Jak żyć w chwilach cierpienia? Jak radzić sobie z troskami? Dzisiaj Kościół, czyli każdy ochrzczony, także ja, dostajemy od świętego Piotra konkretne wskazówki. Po pierwsze, radzi, abyśmy przyznali się do swojej bezradności i z mocną wiarą, tj.: z pełnym zaufaniem powierzyli Panu Bogu wszystkie swoje zmartwienia. Taka postawa jest wręcz konieczna, gdyż mamy poważnego przeciwnika. Szatan szuka, kogo pożreć, czyli pogrążyć w rozpaczy, w beznadziei, w przekonaniu, że już nie ma wyjścia z danej sytuacji. Tymczasem właśnie Bóg pokornych bierze w swoją obronę. Jest dla nich charis, czyli łaskawy. To greckie słowo oznacza również miłość, pomyślność, szczęście. Zatem przedstawiając Bogu nasze troski, dajemy Mu możliwość przyjścia nam z pomocą, a w konsekwencji obdarowania nas pomyślnym załatwieniem różnych problemów, odzyskaniem radości, nadziei i pokoju serca nawet w czasie bólu. Po drugie, dobrze jest spojrzeć na cierpienie oczami Boga, czyli przyjąć czas trudów jako okazję do głębszego zjednoczenia z Nim, do oczyszczenia nas z pychy, do nabywania cnót cierpliwości, bezinteresownej miłości. I wreszcie, po trzecie, pamiętać, że Bóg nas powołał do swojej wiecznej chwały w Chrystusie. Cierpienie, które nas spotyka, trwa naprawdę krótko w porównaniu ze szczęściem wiecznym, które na nas czeka.

Dzisiaj, w święto św. Marka, Kościół w Liturgii Słowa przybliża nam nie tylko osobę apostoła, ale przede wszystkim zwraca uwagę na tajemnicę Bożego miłosierdzia. Nakaz głoszenia Ewangelii jest bowiem przekazywaniem następnym pokoleniom, ludom i narodom kerygmatu Miłosierdzia o Bogu bogatym w łaskę, dokonującym wielkich dzieł zbawienia w ukrzyżowanym i zmartwychwstałym Jezusie. To miłosierdzie Boże jest bardzo hojne w szafowaniu darami. Jezus daje obietnicę wszystkim, którzy uwierzą Jego miłości, że otrzymają moc samego Boga i staną się świadkami cudów. Chrystus pragnie, aby to orędzie o Bogu, który dokonał zbawienia, było głoszone wszelkiemu stworzeniu, czyli nawet istotom nierozumnym. Może to być tzw. przesadnia (hiperbola), ale ona pokazuje, jak bardzo Jezusowi zależy na tym, aby cały świat poznał Jego miłosierną miłość.

I tak jak niegdyś z apostołami, tak i teraz Chrystus współdziała z tymi, którzy głoszą Ewangelię miłosierdzia czynem, słowem i modlitwą. Potwierdza autentyczność nauki licznymi znakami i cudami, zwłaszcza tymi duchowymi, jak np. przemianą ludzkich serc. Misja Miłosierdzia nadal trwa. Czy jestem gotowy włączyć się w to dzieło zdobywania dusz dla Boga?