W Pwt 4,1-8 czytamy fragment mowy Mojżesza – jego pożegnalnego świadectwa, która ciągnie się przez całą Księgę i kończy wraz ze śmiercią bohatera. Można stwierdzić, że cała Księga jest jedną, długą mową, która trwa jeden dzień i w tym samym miejscu tzn. na stepach Moabu, z których już widać Ziemię Obiecaną. Mojżesz mówi do nowego pokolenia Izraelitów, którzy nie pamiętają wyjścia z Egiptu, doświadczeń na pustyni, zawarcia Przymierza. Jako jedyny, naoczny świadek tamtych wydarzeń, przekazuje to, czego doświadczył on i jego pokolenie młodemu pokoleniu, które właśnie ma wejść do Ziemi Obiecanej. W dzisiejszym słowie, w którego ramach Mojżesz opowiada, jak wiele Bóg uczynił dla Izraela, co jest podstawą tego, że On rości sobie prawo do bycia Panem Izraela, jego prawodawcą. W tekście, jak refren, pojawia się przestroga, którą również dzisiaj odczytujemy, aby Izrael strzegł wszystkich nakazów Prawa, ponieważ tylko wówczas będzie żył szczęśliwie w ziemi, do której idzie. W przeciwnym razie zginie jak w Baal Peor zginęli ci, co poszli za obcymi bogami.

Wersety Psalmu 147 często rozbrzmiewały w liturgii chrześcijańskiej. Były one odnoszone do Słowa Bożego, które „szybko mknie” po całej ziemi. Odnoszone były również do Eucharystii, „wybornej pszenicy”, którą Bóg obdarował człowieka, by zaspokoić jego największy głód – głód Boga. Już Orygenes pisał w swojej homilii, że „Ewangelia jest ciałem Chrystusa”, a Pismo Święte to Jego nauczanie. Cały Psalm wielbi Boga za Jego działanie w historii. Opisuje to za pomocą symboli np. wspomniane „zawory bram”, wzmacniające miasto, sprawiają, że jest ono nie do pokonania. Tym, który wzmacnia Izraela, jest jego Bóg. Brama jest znakiem całego miasta, któremu Pan daje pokój. W dalszej części Psalmu Bóg objawia się jako Stwórca, którego Słowo powołuje do istnienia wszelkie byty. Jego Słowo ma moc! Słowo Boże daje Izraelowi jeszcze większy dar – dar Prawa i Objawienia. Każdy z nas jest dzisiaj wybrany przez Pana, by usłyszeć Jego stwórcze i życiodajne Słowo: „Nie uczynił tego dla innych narodów, nie oznajmił im swoich wyroków.

W Kazaniu na Górze Pan Jezus uświadamia słuchaczom, którzy, być może, mieli wątpliwości, że nie zamierza odrzucać starego Prawa, by budować zupełnie coś innego. Używa celowo hiperboli mówiąc o tym, że ani jedna kreska (w tłumaczeniu Biblii Pierwszego Kościoła to maleńki „rożek litery”), ani jedna jota nie zmieni się nigdy. Jezus przyszedł, by Prawo wypełnić (lepsze tłumaczenie Biblii Pierwszego Kościoła – „dopełnić”), aby było pomocą w drodze człowieka do domu Ojca. Jezus często z szacunkiem cytuje Prawo Mojżesza, by potem dać własną interpretację, zaczynając od słów: „A Ja wam powiadam”…Wyraźnie odróżnia to, co mówią uczeni w Piśmie, interpretujący Prawo, od tego, co On sam podaje. Nie przeciwstawia jednak starego Prawa nowemu, lecz je właśnie dopełnia. Nowe Prawo ma przecież swoje korzenie w starym. Nowe wypływa ze starego. Stary Testament zawiera przecież objawienie Słowa Bożego – objawienie Woli Boga, który wbrew opiniom niektórych jest Miłością i Miłosierdziem. Jezus łączy to Stare Przymierze z przyszłością Królestwa, które nadchodzi. Z tej przeszłości odrzuca jedynie to, co nieistotne, niedoskonałe i przelotne. Interpretuje ją na nowo w świetle przyszłości. Dzisiaj również uwrażliwia nas na teraźniejszość, która jest stwórczą kontynuacją tego, co już się wydarzyło i zarazem otwarciem na nadchodzącą przyszłość.