Wschodzi gwiazda z Jakuba, a w Izraelu podnosi się berło - Lb 24,17.

Dziś słowo Boże daje nam dwa proroctwa pochodzące od pogańskiego, pochodzącego z Mezopotamii wróżbity Balaama. Balaam to postać szczególna, miał zamiar złorzeczyć Izraelowi, a skończyło się na tym, że mu błogosławił. Bóg przemienił wróżbitę w proroka i właśnie on będzie głosić wiarę w Tego, który zbawia swój lud. Nie jest to już mag, odczytujący przyszłość z wnętrzności zwierząt ofiarnych, lecz prorok, pod wpływem Ducha Bożego. Król Moabu Balak, przeciwstawiając się długiej przeprawie Izraela, czuł się zagrożony ze strony nadciągających Izraelitów wezwał więc na pomoc proroka Balaama, namawiając go, aby wystąpił przeciwko Izraelowi, przeklinał go; życzył mu źle; ten jednak mimo, że nie był Izraelitą to wierzył w Boga Izraelitów. Tekst święty mówi, że ogarnął go Duch Pański – wypowiada swą przepowiednię, której, z własnej inicjatywy i wbrew woli moabskiego króla, nigdy nie odważyłby się powiedzieć. Pierwsze jego proroctwo opisuje przyszły rozkwit Izraela, jako obrazu używa kwitnący, obficie nawodniony ogród, co bardziej kojarzyło się narodowi, który właśnie wędrował przez pustynię. Początek drugiego proroctwa przedstawia zwycięstwo Izraela nad nieprzyjacielskimi mu narodami. Balaam odwołuje się do obrazu pięknych i bogatych namiotów oraz widoków wspaniałych dolin i zasobnych potoków, co ma pokazać na wielką siłę życia Izraela. Ustami poganina Bóg posługuje się obrazami, w której po raz pierwszy pokazana zostaje postać przyszłego króla i zbawiciela wszystkich. To opis idealnego panowania, będącego wizją odrodzonej monarchii Dawida. A tak rzeczywiście proroctwa te opowiadały o wielkiej przyszłości Izraela, co było potwierdzeniem Bożej wierności wobec obietnic danych królowi Dawidowi. Berło z Izraela to znak królowania przyszłego mesjasza. Pojawienie się nowej gwiazdy wiązano zawsze z narodzinami króla lub też mającym miejsce wielkim wydarzeniem, jakie potem wpłynęło by na bieg historii. To właśnie tutaj, w tym fragmencie Starego Testamentu, pojawia się powszechnie znany motyw gwiazdy, jaki później odnoszono jako symbol Mesjasza. Przypomnijmy sobie więc gwiazdę która prowadzi Mędrców u św. Mateusza (Mt 2,9-11), o tytule gwiazdy porannej przypisywanej Jezusowi w Janowej Apokalipsie (ap 2,28; 22,16) i o berle, które nie zostanie odjęte od Judy (Rdz 49,10). Wraz z przyjściem Pana Jezusa uobecniają się, realizują wszystkie dobrodziejstwa mesjańskie.

W obliczu tej właśnie wizji Balaama i towarzyszących jej znaków niezwykłą postawę przyjmują arcykapłani i starsi ludu z Ewangelii, którzy nie potrafią tych znaków przyjąć i odczytać jako rzeczywistości wypełniającej się w życiu i działalności Jezusa, dlatego stawiają pytanie, które pewnie odruchowo jesteśmy i my skłonni uznać: jakim prawem to czynisz, dlaczego przepędziłeś kupców ze świątyni. Jesus jednak nie daje się sprowokować, bo wie doskonale, że nie powoduje nim chęć popisania się i szukania prawdziwości swych działań. Sam więc zadaje im pytanie dlaczego nie przyjęli chrztu, jaki udzielał Jan nad Jordanem. Daje im w ten sposób do zrozumienia, że wie, iż nie zależy im na uzyskaniu prawdziwej odpowiedzi, lecz chodzi im o pretekst, o niefortunna wypowiedź, która by go w oczach prostych ludzi postawiła w złej postawie. Jezus chce powiedzieć: ponieważ moja odpowiedź was nie interesuje, bo już z góry macie swoją, przygotowaną wcześniej, więc jeśli nie będziecie gotowi jej zmienić, szkoda z wami rozmawiać.

Otworzyć umysł i serce na działanie pana Boga, pozwalając Mu, by ogarnął nas przez swego Ducha, to jedyna szansa, kiedy stajemy się zdolni do właściwego odczytania znaków Bożych. Bo największą przeszkodą w rozpoznawaniu wejścia Boga w nasze życie jest złudzenie, że my wiemy lepiej. Narodzenie Pańskie jest już blisko, warto otworzyć serce.