„Zniszczenie Sodomy i Gomory” to jedno z wielowarstwowych opowiadań biblijnych. Stanowi dla nas nie lada wyzwanie, ponieważ sprawdza nasz stosunek wiary i rozumu: na ile rozum poddaje się wierze i na ile wiara jest rozumna. By zatem dzisiejszy starożytny tekst literacki odsłonił się przed nami jako Boże Objawienie. To zaś dokonuje się w sercu, które, czytając tekst, szuka oblicza Boga; Z takim nastawieniem w dzisiejszym czytaniu odkryjemy głębokie, wielowątkowe przesłanie: o opiece aniołów nad nami ; o nieprzezwyciężonym wciąż przekonaniu o odpowiedzialności zbiorowej; o gościnności kosztem godności kobiety; o nieuporządkowaniu skłonności i aktów homoseksualnych, o naszym oporze wobec Bożego prowadzenia; wreszcie, o popularnej genezie Morza Martwego...

Zwróćmy uwagę na śmiech występujący w historii Abrahama. Najpierw mamy śmiech Abrahama, a zaraz potem Sary. Są to dwie pierwsze sytuacje w Biblii mówiące o śmiechu. Zauważmy, że śmiech ma miejsce już po zmianach imion. Ich śmiech, chociaż wynika z niedowierzania, nie uraża Boga, nie zraża Go do nich. W dialogu Pana ze śmiejącą się Sarą można zauważyć zaproszenie do przekomarzania się z Bogiem, do żartobliwego dialogu. Przebieg tej rozmowy wygląda tak, że Pan przyszedł w gościnę do Abrama. Po posiłku zapytał o Sarę, choć nie musiał tego robić, mógł zatrzymać się tylko na rozmowie z Abramem. W pytaniu o Sarę możemy dostrzec chęć Boga do wejścia w bezpośredni dialog z Sarą sięgający jej serca, jej wnętrza, jej myśli. Sara nie wypowiedziała głośno swoich wątpliwości co do macierzyństwa, zaśmiała się w myślach, jednak Pan to widział i nie pozwolił sobie wmówić, że śmiechu nie było...

Uwięzienia Piotra dokonał Herod Agryppa I, który prześladowania chrześcijan rozpoczął w roku 43 lub 44. Zabił mieczem Jakuba Apostoła i zobaczył, że to spodobało się Żydom, więc kazał uwięzić Piotra, by wydać go ludowi. Skrzywdzenie kogoś, by zadowolić jakąś grupę osób, jest bardzo obciążające. Osoba, która dopuściła się takiego czynu, nie powinna sprawować władzy. Warto uściślić, kim byli wspomniani Żydzi, którym spodobało się zabicie Jakuba. Jak wiemy, chrześcijaństwo zrodziło się w łonie narodu żydowskiego, zatem pierwsi chrześcijanie, czyli apostołowie, uczniowie Jezusa i ci, którzy przyłączali się do nich, byli Żydami. Jednak w czasie, gdy powstawały Dzieje Apostolskie, w latach 80-90 po Chr., Żydami nazywano już tylko tych, którzy spośród narodu żydowskiego nie przyjęli chrześcijaństwa. Natomiast wspólnoty chrześcijańskie składały się w tym czasie z wyznawców Jezusa pochodzących z pogan o różnej narodowości. Historia Piotra wychodzącego z więzienia jest dla nas zaproszeniem do refleksji nad własnym uwięzieniem i wyjściem z niego. Zauważmy, że Piotr został już raz wyprowadzony z więzienia duchowego, którym było wyparcie się Jezusa. Po wyparciu się Jezusa, Piotr zdobył się na odwagę ponownego spotkania z Nim i został uwolniony od ciężaru swojej winy. Dzisiejszy dzień może i nam przynieść decyzję o wyjściu z naszych więzień, tych, które są związane z przeszłością i tych teraźniejszych...

Konflikt, który wybuchł między pasterzami Lota a pasterzami Abrama i dotyczył pastwisk, ujawnił postawę Abrama. Czytając tekst, zauważamy trzy ruchy Abrama wobec konfliktu, to one zadecydowały o pokojowym rozwiązaniu. Dystans do konfliktu, zrozumienie tego, że konflikt jest pomiędzy pasterzami a nie Lotem i Abramem. Ani Abram, ani Lot nie podsycają konfliktu pasterzy, nie czynią go swoim, nie pozwalają na to, by zaistniały konflikt poróżnił ich. Pokojowe nastawienie Abrama, które było tu kluczowe. Owszem, konflikt wybuchł, ale Abram nie nastawiał się na udział w nim i podsycanie go...

Pierwsze czytanie: Jr 20,10-13

Posłany przez Boga prorok Jeremiasz ogłosił ludowi wyrocznię PANA – rozbicie narodu żydowskiego oraz miasta Jeruzalem. To nie spodobało się mieszkańcom Jerozolimy, wywołało ich gniew i chęć zemsty na Jeremiaszu. Misja Jeremiasza nie jest cukierkowa, sprawia, że popada w konflikt ze społeczeństwem żydowskim, które jest niezadowolone ze słowa Bożego i zamierza zemścić się na proroku oraz go oskarżyć.  Prorok nie zraża się gniewem narastającym wobec niego w narodzie żydowskim.  Ma świadomość ceny, jaką będzie musiał zapłacić za wierność Bożym słowom. Mimo złośliwości i prześladowań postawa proroka Jeremiasza się nie zmienia.  Jest odważny wobec ludzi i konsekwentny wobec zadania otrzymanego od Boga.  To pokazuje, że jest bezkompromisowy, nie nagina Bożego przesłania do potrzeb i oczekiwań słuchaczy, ale dojrzale i odpowiedzialnie pełni Bożą misję, nie poddając się zastraszaniu... 

Słyszymy dzisiaj, jakich trudów i cierpień doświadczył Apostoł Paweł. Jednak nie wpłynęły one na jego wierność i zagorzałość w głoszeniu Ewangelii. Paweł chełpi się z cierpień przeżywanych dla Chrystusa. Jest też dumy z tego, że jest Hebrajczykiem, że wzrastał w tradycji Izraela. Czuje się mocno z tym narodem związany, ale ta więź nie jest silniejsza od tej, którą czuje do Chrystusa. Widocznym śladem więzi z Chrystusem są rany i blizny, które nosi na swoim ciele, które to właśnie są dla niego powodem do chluby. Ta, niemalże odciśnięta w nim, wierność jest niezaprzeczalnym dowodem, że jego posługa, te wszystkie apostolskie działania, które podejmuje, jest autentyczna i wypływa z głębokiej miłości, którą obdarzył Chrystusa...

„Radosnego dawcę miłuje Pan Bóg” – słyszymy dzisiaj o znaczeniu hojności w naszym życiu. Hojność ta dotyczy nie tylko dóbr materialnych, gotowości do dzielenia się nimi, oddania z tego, co posiadamy w umiarze, bądź z tego, co nam zbywa. Dotyczy ona też oddania swojego czasu, swojej uwagi, gotowości wejścia w relacje. Tak trudno dzisiaj wyjść nam poza własne potrzeby, poza zabieganie tylko o tych, którzy są nam bliscy. Są jednak takie momenty, w których nasze serca otwierają się i bez jakiejkolwiek rachuby są gotowe do pomocy. Tylko czy potrzeba specjalnych sytuacji typu wojna, trzęsienie ziemi, powódź itp., by poruszyć w nas pokłady dobra, które w sobie nosimy? Czy musi dopiero zadziać się coś złego, coś trudnego? Św. Paweł, zachęcając nas dzisiaj do hojności serca, w słowach skierowanych do Kościoła w Koryncie wskazuje, że ta hojność ma swoje źródło w Bogu, który jest dawcą wszelkiego dobra i wszelkich łask. Stając się dawcami, nie robimy nic innego niż naśladowanie naszego Pana...

Święty Paweł, w przywołanym fragmencie Listu do Koryntian, odwołuje się do Proroka Izajasza. Naszą uwagę szczególnie mogą zwrócić słowa „Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia”. Co oznacza owo „teraz”? Czy odnosi się ono do wspólnoty kościoła korynckiego, czy może do nas, czytających te słowa dzisiaj? Musimy pamiętać o względności pojęcia czasu, jeżeli mówimy o Bogu. Nasze zbawienie dokonuje się tu i teraz, tak jak w czasach Pawłowych dokonywało się zbawienie Koryntian. Paweł jest w tym liście nad wyraz szczery, z jednej strony pisze o chwale, by zaraz potem wspomnieć o jej przeciwieństwie, czyli poniżeniu, pisze o prawdomówności i o zwodzeniu, o smutku i radości, umieraniu i życiu, ubóstwie i posiadaniu wszystkiego… Te przeciwstawienia mają ukazać zmienność ludzkiego życia. Apostoł nawołuje też Koryntian do tego, by w swej służbie nie byli zgorszeniem dla innych i nie dawali sposobności, by inni siali zgorszenie...

Bóg mówi dziś do nas głosem proroka Izajasza. Słuchamy trzeciego z proroków, który ukrył się za tym imieniem. Działał w czasie, kiedy synowie Judy wrócili z wygnania i znad rzek Babilonu przywędrowali znów nad znajomy brzeg Jordanu. Doświadczenie niewoli poszerzyło serce Izraela. Lud Wybrany zrozumiał, że może być narzędziem, dzięki któremu inne narody poznają prawdziwego Boga. To ulubiona droga Boga – w stronę serca człowieka wędruje on najchętniej i najczęściej posługując się świadectwem, sercem, miłością drugiego człowieka. Patrząc dziś na Maryję i ciesząc się z Jej wybrania, możemy odkryć, jak bardzo sami jesteśmy kochani, i do jakiej radości zaprasza nas Bóg. Maryja, Oblubienica strojna w Boże klejnoty, okryta szatą zbawienia i płaszczem sprawiedliwości zaprasza, żeby wejść razem z Nią do radości Boga...