Stary Testament obfituje we wzmianki na temat Reszty Izraela. Pierwotnie i dosłownie „Reszta” oznacza tych, którzy ostali się po jakimś prześladowaniu czy przesiedleniu; wtórnie i duchowo zaś, „Reszta” obejmuje tych, którzy wiernie obstawali przy Panu, sercem i uczynkami, częstokroć pozostając w liczebnej mniejszości i skazując się na takie czy inne szykany. Dzisiejsze czytanie łączy oba te znaczenia: przysłuchujemy się bowiem modlitwie ufności „Reszty Izraela”, która zanosi pod adresem Boga niejako hymn pochwalny w obliczu katastrofy polityczno-moralnej, która dotknęła królestwo północne w VIII w. przed Chr. Choć ówczesne zagrożenie mniej dotknęło królestwo południowe, to jego mieszkańcy odczytują je jako lekcję uczenia się na cudzych błędach. Utwierdzają się też we właściwym obrazie Boga, którego gniew – symbol sprawiedliwości – dopełniany jest przez miłosierdzie. Historia biblijna pokazuje jednak, że z biegiem czasu to paliwo nawrócenia wyczerpało się, skutkując wygnaniem babilońskim w VI w. przed Chr. Wtedy z dzisiejszej „Reszty” wyodrębniła się nowa „Reszta”, która przechowała wiarę dzięki cnocie stałości. I tak proces wyłaniania się z różnych burz dziejowych „Reszty Izraela” trwa do dziś.

Rozerwanie więzów, które wikłają człowieka w grzech, dokonuje się w zaskakujący sposób. Bóg nie sądzi nas z zimnego zachowywania przepisów prawa, jakie Izraelici nie byli w stanie już zachować. Bóg bezinteresownie nam przebacza. Wyzwala nas, dając nam doświadczyć Jego bezwarunkowej miłości. Czeka zawsze na powrót swego pogubionego dziecka-mówi Psalmista

Zamykamy tydzień spotkaniem z ostatnią, i to mieszaną, grupą słuchaczy Jezusa: pojawiającymi się dopiero teraz celnikami i grzesznikami oraz znanymi nam już faryzeuszami i bliskimi im uczonymi w Piśmie. Obie grupy zidentyfikują się ze swoimi odpowiednikami w dzisiejszej przypowieści: celnicy i grzesznicy z młodszym synem, faryzeusze i uczeni w Piśmie zaś z synem starszym. Ocalenie tego, co zostało zagubione, jest tematem jaki przewija się w dzisiejszym słowie. Pewność, że Bóg nam przebacza, sprawiając, że dobro w nas zwycięża, nie pozwala nam się dziś smucić. Można bowiem zarówno wywyższać się moralnie i przez to gardzić innymi, jak również poniżać się z racji upadków moralnych i przez to pozbawiać się powrotu do innych. Konkluzja jest jasna: obaj synowie, czyli bracia z dzisiejszej przypowieści, potrzebują nawrócenia. W naszym życiu powinna przeważać radość z posiadania Ojca., który nam przebacza, który kocha i rzeczywiści przebacza. Gdy bóg objawia się człowiekowi, ten nie ma nawet czasu na wyznanie swych grzechów, aby poprosić p wybaczenie. Starszy syn nie ma świadomości, że jest grzesznikiem, a więc nie czuje potrzeby zmiany życia. Wypełnia wprawdzie swe obowiązki, ale w sposób, który zabija miłość. Dlatego nie rozumie miłosierdzia ojca, nie potrafi cieszyć się z przebaczenia udzielonego bratu. Ojciec chce jednak, aby i on również ucztował. Musimy szybko odczytać, co dzieje się w naszym sercu, aby odczytać, do którego syna nam w nim bliżej, aby nie przegapić łaski miłosierdzia i zacząć żyć nowym, pełnym życiem.