Po niezwykłych i burzliwych początkach kształtowania się pierwszych wspólnot chrześcijańskich nadszedł czas względnego spokoju i codzienności misyjnej. Opowiadania o Eneaszu i Tabicie mają nas przekonać, że pełnia mocy Piotra pochodzi od Boga, a on sam jest tylko narzędziem, dzięki, któremu płynie łaska.

Eneasz i Tabita, prezentują dwie diametralnie różne sytuacje życiowe, ale ich kondycje duchowe w równym stopniu wymagały uzdrowienia. Eneasz jest człowiekiem sparaliżowanym, od lat przykutym do łóżka. Niczego więcej o nim nie wiemy. Nie znamy jego sytuacji rodzinnej czy zawodowej. W opowiadaniu jest sam. Prawdopodobnie jest Żydem. Biorąc pod uwagę kontekst religijny, jego życie duchowe jest w bezruchu. Utkwiło, skostniało w przyzwyczajeniach i nawykach religijnych. Tabita – przeciwnie. Powszechnie szanowana chrześcijanka leży zmarła, otoczona kobietami opłakującymi stratę towarzyszki życia. Mimo wszystko dusza Tabity, tej dobrej kobiety, także umarła zainfekowana grzechem. Nikt z nas nie jest wolny od grzechu. Potrzebujemy zbawienia, ale to nikogo nie zwalnia od głoszenia Ewangelii. Sam na sam z Bogiem otwiera drzwi łasce, Miłości, która uzdrawia duszę. Nasza bezgraniczna wiara może być dla innych przyczynkiem do nawrócenia.

Fragment psalmu, wybrany do dzisiejszych czytań, jest dziękczynieniem psalmisty za wybawienie z nieszczęścia i otrzymane łaski. Dziękczynienie to składa on w świątyni podczas uroczystości. Autor czuje bezsilność w wyrażaniu dziękczynienia. Możliwości, jakie ma, są niewspółmierne do otrzymanego daru. Żyć przyzwoicie, ufać w nierozerwalność przymierza, chwalić i wzywać Boga, to wszystko, co jesteśmy w stanie dać.

Wspólnota uczniów Jezusa przeżywa kryzys. Nauczanie Jezusa przechodzi z faktów na poziom duchowy. Coraz trudniej było wierzyć słowom Jezusa niż znakom, które czynił. Jego oświadczenie o boskim pochodzeniu budzi coraz większe niezrozumienie, a w konsekwencji odrzucenie Jezusa i odejścia ze wspólnoty. Zwracając się do Dwunastu, symbolizujących lud Boży, Jezus pyta każdego z nas: „Czyż i wy chcecie odejść?” Pytanie jest próbą, egzaminem, przez który trzeba przejść. Polega na odczytaniu i zrozumieniu znaków Jezusa i przyjęciu Jego objawienia jako słów życia wiecznego. Ewangelista akcentuje problem wolności Boga i wolności człowieka: z jednej strony nieskończone miłosierdzie, a z drugiej możliwość jej przyjęcia lub odrzucenia.