Cud uzdrowienia chromego dokonany przez św. Piotra wywołał duże poruszenie w Jerozolimie. Dla Apostoła jest to okazja do wygłoszenia kolejnej mowy o Jezusie Chrystusie. Piotr przypomina, że Żydzi są ludem Boga Abrahama, Izaaka i Jakuba, który jest Bogiem i Ojcem także Jezusa Chrystusa. Apostoł nazywa Jezusa Sługą Pańskim, co jest oczywistym nawiązaniem do tajemniczego Sługi Jahwe opisanego u proroka Izajasza . Przypominając wydarzenia męki i śmierci Chrystusa, ukazuje, że to do Niego odnosiły się zapowiedzi o cierpiącym słudze. Piotr wzywa Żydów do nawrócenia i uwierzenia w Jezusa i zauważa, że to oni są pierwsi wezwani do uznania Chrystusa za Sługę i Syna Bożego. Wiąże się to z pokutą, ponieważ samo wybranie z powodu należenia do Ludu Wybranego nie jest wystarczające, by osiągnąć życie wieczne. Nawrócenie z grzechów i przyjęcie nauczania Jezusa jest konieczne do zbawienia. Zastanówmy się, jak często w naszym życiu myślimy o zbawieniu. Czy towarzyszy nam wówczas myśl, że musimy wejść na drogę nawrócenia? Sama wiara jako decyzja woli jest martwa bez uczynków, jak pisze św. Jakub w swoim liście (Jk 2,26). Trwając w radości zmartwychwstania, pamiętajmy, że droga nawrócenia trwa całe życie. Dokonanie wyboru wiary nie jest pełne, gdy nie mamy postawy żalu i chęci uwolnienia się z grzechów.

Człowiek doświadczający wpływów świata, który go otacza, często staje bezradny wobec wielu spraw. W wielu doświadczeniach widzimy swoją niemoc i zależność od czynników zewnętrznych. Psalmista, zauważając Boże dzieło stworzenia, kontrastuje z nim człowieka, który jest malutką istotą na tle siły przyrody. Mały człowiek w konfrontacji z ogromem wszechświata jest jednak wielki. Nie przez moc fizyczną i potęgę, ale poprzez podobieństwo do Stwórcy. Bóg, stwarzając człowieka, uczynił go na swój obraz i podobieństwo (Rdz 1,26), co jest nieskończenie większym zaszczytem niż siła stworzenia. Zastanawiające jest stwierdzenie, że człowiek jest „niewiele mniejszym od aniołów”. Chociaż w porządku bytów anielskich człowiek jest rzeczywiście mniej „doskonały”, to jednak żaden z aniołów nie ma ciała. Nasza cielesność jest doceniona przez Boga w Jezusie Chrystusie, który stał się człowiekiem. Świętowanie Zmartwychwstania szczególnie nam o tym przypomina.

Uczniowie, którzy wrócili z Emaus po niezwykłym spotkaniu z Jezusem, pragną podzielić się tą radosną informacją z Apostołami. Jednakże wspólnota zamknięta w Wieczerniku nadal jedynie słyszy o Jezusie Zmartwychwstałym, ale nie doświadczyła fizycznego spotkania z Nim. Pośród wątpliwości, zatrwożenia i lęku, świadectwo uczniów staje się początkiem objawienia się Jezusa. Słowa „Pokój wam” nie są jedynie zwyczajnym pozdrowieniem, ale wskazaniem, że śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa zaprowadzają powszechny pokój. Jezus, chcąc rozwiać uczniom wątpliwości, jakoby był duchem, udowadnia im swoją obecność w ciele. Po pierwsze pokazuje swojego ciało, na którym są obecne znaki męki – ślady po gwoździach.  Ciało, które im przedstawia jest tym samym, które cierpiało na krzyżu. Co więcej, pozwala się dotknąć, gdyby spojrzenie było nieprzekonujące. Po trzecie, gest zjedzenia ryby świadczy o tym, że nie mają zwidów. Jezus Zmartwychwstały jest obecny w rzeczywistości ziemskiej. Spotkanie z Chrystusem ma także na celu wyposażyć Apostołów w charyzmaty, które pozwolą im głosić prawdę o zmartwychwstaniu tym, którzy fizycznie nie spotkają Jezusa. Oświecenie umysłów pozwoliło połączyć całą historię zbawienia z jej punktem kulminacyjnym, jakim była męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa.