Dzisiejsze pierwsze czytanie przypomina i podsumowuje niezwykła jedność miedzy Dawidem a pokoleniami Izraela i Judy, są kością z jego kości i ciałem z jego ciała, żyją długą, wspólną historią, w której widoczne było działanie Boże w ich życiu i losie. Wspólne pochodzenie i wspólna historia jst znakiem Bożego wybrania. Pełnia władzy nad pokoleniami północnymi. Dawid jest skutecznym narzędziem w rękach pana Boga, ponieważ, mimo swej grzeszności, jest posłuszny Boskiej woli.

Psalm 122 to pieśń pielgrzymów zmierzających ku świętemu miastu, Jerozolimie, gdzie mieszkał i rządził król Dawid. |Chrześcijanie odnoszą tę pieśń do Nowego Jeruzalem, czyli do Kościoła Bożego, w którym potomek Dawida rządzi i opiekuje się światem, przez swoje łaski i dary. Dla wszystkich, biednych i bogatych, mieszkańców wiosek i dużych miast, święte miasto Jeruzalem z ogromną świątynią i wielkimi placami, ulicami, murami było znakiem Bożej wielkości, siły, a przede wszystkim miejscem schronienia. Pielgrzymowanie do tego miasta było symbolem życia, bo życie jest pielgrzymowaniem do domu Ojca. Jak Kościół, który dzięki głoszonemu Słowu Bożemu, sakramentom jest duchowym schronieniem dla wierzących.

Św. Paweł kontynuuje myśl Psalmisty. Kieruje on zaproszenie do dziękczynienia Ojcu niebieskiemu, za dokonane w Chrystusie zbawienie. Dzięki otwarciu się na łaskę władania Chrystusa, zbawienie, odkupienie nie jest już czymś odległym, ale tak realnym i bliskim, że można uznać go za już zrealizowane na naszych oczach i w naszych sercach. Zbawienie ma w Jezusie podwójny wymiar to uwolnienie spod panowania wrogich Bogu mocy i wielki dar życia wiecznego

Czasie śmierci Jezusa, dniu, kiedy Izraeli licznie pielgrzymowali do Jerozolimy, uprzytamniali sobie, że tam zasiadali królowie z rodu Dawida. Mogli nie wiedzieć o karze śmierci na Golgocie. Mogli nawet nie wiedzieć, że człowiek który właśnie jest krzyżowany był Pomazańcem, namaszczonym w Jordanie wybranym przez Boga Królem Żydów. Byli zapewnie przekonani, że miejscem obecności boga jest świątynia, a nie Golgota, która znajdowała się poza murami miasta. Członkowie Sanhedrynu, elity duchowej i moralnej zachowują się jednak niezwykle podle wobec swego prawdziwego władcy. Gdy już upewnili się, że zrobili wszystko, by On zawisł na krzyżu, dalej Mu ubliżali. Członkowie rady żydowskiej mieli wciąż zaślepione oczy – nie dostrzegali znaków od Boga, nie rozpoznali napisu na krzyżu – Król Żydowski, nie zrozumieli słów łotra z krzyża – „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Nie rozpoznali Tego, na którego czekały pokolenia. Mimo swych wysiłków, Chrystus zwyciężył śmierć i objął panowanie – nie tak, jak rozumieli je Żydzi, ale w sposób, jaki zapragnął tego Bóg. Wydał jeden z najważniejszych wyroków jako władca, wyrok na jednego z łotrów; dziś będziesz ze mną w raju.