Księga Kapłańska stanowi centrum Mojżeszowego Prawa. Czytany dziś rozdział 19 to zwięzły katechizm zasad życia religijnego wspólnoty żydowskiej, w dzisiejszej części czytamy pierwszą część tego rozdziału, która obejmuje obowiązki etyczne ludu Przymierza. Autor podkreśla tu inny aspekt boskiej natury. Świętość Boga, jest podstawą, na której oparte są poszczególne nakazy wzywające Izraele do świętości. Udział w świętości Boga zakazuje więc Izraelowi naśladowania pogańskich ludów, naród wybrany powinien się bowiem wyróżniać wyższą moralnością od swych sąsiadów i nie ulegać pokusie demoralizacji, jaką widzi wokół siebie. Przywilej wybranie zobowiązuje. Komu więcej dano, od tego się więcej wymaga uściśli potem Jezus. Wykaz zobowiązań ludu Bożego, przeplatany jest ważnym refrenem: Ja jestem Jahwe! To On dokonał tych wszystkich dzieł, dzięki którym Izrael doświadcza wolności i szczęścia, a jednocześnie uzdalnia go zachowywanie obietnicy spod Synaju. Jeśli Izrael podejmie wysiłek współpracy z łaską, będzie mógł doświadczać prawdziwej miłości. Bóg jest święty, jest ponad światem i historią, nieosiągalny przez świat i dla niego niepojęty. Bóg jednak interesuje się ludźmi, a ponieważ jest święty, udziela się człowiekowi przez miłość, troszczy się o niego, aby wyrwać go z jego bezsilności, aby wydobyć go z niewoli samego siebie i rzeczy materialnych, aby doprowadzić go do swojej świętości. Prawo, jakie Bóg daje ludziom, nie jest kapryśnym narzuceniem swej woli, ale darem Boga, który pragnie, by uczestnicząc w Jego świętości, ludzie stawali się do Niego podobni.

W podobnym tonie wyraża się Psalmista. Stwierdzić, że Bóg istnieje, to o wiele za mało, jesteśmy wezwani do posłuszeństwa Bożemu słowu, aby w ten sposób stawać się coraz pełniejszym człowiekiem , stworzonym na Boży obraz i Jego podobieństwo. Nie możemy bowiem stać się w pełni podobni do Boga bez światła i mocy z Jego strony.

Ewangelista, dokonuje cudownej syntezy nauczania i wymagań ewangelicznego kodeksu świętości. Wspaniałą scena sądu nie pozwala nam snuć jedynie wyobrażeń na temat tego dnia, ale zmusza nas, wierzących do tego, abyśmy co chwila poddawali ocenie własne życie w perspektywie spotkania z Chrystusem, który przychodzi do nas w ubogich, chorych, opuszczonych, w każdym przypadkowo napotkanym. Rozdzielanie stad to codzienna pasterska czynność. Wszystkie kozły zamykano na noc w jakimś ciepłym i zadaszonym miejscu . owce zaś zostawały na zewnątrz, ponieważ nie potrzebowały lepszych warunków, by przetrwać noc. Kozły spędzające noc w ciepłym i bezpiecznym miejscu, oznaczają ludzi, którzy nie troszczą się o innych, a w życiu szukają własnej wygody i bezpieczeństwa. Stawiają się zawsze w centrum. Owce zaś są obrazem tych, którzy zostawiają swój własny komfort i poczucie bezpieczeństwa i nie boją się pozostawania bez zbytniej opieki. Nawet własna ciemność i słabość nie koncentruje ich na sobie i nie pozwala zostawić tych, którzy potrzebują pomocy, zauważenia, wsparcia, czy po prostu zwyczajnej dobroci. W centrum stawiają tych, a nawet przede wszystkim tych, których najtrudniej dostrzec w ciemności codziennego życia. To cenna wskazówka dla nas, podpowiedź, co powinno być w centrum naszych wielkopostnych duchowych potyczek. To nowina, że może trzeba zatroszczyć się o chorą sąsiadkę, która jest może nudna i ma nieciekawe polityczne poglądy. To ważne dla każdego z nas, bo to owce, a nie kozły zostają ocalone na Sądzie Ostatecznym.