W dzień wspomnienia Najświętszej Maryi Panny Królowej czytania liturgiczne kierują nasz wzrok nie na Maryję, ale przede wszystkim na Dziecię, które jest Przedziwnym Doradcą, Bogiem Mocnym, Odwiecznym Ojcem i Księciem Pokoju. Dzieje się tak dlatego, że królewska godność Maryi nie istnieje w oderwaniu od królowania Syna Bożego. Jednakże w błędzie jest ten, kto twierdzi, że w związku z tym nie warto zgłębiać tajemnicy Maryi, a wystarczy zagłębiać się tylko w tajemnicę Zbawiciela. Światłość i radość, które zapowiada Izajasz przyszły w sposób ostateczny w Jezusie Chrystusie, ale stało się przy współudziale gotowej do wypełnienia słowa Bożego Maryi z Nazaretu. Urodziła Ona Króla i godna jest, by nazywano ją królową. Króluje Ona również nad złem przez swoje Niepokalane Poczęcie, jakim została obdarowana na podstawie późniejszych zasług Jej ukrzyżowanego Syna-Króla, Zwycięzcy śmierci, piekła i szatana.

Psalmy niejednokrotnie z radością wyśpiewują przybliżające się królowanie Boga. Bo właśnie z królowaniem Boga naród wybrany wiązał swoje nadzieje na życie prawdziwe godne, na takie życie, gdy ludzie będą się wzajemnie szanować i nie będzie miejsca dla przemocy i nadużyć. Wraz z nadejściem Boga świat staje się lepszy, uporządkowany według właściwej hierarchii wartości, bo Bóg jest królem, który „podnosi z prochu nędzarza i dźwiga z gnoju ubogiego, by go posadzić wśród książąt”.

W święta maryjne wracamy do tekstów, w których pojawia się Najświętsza Maryja Panna. I chociaż nie są one liczne, to mówią o kluczowych momentach w historii zbawienia, przez co mamy możliwość doszukiwania się w nich coraz to nowych aspektów tajemnicy objawienia. Dziś, w dzień wspomnienia Najświętszej Maryi Panny Królowej, wracamy do Nazaretu, do sceny zwiastowania. Maryja dowiaduje się, że Święte, które się z Niej narodzi, otrzyma „tron praojca Jego, Dawida”. To bardzo ważne proroctwo, które wypełni się w Jezusie Chrystusie na różne sposoby, dowodząc, że jest On prawdziwym mesjaszem.

Nasz tekst podkreśla, że w narodzinach Pana Jezusa wypełni się proroctwo o wiecznym trwaniu dynastii Dawidowej. Chodzi o tak zwane „Proroctwo Natana” (2Sm 7, 12-16). Słowa tego proroctwa mówią o wiecznym panowaniu, są zatem zupełnie pozbawione realizmu, jeżeli panującym miałby być zwyczajny człowiek. Zresztą, dynastia Dawidowa w jej doczesnej formie przetrwała nie dłużej niż 400 lat. Jakże jednak pięknie wraca do życia to proroctwo przy narodzeniu Jezusa Chrystusa, pokazując, że Biblia nie jest fantazją, tylko realną obietnicą.

Panowanie Chrystusa dokonuje się już dziś w każdym sercu, które Mu na to pozwala, ale w całej pełni nastąpi ono dopiero na końcu czasów. Św. Ludwik Maria Grignion de Monfort w swoim „Traktacie o prawdziwym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny dzieli się ważną myślą: „Przez Najświętszą Maryję Pannę przyszedł Jezus Chrystus na świat i przez Nią też chce w świecie panować”. Warto powiedzieć, że w pierwszej redakcji książki ostatnie słowa brzmiały inaczej: „i przez Nią również przyjdzie po raz drugi”.