Niezwykłe sa fragmenty z Księgi wyjścia, opisujące jak bezbronnemu i uzbrojonemu tylko w Wierę narodowi izraelskiemu prowadzonemu przez Mojżesza udaje się zbiec faraonowi, przejść przez Może Czerwone, a potem oglądac klęskę egipskiego wojska z drugiego brzegu i posiewać pieśń zwycięstwa i uwielbienia Boga. Opisane tam wydarzenia stają się w Apokalipsie wzorem i symbolem życia chrześcijan w Kościele. Pos przewodnictwem Chrystusa, nowego Mojżesza, zmierzają teraz do ziemi obiecanej, czyli nowego Jeruzalem kolejni wierni. Tak jak wtedy liczne sa trudności do pokonania i bitwy do wygrania. Jednak osiągniecie celu i zwycięstwo jest pewne, zatem pieśń Mojżesza może być i powinna być odśpiewywana częściej w naszym życiu. Ten kto idzie za Jezusem i doświadczył jego obecności w swoim życiu, odkrywa w swoim życiu, w chorobie, w śmierci, w ludziach , a nawet w rzeczach Boga, który jest z nami. Odkrywa nadzieję narodów, początek i koniec, Alfę i Omegę, centrum i cel każdego człowieka, ufającego słowu Boga.

Dlatego psalmista podpowiada, żyjmy na ziemi, ale sercem bądźmy w niebie, oczekując wielkiego wydarzenia, jakim jest nastanie królowania Boga. Śmierć nie jest bowiem końcem, bo po niej zaczyn aide nowe nibo i nowa ziemia.

I chociaż prześladowania, jakie się rozpętają przeciwko narodowi wybranemu, jak mówi dziś ewangelista, będą jedynie znakiem ostatecznej katastrofy zła. Będzie także okazją dawania ewangelicznego świadectwa. Wierni będą wystawiać swoje Zycie na niebezpieczeństwo, będą narażeni na oskarżenia, zdradzani przez najbliższych, a nawet znienawidzeni przez wielu, to jednak nie powinni się bronić po ludzku i ludzkimi siłami, bo Bóg będzie ich obroną w postaci wewnętrznej mądrości, która będzie ich ożywiała. Bycie chrześcijaninem, życią trudną i wymagająca ewangelią będzie często wystawiać na niezrozumienie, oczernianie i znienawidzenie. Boża opieko bowiem nie polega na tym, że chrześcijanin nie doznaje krzywdy, cierpienia, zła w swoim życiu, ale na tym, że potrafi sobie z tym poradzić po bożemu.