Jak przedziwna jest, ciągle tocząca się, historia zbawienia. Wynika z niej, że Bóg nigdy nie przegrywa, ani nie rezygnuje ze swoich planów. Mimo, że Szatan nieustannie „szachuje” Stwórcę grzesznością człowieka to Miłosierdzie i Sprawiedliwość Boża zawsze zwycięża. A Miłosiernym może być tylko zwycięzca. Ojciec Niebieski zawsze znajduje wyjście z, wydawałoby się, „matowej” sytuacji. Na nic zdało się skuszenie Adama i Ewy, bo przyszedł Nowy Adam – Chrystus i Nowa Ewa – Maryja. Zabicie Jezusa na krzyżu nie spowodowało końca historii. Mesjasz zmartwychwstał i chrześcijaństwo rozeszło się na cały świat, głównie do pogan, wbrew szatańskim zamysłom, że już ich ma dla siebie. Kluczem do zrozumienia historii zbawienia może być moc Słowa Bożego, które nigdy nie wraca zanim się nie wypełni, a także wierność Przymierzu i miłości do niewiernego człowieka.

Jak często ludzie otwarcie opowiadający się za Bogiem, Kościołem czy prawem do życia są na różne sposoby atakowani a nawet prześladowani. Lektura całego tego psalmu może oddać stan ducha tych co przeżyli lub przeżywają takie sytuacje. Bohater tej psalmowej historii przeszedł długą drogę (nie opisaną niestety w wybranych na dziś wersach), od zagrożenia życia, fałszywych oskarżeń, braku sprawiedliwego sądu, przez błagania o ratunek, rzucane przekleństwa na swych wrogów, aż po radość otrzymanej pomocy od Boga.

Jezus był doskonałym obserwatorem. Jako człowiek, obcował na co dzień z ludźmi. Jako Bóg znał prawdę o nich. Stąd Ewangelie bogate są w mądrościowe pouczenia, czego przykładem jest dzisiejsza perykopa. Przytacza ona radę Jezusa, jakich gości zapraszać. Jakże ta rada może różni się z naszą powszechną praktyką zapraszania takich gości, abyśmy mieli przyjemność lub korzyść z ich goszczenia. Różnica intencji, jaka dzieli naszą duchowość od duchowości Chrystusa, którego przecież mamy naśladować, jest tu wielce widoczna.

Gościnność zalecana przez Nauczyciela ma być całkowicie bezinteresowna. Wtedy przynosi ona nagrodę w Niebie. Inaczej, już tu na ziemi pozbawiamy się prawdziwej nagrody. Warto też dostrzec głębsze przesłanie tej rady. Mówi ono o pokorze i pysze, w dobrej praktyce gościnności. Jeżeli pojawia się pycha, to świadczy to o braku roztropności. Aby prawdziwie pokochać kogoś trzeba więc pokory. Kochając siebie tylko szukamy zaspokojenia własnego egoizmu i pychy. Cnota pokory rodzi się z jej praktykowania i modlitwy o tę łaskę. Mamy w sobie jakiś pułap, poniżej którego nigdy nikogo nie zaprosimy do siebie. Na swoje usprawiedliwienie mówimy, że się boimy kogoś takiego wpuścić do domu, że nie wiemy o czym rozmawiać, że nie zadajemy się z takimi. A przecież jest tyle barów czy jadłodajni, gdzie możemy komuś głodnemu, bezdomnemu zafundować posiłek. .

Nie możemy być hipokrytami  zapatrzonymi w polityczną poprawność, a w sercu gardzić drugim człowiekiem. Jezus domaga się zaangażowania całego naszego wnętrza. Stawia swoim uczniom wysokie wymagania. Mamy być doskonali jak Ojciec niebieski. Wtedy dopiero będziemy czuć i reagować naszym sercem, jak sam Zbawiciel.