Z kim moglibyście mnie porównać, żeby mi dorównał - mówi Święty. Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko? - Iz 40,25-26.

Mimo zapewnień kilku proroków, wielu Izraelitom na babilońskim wygnaniu było coraz trudniej uwierzyć, że ich cierpienia, niewola niedługo się skończą. Z upływem czasu, wobec niezmienności sytuacji, ich nadzieja i ufność coraz bardziej gasła. Dlatego prorok Izajasz czuje potrzebę i postanawia umocnić słabnącą ufność swoich rodaków, przypominając o potędze Pana Boga, stwórcy i władcy całego wszechświata. On jest Bogiem wszechmogącym, wszechpotężnym, niestrudzonym. Również gwiazdy, niczym karne wojsko, są Mu posłuszne. To On obdarza istnieniem i nim kieruje. Przede wszystkim otacza opieką najsłabszych i utrudzonych, którzy boją się, że jednak już nigdy nie zobaczą swojej prawdziwej ojczyzny. Dlatego też, dla podtrzymania nadziei w narodzie, przezwyciężenia postaw zniechęcenia prorok przypomina o wielkości i wierności Boga. Izajasz przekonuje, że Bóg wie o cierpieniach swego ludu i wie, jak im zaradzić, ale potrzebuje ich zaangażowania, otwarcia się na jego słowo, znaki, natchnienia. Wiara nie ma jednak zamknąć w kokon Izraela. Izrael musi pamiętać, że pomoc Boża nie zastępuje ludzkiego działania, ale dodaje mocy i pomnaża pomysły do rozwiązywania problemów. Bóg pobudza do przemiany i wzrastania, ale nie dokonuje wszystkiego za człowieka. Kto wierzy w Boga, wie, że ma zadanie do wykonania tam gdzie Opatrzność go postawiła w danym czasie i wśród tych ludzi z którymi żyje. To jednak zakłada porzucenie przez Izraela ciągłych myśli o jego samowystarczalności - On daje siłę zmęczonemu i pomnaża moc bezsilnego (w. 29) - oraz dostrzeżenie własnych słabości i ułomności . Jedynie w ten sposób będą mogli odczuć moc pochodzącą od Boga, doznając Jego siły, która jak na orlich skrzydłach zaprowadzi święty naród w czasie drogi powrotnej.

W inny sposób wyjaśnia to samo Jezus w dzisiejszej Ewangelii - przyjdzcie do mnie wszyscy utrudzeni - prawdziwe poznanie Boga jako Ojca, Opiekuna, wspomożyciela jest możliwe i Jezus chce wprowadzić uczniów w taką bardzo bliską z Nim więź. Udręczenie jakie człowiek od pewnie zarania dziejów wsączył zazdrosny wąż, czyli szatan dotyczy przekonania, czy Bóg rzeczywiście mnie kocha. Ta wątpliwość karmiona jest złym obrazem Boga mającego być rzekomo nieprzyjacielem ludzkiej wolności, zazdrosnym o nasze bogactwo, przyjemności, zimnym i niedostępnym sędziom, niechcącym przyjąć prawdy na naszych ludzkich słabościach. Ubodzy, pokrzywdzeni, odepchnięci, znajdą pokrzepienie, ale aby jednak Jego gesty nie sprawiały wrażenia, że Bóg z wielką łaską wyciąga do nas klęczących u Jego stóp nędzarzy, sam staje się jednym z nas. Adwent jest czasem, żeby to na nowo odkryć i zacząć tym żyć.