Na sześć dni przed Paschą Jezus przybył do Betanii (J 12,1).

Kilka dni przed Największym świtem Izraela, Paschą, pamiątką wyzwolenia z niewoli egipskiej, zanim wejdziemy do świętego miasta, Jerozolimy, gdzie w Wielki Czwartek rozpocznie się wielki bój o zbawienie świata, zatrzymujemy się w bardzo małej i cichej Betanii. Miasta przyjaciół Jezusa. W tej małej mieścinie panuje spokój, tu nie docierają żadne kłótnie, intrygi, kopanie pod sobą dołków, łapanie za słowo, szukanie haków na siebie, nie krążą myśli o zabiciu niewygodnego Jezusa, które toczą od wielu dni święte miasto. Gdy w Jerozolimie zbierają się już ogromne siły zła, siły ciemności, w Betanii panują moce światła. Jezus jest na uczcie ze swoimi. Z tej uczty wystawionej na Jego cześć, zapewne spośród wielu przemów, różnych podziękowań św. Jan zapamiętał i opisał jeden gest. Maria wzięła cenny olejek, otrzymany kiedyś i zachowany na jakąś ważną okazję, o której zapewne nie wiedziała nic konkretnego. Być może chciała jakoś inaczej ofiarować, bo tak się daje prezenty szczególnie bliskim sercu, ale jak każda wrażliwa kobieta zobaczyła, że innej okazji już nie będzie, że Jezus już tu więcej nie wróci, że to pewnie ostatnie spotkanie w tym przyjaznym gronie. Okazuje mu pociechę, wsparcie i troskę. Namaszcza nogi Jezusa nardowym olejkiem. Ociera włosami. Dla nas gest niezrozumiały, a dla ludzi głupich to nawet śmieszny gest, ale nie dla mieszkańców tego wyjątkowego domu w Betanii. Poszukajmy w tych najbliższych dniach drobnych gestów dobroci, troski, czułości o najbliższych, szczególnie, jeśli wiemy, że przeżywają trudne chwile. Poszukajmy chwil pobycia sam na sam z Jezusem. Może niekoniecznie wielkie rzeczy, nadzwyczajne olśnienia i radykalne decyzje. Posiedźmy przy Jezusie, sprawmy mu przyjemność, aby mógł się znaleźć w towarzystwie, które mu ufa. Dajmy Jezusowi dziś i w następnych dniach coś, czego nie daliśmy nigdy nikomu, coś zachowane tylko dla Niego.