Zło ma swoje konsekwencje. Panu Bogu nie jest wszystko jedno, jakich wyborów dokonujemy tu na ziemi. Stworzył cały świat i nas z nadmiaru swojej miłości, ale powołuje nas do tego, abyśmy posłuszni Jego Prawu wybierali to, co dobre, i to, co lepsze. Izraelici przez dziesiątki lat stopniowo oddalali się od wierności przymierzu, które pod przewodnictwem Mojżesza zostało zawarte na Synaju. Pokusa bycia „jak inni”, naśladowania okolicznych ludów pogańskich, brak radykalności w odrzucaniu tego, co pogańskie i niezgodne z wolą Bożą, a nade wszystko niesłuchanie głosu Pana, doprowadziły do upadku Jerozolimy i świątyni, która była mieszkaniem i znakiem obecności Boga Izraela. Co więcej, Pan Bóg wielokrotnie posyłał proroków, którzy, będąc wsłuchani w Jego głos, przekazywali ludowi Jego wezwania do nawrócenia serca, do porzucenia złych dróg, do powrotu do wierności przymierzu.

Czas wygnania, z dala od rodzinnej ziemi, był paradoksalnie okazją do ponownego odkrycia kim jest Izrael jako Ludu Wybranego (przecież tam, w Babilonii, w opozycji do wierzeń pogańskich, został uformowany Pięcioksiąg). Stanięcie w prawdzie wobec grzechu i własnej bezradności stało się okazją do narodowych rekolekcji, po których w planach Opatrzności pojawiła się możliwość powrotu do własnej ziemi i odbudowy świątyni za czasów króla perskiego Cyrusa, który pokonał Babilonię.

„Kościele święty, nie zapomnę ciebie” – refren dzisiejszego psalmu chyba wielu, także ochrzczonych, chętnie by dziś zmieniło na przeciwny – „Kościele święty, nie jesteś mi potrzebny!”. Mimo to, jak to dobrze, że słowo Boże trwa na wieki, Psalm 137 to modlitwa Izraelitów, którzy znaleźli się na wygnaniu babilońskim, w obcej ziemi, z dala od znanych im dotychczas form kultu świątynnego, pośród zupełnie obcej kultury. Jednak ten czas, paradoksalnie, okazał się wydarzeniem fundamentalnym, kluczowym dla całego Starego Testamentu. Tęsknota za Jerozolimą, miastem świętym, oczyszczała naród na wygnaniu.

Wielki Post to nie tylko czas postanowień w formie „nie” (nie będę oglądał seriali, nie będę jadł słodkiego, pił kawy, nie będę korzystał z portali społecznościowych, nie będę kupował nowych ubrań itd.), ale także, a może przede wszystkim, czas aktywnego zaangażowania w dobro. Do jakich ,,dobrych czynów” wzywa mnie Pan w tym tygodniu?

Dzisiejsza Ewangelia to fragment dłuższej, nocnej rozmowy Pana Jezusa z Nikodemem, członkiem Wysokiej Rady. Jezus przypominając wydarzenie z pustyni, kiedy jadowite węże kąsały niewiernych Izraelitów pokazuje , że z grzechem nie walczy się swoimi siłami, zdolnościami, diabła nie przechytrzy. Z grzechem walczy się poprzez budowanie więzi z Bogiem, wpatrując się w Ukrzyżowanego. Ufając Jego słowu jad szatana, nas nie zabije, zrani, ale nie odbierze nam łaski, dzięki której-jak mówi dziś św. Paweł- jesteśmy zbawieni.