Dążenie do doskonałości jest niczym górska wspinaczka z ciągle oddalającym się szczytem, a zło –  otchłanią, w którą wpadamy raz za razem. Paweł w dość dramatyczny sposób opisuje realną sytuację człowieka. Łatwość, z jaką ulegamy złu, choć pragniemy dobra, powoduje wewnętrzne napięcie i rozdarcie. Nasza ludzka kondycja nie pozwala na osiągnięcie doskonałości, w przeciwieństwie do zła, które niejako samo się w nas tworzy. Oddając przewodnictwo Bogu, czerpiąc z jego mocy i korzystając z własnych umiejętności mamy trudne zadanie zintegrować te dwa światy. Wszyscy jesteśmy razem jak komplet starych, porcelanowych filiżanek, nadgryzionych zębem czasu. Bez problemu zobaczymy brak uszka lub inne większe usterki. Kiedy każdej z nich przyjrzymy się dokładniej, w świetle, zauważymy drobne pęknięcia szkliwa lub wyszczerbioną krawędź. Mimo tych wszelkich niedoskonałości, wszystkie noszą niezatarte piękno, uczynione rękami boskiego Garncarza. Spojrzenie na siebie i innych z realizmem, pozwala nie tylko zmniejszyć frustrację, ale tworzyć nieidealne, ale dobrze żyjące wspólnoty.

„Naucz mnie trafnego sądu i umiejętności, bo ufam Twoim przykazaniom”. Zaufanie jest podstawą, żeby przyjąć czyjąś radę za swoją. Wielość informacji, jakie nas codziennie zalewają powodują, że możemy się pogubić. Potrzebujemy prawdziwie zaufanego przewodnika, który pomoże podejmować właściwe decyzje. Trzeba sobie zadać proste, ale fundamentalne pytania. Komu ufam? Czy Bóg jest twórcą prawa, które mogę uznać za swoje?

Wiedza i wiara stawiane w kontrze do siebie, są karykaturą właściwego patrzenia na świat. Jako ludzie otrzymaliśmy możliwość gromadzenia i przechowywania w pamięci różnorakiej wiedzy i doświadczeń poznawalnych zmysłami oraz wypływających z wiary. Jesteśmy zdolni do refleksji, dokonujemy imponujących odkryć, potrafimy konstruować skomplikowane urządzenia i tworzyć sztukę. Nawiązujemy wielobarwne relacje z innymi ludźmi. Żadne inne stworzenie nie otrzymało tych wszystkich darów w tak dużym stopniu, jak ludzie. A dzisiaj, Jezus, każdego z nas pyta: „Dlaczego sami z siebie nie rozróżniacie tego, co jest słuszne?”, Czego nam jeszcze brakuje