Bóg poprzez swoje słowo upominał nie tylko Jerozolimę, ale też i cały świat. Upomina Kościół oraz cały świat. Niniwa, potężne pogańskie miasto zawiniło: oszustwa, grabieże, i przemoc to przestępstwa wypominane przez proroków Jonasza i Nahuma. Boże groźby mają zawsze na celu nawrócenie i ocalenie grzesznika. zastanawiająca jest tu postawa Niniwitów, którzy podejmują pokute, co było całkiem odwrotną postawą, jaką zajął Izrael, trwając w oporze wobec Boga. W tym kontekście warto pamiętać o zwykle zapominanym królu Niniwy, który nakazuje pokutować wszystkim bez wyjątku. Jego postawa, a wraz z nim i mieszkańców grzesznego miasta jest zaskakująca. Nie wie on nic o Bogu Jahwe. Jonasz, ostrzegając przez zniszczeniem miasta, nie wymienia boskiego Imienia, nie naucza o Bogu. Jednak król Niniwy jest przekonany, że zmiana postępowania i pokuta przyczynią się do tego, że nieznany Bóg zmieni swój wyrok oraz zlituje się nad nim i całym miastem. Król, chociaż jest jeszcze daleko od pełnego poznania Boga ma nadzieję, że Boże miłosierdzie jest ogromne. Władca i mieszkańcy nie czekali na to, że kara przyjdzie. Oni natychmiast odwrócili się od złego postępowania i podjęli szczerą pokutę. Dlatego Jezus postawił ich jako wyrzut sumienia wobec swych licznych słuchaczy. Niniwici mogą być zawstydzeniem i dla nas, jeśli nie podejmiemy tego samego wysiłku co oni.

Psalmista więc chce nas przekonać, że uznanie się za grzesznika przezwycięża myślenie, że sami sobie poradzimy z naszym grzechem. Jeśli zabierzemy się z siebie to pokonamy zło w nas. Zapominamy, że to Bóg swoją łaską może jedynie uczynić nasze zwycięstwo pewnym i owocnym. Nadzieja na pomoc Boga pozwala nam zobaczyć nasze grzechy a jednocześnie pozwolić Bogu swą łąską je pokonać na zawsze.

Ewangelista słowami Jezusa podpowiada nam, ze Jonasz przez swoje nauczanie , czyli zapowiedź sądu i wzywanie do nawrócenia , był znakiem dla Niniwitów. W podobny sposób za znak powinien być uznany Jezus. Jak kiedyś Jonasz dla Niniwitów, tak Jezus będzie dla nas znakiem wzywającym do nawrócenia. Bóg nie nawraca ludzi za sprawą cudownych znaków, bo w ten sposób nie byłby już Bogiem, który staje się sługą człowieka. Bóg ukazuje nam jedyny ważny i prawdziwy znak Jezusa, Jego zmartwychwstanie. Jezus w ludzkim ciele pokazuje moc Boga, który jest obecny nawet w Jezusowej śmierci, aby go wskrzesić do życia, aby w ten sposób pokazać, że życie Boga jest niezniszczalne. Wiara więc nie opiera się na cudach, ale na zaufaniu jakim obdarzamy Jezusa. Królowa Saby i mieszkańcy Niniwy, którzy przyjęli mądrość Salomona i nawoływanie Jonasza, przedstawieni są nam przez Pana Jezusa jako przykłady godne naśladowania w codziennej wierze. Dziś my mamy by dla innych znakiem stanowiącym wezwanie do nawrócenia.