Każde pokolenie wierzących w Boga zarówno w tradycji judaistycznej, jak i chrześcijańskiej, czytając o tym i przyglądając się temu, co Bóg uczynił swojemu ludowi, próbuje ze swoim stanem ducha i doświadczeniem egzystencjalnym wejść w Słowo Boże. Pragnie też, aby to słowo prowadziło ludzkość w życiu doczesnym. Ludzie pragnący Boga, w świetle Słowa reinterpretują swoje życie w oparciu o natchniony tekst. O tym, co Bóg uczynił Izraelowi od wyjścia z Egiptu aż po wejście do Kanaanu, tak mówił Orygenes w jednej ze swoich homilii: [Izrael] …wyszedł z Egiptu i przybył na pustynię, to znaczy do takiego stylu życia, w którym w ciszy i w spokoju ćwiczy się w prawach Bożych i zostaje wtajemniczony w nauki niebieskie; gdy zaś pouczony przez nie i pokierowany przeprawi się przez Jordan, powinien dążyć aż do ziemi obiecanej, to znaczy przez łaskę chrztu dotrzeć do nauk ewangelicznych. Wyjście z Egiptu symbolizuje sytuację, gdy dusza porzuca ciemności tego świata i przenosi się do innego miejsca.

Słowo Boże nie tylko informuje o czymś, ale dlatego, że pochodzi od Boga i jest żywe, ma moc sprawczą. Jeżeli zatem słuchamy Słowa, a nie wyruszamy w drogę pod jego natchnieniem i nie widzimy, co Bóg nam uczynił oraz nie zachowujemy dobrej pamięci o rzeczach Bożych, to po co to wszystko? Starożytny chrześcijanin, Orygenes, wiedział, że słuchanie historii zbawienia spisanej w Starym Testamencie i łaska chrztu mają wierzącego doprowadzić do Ewangelii.

Izrael w psalmach opowiada historię związku z Jahwe. Potrafi językiem wdzięczności przywołać dzieła, które Bóg uczynił dla Hebrajczyków. Jednym z papierków lakmusowych wiary w Boga jest zdolność człowieka do wyrażania tego w dziełach kultury. Jeżeli nie ma żywej obecności Boga w naszym sercu i umyśle, to nie potrafimy tego wyrazić na zewnątrz. Psalm z dzisiejszej liturgii słowa potwierdza to, że Lud Starego Przymierza potrafił słowem wyrazić dzieła, które Bóg dla niego uczynił.

Kobieta, pochodząca z Dalekiego Wschodu i wychowana w tej tradycji, od ponad dwóch dekad mieszka w Polsce i na spotkaniu w ramach dialogu międzyreligijnego przypomniała o istnieniu wartości uniwersalnych. Zaliczyła do nich związek małżeński mężczyzny i kobiety, charakteryzujący się stałością i wiernością. Małżeństwo jest wartością uniwersalną służącą człowiekowi i społeczeństwu. Wraz ze złamaniem monogamii, osłabia się inne relacje międzyosobowe. Dobrze to wyczuwa tradycja judeochrześcijańska. W dzisiejszych czasach
w Polsce dochodzi do wielu rozwodów, nierzadko z błahego powodu. Za czasów Mojżesza ludzie mieli twarde serca, dlatego dopuszczono do praktyki „listów rozwodowych”. Chrześcijanie, godząc się na rozwód , powracają mentalnie do czasów Mojżesza, pomijają osobę Jezusa, Boga, który dał wykładnię prawa i zamysłu Stwórcy względem człowieka. Patrząc na skalę rozwodów, trzeba zapytać, jak bardzo są zatwardziałe serca ludzi wobec tego problemu?