Ta krótka mowa Mojżesza kończy w Księdze Powtórzonego Prawa obszerny zbiór prawniczy. Przekazuje w niej Boże polecenie , aby lud Izraela zachowywał otrzymane właśnie prawa. Miłość, która skłoniła Boga do zawarcia przymierza z dwunastoma pokoleniami Jakuba zobowiązywała Boga do bycia ich szczególnym opiekunem. Bóg jednak nie jest daleki, odległy, . Nie jest absolutem, trudnym do poznania, ale kimś bardzo bliskim. To Bóg podejmuje inicjatywę i dokonuje wybrania narodu w duchu bezwarunkowej miłości. On też daje Izraelowi prawa i przykazania, które wyznaczają mu drogę życia w mądrości. Przyjęcie tej łaski i zgoda na decydujący głos Boga wyrażona w duchu posłuszeństwa jest jedyną odpowiedzią jakiej Bóg wymaga od Izraela. Bóg ze swej natury jest niezmienny, zapewnia więc wierzących o swojej wierności aż do końca, gdyż to On pierwszy ich wybrał. Bóg bowiem ciągle wychodzi z inicjatywą przymierza. Co prawda Nowe Przymierze opiera się wierze i usprawiedliwieniu dzięki łasce, a nie z powodu zachowywania Prawa, ale Pan Jezus w Kazaniu na górze podkreślił nie tylko trwałą wartość Bożych przykazań, lecz również wezwał swych uczniów, by zachowywali je jeszcze bardziej doskonale niż lud Starego Prawa.

Psalmista opisuje, że Bóg i człowiek się sprzymierzają, aby bronić życia. Każdy więc akt obrony i umiłowania życia staje się dzięki temu konkretnym przejawem przestrzegania Bożego prawa. Życie zgodne z tym prawem sprawia, że ludzie doświadczają szczęścia.

Starotestamentowe prawo odwetu wymagało, aby złoczyńca poniósł karę podobną do krzywdy jaką wyrządził swemu przeciwnikowi. Prawo to dziś jest rozumiane jako kierujące się logiką zemsty. Ale to nieprawda. Prawo odwetu było raczej sposobem na ograniczenie zemsty, jako że pokrzywdzony zazwyczaj skłonny jest odpowiadać z nawiązką. Jezus odrzuca prawo odwetu i daje je w ręce Boga. Nie oznacza to oczywiście biernej akceptacji zła, ale sprawia, że zemsta nie staje się źródłem jeszcze większego zła. Nadstawienie drugiego policzka stanowi nieoczekiwaną i wolną od agresji reakcję, która ma na uwadze przezwyciężenie zła , a nie człowieka. We wszystkich tych przykładach Jezusa jest spora doza swego rodzaju prowokacji. Bo nie zawsze nadstawienie drugiego policzka prowadzi agresora do refleksji. Te wypowiedzi są protestem przeciw spirali zła i przemocy, a jednocześnie wyrażeniem nadziei na inne zachowanie człowieka.