W ubiegłą niedzielę oraz we wtorek czytaliśmy w Kościele fragment Dziejów Apostolskich mówiący o funkcjonowaniu pierwszej wspólnoty chrześcijańskiej. Na podstawie tamtego opisu można było wnioskować, że nie miała ona żadnych problemów. Jej członkowie wszystko mieli wspólne i nikt nie cierpiał niedostatku. W dzisiaj czytanym fragmencie widzimy, że z czasem, gdy wspólnota się powiększała, zaczęły pojawiać się trudności w jej prowadzeniu. Wspólnota składała się z chrześcijan wywodzących się z Żydów wychowanych w kulturze greckiej, czytających pisma hebrajskie tłumaczone na grekę, oraz Hebrajczyków, czyli chrześcijan wywodzących się z Żydów posługujących się językiem aramejskim, wychowanych na pismach hebrajskich. Problem powstał właśnie pomiędzy tymi grupami. Helleniści zarzucili Hebrajczykom, że ich wdowy są traktowane niesprawiedliwie przy rozdawaniu jałmużny. Ta sytuacja była sygnałem dla apostołów, że przestali sobie ze wszystkim radzić. Byli jednak pewni, że nie mogą zaniedbywać głoszenia słowa Bożego, zwrócili się więc do wspólnoty, aby spośród siebie wybrali siedmiu mężczyzn do zajmowania się sprawami materialnymi. Wszystkim podobało się takie rozwiązanie. Wspólnota wybrała kandydatów spośród siebie i przedstawiła ich apostołom, którzy ten wybór potwierdzili.

Sytuacje kryzysowe w Kościele były na każdym etapie jego rozwoju i pewnie zawsze będą. Jednak każde pokonanie kryzysu może przynosić owoce w postaci rozwiązań lepiej sprawdzających się w nowych uwarunkowaniach. Ważne, aby nigdy nie działo się to kosztem zaniedbania głoszenia słowa Bożego.

Psalmista zachęca nas do wielbienia Boga na wszelkie możliwe sposoby. Przedstawia przymioty Boga i Jego dzieła, zachwyca się nimi i zapewnia, że „ziemia jest pełna Jego łaski”. Dodaje, że szczególne przywileje mają ludzie bogobojni, czyli ci, którzy oczekują Jego łaski. Ci, którzy liczą wyłącznie na własne siły, do tej grupy nie należą. Warto znaleźć się wśród uprzywilejowanych, bo nasze siły mogą zawodzić, zaś Jego łaska nie ma granic.

Po rozmnożeniu chleba i ryb uczniowie wracali łodzią do Kafarnaum, a Jezusa nie było z nimi. Było ciemno i wietrznie, jezioro było wzburzone. Wtedy zobaczyli Jezusa kroczącego po jeziorze i się przestraszyli. Widzieli wcześniej wiele cudów, ale ten, który właśnie zobaczyli, przeraził ich. Jezus powiedział do nich: „To Ja Jestem, nie bójcie się”. Chcieli Go zabrać do łodzi, ale wtedy doświadczyli kolejnego cudu. Łódź natychmiast znalazła się w miejscu docelowym.

Ta scena może być ilustracją naszych życiowych doświadczeń przypominających wzburzone wody: naszych lęków, poczucia osamotnienia, zagubienia. Gdy nie rozumiemy wydarzeń dziejących się w naszym życiu, bądźmy otwarci na to, że pomoc może przyjść, inaczej niż byśmy się spodziewali. Gdy zaprosimy do tej sytuacji Jezusa, On przyjdzie z pomocą. On ma moc uciszyć wiatr, ale też może wykorzystać wiatr, abyśmy znaleźli się tam, dokąd zmierzaliśmy.