Wychodząc z opisu wydarzenia, jakim było Zesłanie Ducha Świętego Łukasz przechodzi dziś do opisu codzienności, w której dary Ducha powinny być wcielane w życie, Eucharystia określana terminem ”łamanie chleba”, modlitwa oraz tworzenie braterskiej wspólnoty. Użyte tu jedyny raz przez Łukasza słowo koinonia, czyli  „wspólnota” oznacza wzajemną odpowiedzialność obowiązującą wierzących od momentu przyjęcia Ewangelii. Warto zwrócić dziś uwagę na ten sposób przeżywania wspólnoty. Streszczenie to odzwierciedla prawdopodobnie stan z czasów Łukasza. Kolejny werset przedstawia reakcję otoczenia na cuda czynione przez apostołów. Miejscem gromadzenia się wspólnoty jest świątynia, która była też miejscem działalności Jezusa w Jerozolimie. Funkcjonowanie w tej przestrzeni stanowi ważny symbol ciągłości historii zbawienia. Łukasz podkreśla, że na początku ludzie odnoszą się do nowej wspólnoty życzliwie.

Psalmista wychwala Boga i zaświadcza o tym, że w sytuacji zagrożenia warto zaufać Panu. Nawet zwarty atak wrogów jest nieskuteczny, bo zwycięzcą okazuje się Bóg. Dziękczynienie przechodzi w uroczystą liturgię sprawowaną w świątyni. Do Boga należy ostateczne zwycięstwo nad złem i śmiercią. Zdanie „kamień odrzucony przez budujących” stanowi prawdopodobnie starożytne przysłowie tłumaczące wzrost znaczenia kogoś, kto został oceniony za mało ważnego przez ekspertów. Odnosi się do logiki działania Boga, który posługuje się tym, co słabe. Dzień, który Pan uczynił, jest dniem zbawienia, działaniem Jahwe, przez które chciał ocalić swój lud.

List Piotra, będący, skierowany do wybranych przez Boga, podkreśla istotę powołania chrześcijańskiego. Boże wybranie jest dla człowieka najwyższym zaszczytem. Perykopa ta rozwija temat narodzenia do życia chrześcijańskiego i związanej z tym nadziei zbawienia. Chrzest jest początkiem życia chrześcijańskiego i oznacza porzucenie dotychczasowego stylu życia. To Bóg daje nowe życie, rodzi nas do niego dzięki zmartwychwstaniu Chrystusa. To daje nam prawo do nazywania Boga Ojcem. Jako dzieci Boże , mamy pewność zbawienia, co stanowi cel naszego życia. Osiągamy ten cel przez wiarę. A sama wiara dojrzewa w ogniu cierpienia. Dlatego autor zachęca do radości z doznawanych cierpień. To spojrzenie nie jest możliwe bez przyjęcia Chrystusa i zobaczenia jego dzieła jako umiłowania do końca i pozostania w tej miłości do końca zgodnie z wolą Ojca. W ten sposób cierpienie, które nie jest chciane przez Boga, zostaje przez Niego podjęte i przemienione ze względu na miłość do ludzi. Jezus przychodzi do apostołów ogarniętych strachem przed prześladowaniem wieczorem w dniu zmartwychwstania, przekazuje im pokój pochodzący od Ojca i posyła ich, przekazując im misję przynoszenia przebaczenia grzechów.

Apostoł Tomasz, który ma być jednym ze świadków Zmartwychwstałego, dochodzi do wiary w  bóstwo Jezusa przez bezpośrednie doświadczenie Jezusa zmartwychwstałego. Jego wiara powinna być jego własną wiarą, a nie wiarą opartą na widzeniu innych. Podobnie mówią do Samarytanki jej rodacy, gdy idąc za jej słowami sami spotykają i doświadczają Jezusa. Położony jest tu też szczególny nacisk na fizyczny aspekt dowodu, którego Tomasz żąda. Ciało Zmartwychwstałego, noszące na sobie ślady śmierci, jest doprowadzeniem kondycji ludzkiej do formy szczytowej, która zawiera całą swą poprzednią historię. Słowa Tomasza „Pan mój i Bóg mój” stanowią kluczowe wyznanie wiary w czwartej Ewangelii.  W zakończeniu Jezus wskazuje na tych, którzy nie będą mieli już takiej możliwości, podkreślając wagę dojścia do wiary bez pośrednictwa zmysłów.