Pierwszy List św. Piotra został skierowany do cierpiących, nieżydowskich, nowych wyznawców Chrystusa w Azji Mniejszej. Ma ich umocnić w wierze i zapewnić, że właśnie przez wiarę w Chrystusa są w Niego wszczepieni, otrzymując nową chrześcijańską tożsamość. Jak jednak ich prowadzić wiedząc, że wiara nie uchroni ich przed dalszymi cierpieniami i prześladowaniami? Jak paść to stado Boże?

Piotr, będąc daleko, na koniec swojego listu daje tamtejszym liderom wspólnot chrześcijańskich konkretne wskazówki: mają te wspólnoty prowadzić jak słudzy, strzec bezinteresownie, z oddaniem, jako żywe przykłady dla stada. Nie poleca im tego, ale prosi, i stawia im siebie pierwszego jako żywy przykład: również starszy, a przy tym świadek Chrystusowych cierpień i uczestnik tej chwały, która ma się objawić.

W tych słowach zawiera się głęboka prawda o Piotrze, ale także wskazówka, kim każdy duszpasterz winien być dla nas, którzy nieraz znosimy, jak tamci chrześcijanie, niedogodności, a czasem i prześladowania ze względu na Chrystusa.

Święto katedry św. Piotra Apostoła niech będzie zachętą, by modlić się za naszych duszpasterzy. By byli jak św. Piotr. A dla duszpasterzy – zachętą, by iść śladem Piotra i jego wskazań.