Uzdrowienie chromego od urodzenia nie było wydarzeniem obojętnym. Przyciągało uwagę masy ludzi, a to okazało się zakłóceniem porządku publicznego, dlatego zainterweniowali kapłani, dowódca straży świątynnej oraz saduceusze. Owa reakcja doprowadziła do aresztowania Piotra i Jana. I tutaj następuje kolejne starcie Apostołów głoszących Jezusa zmartwychwstałego z Jego przeciwnikami. Tym razem rybak Piotr nie przemawia już do prostego ludu, ale do elity – do najbogatszych, najbardziej wpływowych i dobrze wykształconych. Mówi do tych, którzy skazali Jezusa na śmierć krzyżową, a więc sam ryzykuje życiem. Głoszenie Zmartwychwstałego jest silniejsze, dodaje odwagi, bo działa w nim Duch Święty. Odrzucenie Jezusa, kamienia węgielnego, przez ówczesną władzę pokazuje, że świat inaczej pojmuje i przyjmuje orędzie Zbawiciela. Nie zgadza się z nim, ponieważ jest niewygodne. Nic się nie zmieniło przez dwa tysiące lat. W dalszym ciągu świat nie zgadza się z orędziem krzyża i Zmartwychwstania, z orędziem miłości i ofiary, dobroci i pokoju. Tym bardziej zatem jesteśmy wezwani do odważnego świadectwa, tak jak Piotr, ponieważ w jego dawaniu kieruje nami Duch Święty. On dodaje nam siły i odwagi.

Kamień wzgardzony i odrzucony przez budujących stał się fundamentem, kamieniem węgielnym. Tę ważną prawdę przypomina nam psalmista. Kamieniem, odrzuconym i wzgardzonym przez władców świata, przez całe społeczeństwo, jest oczywiście sam Jezus Chrystus. To jest powód do wdzięczności i radości. Dlaczego? Bo żadne prześladowanie, każde niezrozumienie orędzia pozostawionego nam przez Chrystusa nie niszczą radości osób pracujących dla Królestwa Bożego. Wiedzą dobrze, że w tej pracy otrzymują błogosławieństwo, pomyślność i światło od Boga. Dlatego my także nie możemy się zrażać trudnościami i niezrozumieniem płynącymi ze świata w naszą stronę, ale powinniśmy sumiennie i starannie troszczyć się o budowanie Królestwa Bożego na ziemi, którego kamieniem węgielnym jest Jezus.

Dzisiejszy fragment Ewangelii jest niezwykle bogaty i wypełniony symbolami, co z resztą jest charakterystyczne dla ewangelisty Jana. W Oktawie Wielkanocy słyszymy o kolejnym spotkaniu Zmartwychwstałego ze swoimi uczniami. To spotkanie może być dla nas zaskakujące, a zarazem bardzo bliskie. Apostołowie po wszystkich wydarzeniach w Jerozolimie wracają do swojej przeszłości, tak jakby się dla nich wszystko już zakończyło. Nie ma Pana, zmarł. Wracają do rybołówstwa, do ich zawodu, do tego, co robili całe życie, zanim spotkali Jezusa. Czyżby stracili sens i nadzieję? Czy bycie z Nim nie przemieniło ich życia? Tego nie wiemy. Dowiadujemy się dzisiaj jednak, że Zmartwychwstały ukazuje się w codzienności. To podczas zwykłych czynności, normalnych spraw i zadań, pojawia się wśród swoich uczniów. Nie są to jakieś nadzwyczajne chwile, długo planowane, otoczone niesamowitymi i nierealnymi znakami. Ta sytuacja powinna wzbudzić w nas refleksję: skoro Jezus objawia się w codzienności, w zwyczajnych sprawach, to w których miejscach mojego życia ja Go spotykam? Czy mój wzrok jest na tyle wyraźny, pomimo szarówki codziennych obowiązków i trudów, aby dostrzec, że Pan jest ze mną?