Rozpoczynamy w liturgii Kościoła lekturę Księgi Apokalipsy. Harmonizuje to, zarówno z końcem roku kościelnego, jak i z jesienną porą roku, sposobną do przemyśleń i refleksji. Ta najbardziej tajemnicza księga Biblii intryguje wielu. Jedni szukają w niej wiedzy ezoterycznej, spodziewając się odkryć w wersetach Apokalipsy jakąś największą tajemnicę dziejów, co jest – niestety – dosyć częste, ale jeszcze bardziej niepoważne. Wiele osób podchodzi jednak z szacunkiem do tych treści, widząc w nich słowo Boże skierowane do człowieka. Apokalipsa jest objawieniem doświadczonym przez Jana, którym pragnie podzielić się z Kościołem w Efezie i ze wspólnotami chrześcijan istniejącymi w rejonie Efezu, a ostatecznie z czytelnikami Pisma Świętego. Treści przekazane przez Jana mają za zadanie wzmocnić wiarę chrześcijan narażonych na prześladowanie rzymskie, a także ostrzec ich przed odstępstwem od wiary. Czytany dziś fragment pozwala nam spotkać się z chrześcijanami w Efezie. Do nich, jako pierwszych, zwraca się Jan w imieniu Pana. Wspólnota efeska zasługuje na pochwałę za trud i wytrwałość w przeżywaniu i krzewieniu wiary. Niestety, szlachetna postawa nie jest jednak taka, jaka być powinna. Gdzieś się zatraciła. Utrata gorliwości stanowi niebezpieczeństwo na zawsze i dla wszystkich.

Psalm stanowi niejako komentarz do listu, który był przeznaczony dla wspólnoty Kościoła w Efezie. Psalmista stawia naprzeciw siebie człowieka Bożego, który w Prawie Pańskim upodobał sobie i nie wchodzi na drogę grzeszników. Taka postawa stanowi dla niego źródło codziennego szczęścia. Bliskość z Bogiem czyni jego życie owocnym. Zupełnie na odwrót dzieje się z ludźmi grzesznymi. Ich życie porównane jest do plew, bo nie przynosi właściwego owocu. Przed sprawiedliwymi jest wieczna przyszłość, przed grzesznikami jedynie przemijalność. Należy dokonać w życiu wyboru, który musi być całkowicie radykalny.

Scenę spotkania Jezusa ze ślepcem w pobliżu Jerycha przekazują wszyscy ewangeliści synoptyczni. Ich relacje ogólnie są zgodne między sobą za wyjątkiem pewnych, wcale nie najważniejszych, rzeczy. W przekazie wszystkich synoptyków Jezus zdąża do Jerozolimy i na drodze swojego pielgrzymowania spotyka niewidomego człowieka. Niewidomy posiada głęboką wiarę, której nie mieli ci, którzy na co dzień przebywali z Jezusem. Ta wiara oraz egzystencjalna bieda popychają człowieka do pełnego zaufania Jezusowi. Niewidomy zaufał i został uzdrowiony. Nikt go nie przygotowywał, nikt nie formował, a jednak zobaczył w Jezusie Boga i związał z Nim swoje życie. Ludzie oddali chwałę Bogu, i dobrze, że tak się stało, choć szkoda, że nie byli w stanie uznać w Jezusie Syna Bożego. Czerpali z Jego miłosiernej dobroci, ale ciągle nie posiadali wiary w Jego Bóstwo. Dla nas, bardziej niż pełen entuzjazmu tłum ludzi, przykładem będzie człowiek, który potrafił odpowiedzieć całkowitym przywiązaniem do Jezusa: szedł za Nim, wielbiąc Boga.