Gdybyś zważał na moje przykazania, twój pokój stałby się jak rzeka - Iz 48, 18.

Czytając historie zbawienia odnosimy wrażenie, że z Bożym planem zbawienia zawsze kontrastuje postępowanie człowieka, który zdaje się czynić wszystko przekornie, tak aby ów plan się nie powiódł. Wśród radosnych proroctw proroka Izajasza, dzisiejsze jest nieco pesymistyczne. Prorocy też byli smutni i strapieni, zwłaszcza kiedy widzieli, że ich nawoływania dotyczące potrzeby nawrócenia nie odnoszą skutku. Prorok Izajasz mierzy się z tą tragedią, z której wyraźnie wydobywa się wina narodu świętego, uwidaczniająca się jeszcze bardziej w porównaniu z łaskami, jakie zesłał Bóg. Wierność nakazom Pana Boga sprawiłaby, że losy narodu potoczyłyby się inaczej, a jego położenie byłoby znacznie lepsze od tego, w którym się znalazł. Nie wszystko jednak stracone, Bóg chce po raz kolejny wkroczyć jako Mistrz i Przewodnik, w dzieje człowieka poranionego i oszukanego przez grzech i niewierność. Izrael potrzebował odnowy swojej wiary, dlatego Bóg przychodzi mu z pomocą. Celem Bożych wskazówek jest zawsze pomyślność człowieka, dlatego właśnie prorok, wielokrotnie powtarza, że człowiek, który zapomina o Bogu nie będzie miał z tego ani pożytku, ani pokoju w sercu. Gdyby Izrael nie grzeszył, gdyby słuchał Boga, gdyby zważał na Jego przykazania, zachowywał Prawo Boże, wówczas Bóg mógłby wypełnić swe obietnice. Stąd wniosek proroka, przykre i bolesne doświadczenie niewoli babilońskiej powinny nauczyć ten lud wiary w słowo Boże i postępowania według Jego woli.

Ludzie, do których został posłany Jezus są podobnie zatwardziali, jak za czasów proroka Izajasza. Odrzucili Bożą mądrość, która najpierw była pokazana w życiu i działalności Jana Chrzciciela, a potem w działaniu, wyrozumiałości dla grzeszników, jakie okazywał Jezus. Przywódcy Izraela stanęli przeciwko niemu, a nie mogąc podważyć jego nauczania chcieli go zniszczyć. Niezależnie, czy by pościł, czy chodził odwiedzać domy, czy czyniłby cuda, Jezus i tak zostałby odrzucony. To ludzie podobni do kapryśnych dzieci, które nie chcą ani się bawić, ani przeżywać żałoby ani się weselić. Jednak ludzie o prostych sercach, ufni przylgnęli do niego. Jego przesłanie domagało się przemiany serc, czego ludzie żyjący w grzechu nie chcą. Dziś sytuacja się nie zmieniła, ci co chcą dalej i ciągle siedzieć w ciemności moralnej i duchowej nauki Jezusa nie przyjmują. Ci którzy sprzeciwiają się Bogu, zawsze znajdą uzasadnienie dla swego złego postępowania. Dla nich Jan Chrzciciel będzie za bardzo ascetyczny, surowy i wymagający, a Jezus zbyt łagodny i pobłażliwy. Niech przykład rozkapryszonych dzieci będzie dla nasz nauczką i przestrogą, żeby nie przeoczyć wezwania do wiary i przemiany serca.