namaścić ciało zmarłego Jezusa, a tu spotykają się z Nim żywym. Nie tylko słowo anioła świadczy o zmartwychwstaniu, ale prawdziwy i żywy Chrystus, który stoi przed nimi, który mówi do nich, którego mogą dotknąć. Naturalnym odruchem, który kobiety czynią wobec Mistrza, jest pokłon. Pokłon oddali Jezusowi Mędrcy ze wschodu, wielu uzdrowionych, a także uczniowie, gdy uciszył burzę na jeziorze. Pokłonu domagał się także Szatan, gdy kusił Jezusa na pustyni. Spotkanie ze Zmartwychwstałym, kontrastuje z intrygą arcykapłanów, chcących zaprzeczyć powstaniu z martwych Jezusa. Ta historia, którą chcą zbudować, jest jednak fałszywa, ponieważ opiera się tylko na ludzkich pomysłach, a nie na spotkaniu z żywym Bogiem.