Czas działalności Szczepana to wczesny okres wyodrębniania się wspólnoty chrześcijańskiej z wnętrza judaizmu. Droga wiary uformowana przez kulturę starożytnego świata, targana emocjami, rozchodziła się w różne strony. Fragment Dziejów Apostolskich zarysowuje tło konfliktu, jaki był widoczny w młodym Kościele Jerozolimskim. Pretekstem do eskalacji wrogości, która w konsekwencji doprowadziła do ukamienowania Szczepana, było zabezpieczenie bytu wdów. Troska o niewątpliwe dobro została wykorzystana w walce między frakcjami kościelnymi. Pożywką tego konfliktu były znaczne różnice kulturowe między zhellenizowanymi Żydami z diaspory, a Judejczykami związanymi ze świątynią w Jerozolimie, które wpływały na odmienne formy przeżywania i wyrażania pobożności. Nie w różnicy zdań i poglądów leży źródło problemu, ale w sposobie rozwiązywania. W każdej z grup rodził się fanatyzm; skostnienie, zamykanie się na nowości, które nie zawsze są dobre, ale pozwalają zobaczyć w innym świetle stare sprawy. Postać Szczepana przypomina, że w każdym czasie potrzebni są chrześcijanie, których mądrość dojrzewa przez pełne oddanie Słowu Bożemu i „do końca” potrafią bronić wartości płynących z Ewangelii.

Przesłaniem Psalmu 119 jest pouczenie, że największą mądrością jest zachowanie Bożego prawa, które przejawia się w historii narodu wybranego. Mądrość jest trudną do zdobycia Ziemią Obiecaną. Aby ją opanować, trzeba rozmyślać nad Słowem Bożym i korzystać z lekcji własnych doświadczeń. Pozwolić na to, by Bóg kształtował serce i umysł.

Konformizm, któremu tak łatwo ulec, nie jest właściwą drogą do dobrostanu. Życie w pogoni za cudami, przyjemnościami nie jest wiele warte.Jezus odwraca uwagę tłumu, nie wchodzi w dyskurs i nie tłumaczy swego postępowania. Zwraca uwagę na to, co ważne. Na wiarę w Syna Człowieczego. Cuda są jedynie znakami, pomocą, by zwrócić uwagę na to, Kim On Jest. Nie troska o chleb, który może być zarzewiem konfliktu, jak pokazują zarówno Dzieje Apostolskie jak i własne doświadczenia życiowe, ale szukanie duchowego pokarmu jest aktywnością, do której nas Jezus zachęca. Wiara w Jezusa, zubożonego do roli uzdrowiciela, dawcy chleba, czy wszelkich innych dóbr, zamyka dostęp do tego, co najlepsze. Pozostawia na powierzchni, a w głębi czeka Miłość, której każdy z nas poszukuje.