Nawet przełożeni i starsi, i uczeni podziwiali odwagę i przemowę Piotra i Jana. Prości ludzie, niewykształceni rybacy, potrafią mieć tak wielką mądrość, aby logicznie tłumaczyć wydarzenia zbawcze. Oczywiście ten kunszt świadczenia bierze się nie skądinąd, jak z bycia z Jezusem. Apostołowie doskonale wypełniali swoje podstawowe zadanie – być z Nim. Dzięki temu mogli odważnie głosić, dawać świadectwo o tym, co widzieli i słyszeli. Co więcej, ich pewność i przekonanie o tym, o czym świadczyli, dała im gotowość oddania życia za tę prawdę. Apostołowie przez całe to wydarzenie, poprzez ich postawę i zachowanie dają nam wiele do myślenia. Przecież my także jesteśmy ludźmi Zmartwychwstania, świadkami Jezusa, który żyje. My także nie możemy milczeć o tym, co słyszeliśmy i w co wierzymy. Nasza odwaga nie może słabnąć. Tylko, gdzie jest nasza odwaga? Czy przez nasze życie i świadectwo jesteśmy w stanie wzbudzić podziw bycia uczniem Jezusa? Dlaczego przez dwa tysiące lat tak wiele w naszej postawie się zmieniło, skoro prawda o Zmartwychwstałym wciąż jest aktualna? Czy może jest tak dlatego, że nie wypełniamy swojego podstawowego zadania bycia z Jezusem?

Apostołowie z dzisiejszego czytania zostali ocaleni, co z pewnością wywołało w nich radosne dziękczynienie. Kluczem takiego stanu jest wierność wobec Pana, w której wytrwali. O tej prawdzie przypomina nam psalm responsoryjny. „Pan jest moją mocą i pieśnią” – to jest droga wytrwania wobec trudów, prześladowań i słabszych chwil. Z takiej wierności i wytrwałości bierze się chęć i siła do życia i głoszenia dzieł Pana, które kończą się wejściem przez Jego bramę do królestwa niebieskiego. Słowa dzisiejszego psalmisty, poświadczone przykładem Piotra i Jana, niech będą dla nas wskazówką i zachętą do wierności Panu, bycia blisko Niego. Nikt nie mówi, że będzie to łatwe i wygodne, ale nagroda będzie opłacalna.

Dzisiejsze spotkanie Zmartwychwstałego ze swoimi uczniami również jest bardzo bliskie nam, jednak trudne do przyjęcia, ponieważ staje się wyrzutem i zadaniem. Najpierw słyszymy o tych, którym ukazał się Jezus – o Marii Magdalenie, o dwóch uczniach w drodze do wsi. Powierzył im zadanie opowiedzenia pozostałym, że spotkali Pana. Apostołowie nie dają wiary świadkom Zmartwychwstania, nie przyjmują tej trudnej prawdy. Dlatego Jezus musi ukazać się wszystkim Jedenastu, aby już nie wierzyli, ale wiedzieli, że On naprawdę żyje. Podczas tego spotkania Chrystus zostawia swoim uczniom zadanie: idźcie i głoście! Jest to obowiązek tego, który spotkał Jezusa. Uczniowie na własnej skórze doświadczyli, że nie będzie to proste zadanie. W końcu sami nie wierzyli tym, którzy głosili im prawdę o Zmartwychwstałym. Jednak posłusznie i wytrwale wypełniają dzieło i obowiązek Kościoła, jakim jest głoszenie Ewangelii wszelkiemu stworzeniu.