Uczta Godów Baranka to uczta zbawionych w niebie, tych, którzy cieszą się przebywaniem w wiecznej szczęśliwości w Domu Ojca. Wizja upadku nowego Babilonu to według św. Jana, zapowiedź upadku Cesarstwa Rzymskiego. Cesarstwo miało przetrwać wiek. Wielka Nierządnica miała zapewnić wszystko, co potrzebne „swoim dzieciom” – nie przetrwała. Zabrakło wiary w Boga Trójjedynego i szczerego nawrócenia, którego fundamentem byłaby miłość. Jeden Apokaliptyczny, Anielski rzut kamienia niszczy wszystko, co człowiek buduje, a co uwłacza świętości Boga. Jedna kropla krwi Baranka, daje nowe życie. Śpiewaj dziś Bogu radosne Alleluja! Uwielbiaj Jezusa, który żyje. Dziękuj Bogu za całe dobro, którym cię obdarował. Pamiętaj, jesteś zaproszony na ucztę Baranka. Nie zmarnuj tego zaproszenia. Nie zbaczaj z drogi nawrócenia.

Zdecydowanie większa część dzisiejszej Ewangelii nie napawa radością i optymizmem. Zbawiciel jednoznacznie zapowiada oblężenie i upadek Jerozolimy. Jezus przedstawia wizję zbliżającego się cierpienia, rozpaczy, wszechpanującego bólu, ucieczki… Niewola, śmierć, ucisk skierowany nawet wobec kobiet brzemiennych i karmiących – jak odnaleźć w tych słowach Dobrą Nowinę? A jednak! Jezus zapewnia nas, że wszystkie okrucieństwa, których ewentualnie doświadczymy, będą preludium do powtórnego z Nim spotkania. Cierpienie, niewola, rozlew krwi mają utorować drogę dla Syna Bożego powtórnie wracającego na ziemię w chwale Boga!

Jeżeli dziś cierpisz jeszcze bardziej niż wczoraj, jeżeli wydarzenia dnia dzisiejszego zapowiadają ogromny ból jutra, „nabierzcie ducha i podnieście głowy; ponieważ zbliża się wasze odkupienie”. Trudność ziemi przybliża ciebie i mnie do chwały nieba. Ucisk ziemi prowadzi do radości i szczęścia w Domu Ojca. Zaufaj! Koniec tutaj, to początek życia tam. Syn Człowieczy przyjdzie – sam obiecał. Oczekuj Go. On chce Twojego zbawienia.