Zazdrościmy mistykom ich doświadczenia bliskości z Bogiem. Być może wydaje się nam, że gdybyśmy sami mogli czuć Jego obecność tak intensywnie, jak oni – nasze życie wyglądałoby zupełnie inaczej. Łatwiej byłoby wierzyć, łatwiej zwyciężać pokusy oraz przeciwności losu i tak dalej. Mojżesz, wychodzący z jaśniejącą twarzą ze spotkania z Panem, jest obrazem takiego obcowania z Bogiem, o jakim być może marzymy. Warto jednak na pewien szczegół zwrócić uwagę. W długim życiu Patriarchy, chwile mistycznego uniesienia to tylko jakiś skromny procent jego egzystencji. Nie sprawiają one, że Mojżesz staje się zupełnie wolny od codziennych trosk, kryzysów, zwątpień. Nie zwalniają go z przyziemnych całkiem uczuć i odruchów, takich jak gniew czy poczucie klęski...

Salomon bowiem, człowiek z pewnością zdolny, pełen energii i silny, zdaje sobie sprawę ze swoich ograniczeń. Nie kieruje się kompleksami, ale dopuszcza myśl, że nie wie jeszcze wszystkiego i nie na wszystkim się zna. Rozumie, że brak mu doświadczenia. Z tego powodu lęka się, aby swoim postępowaniem nie krzywdzić innych, rządząc pochopnie i niesprawiedliwie. Ten swoisty niedobór pewności siebie nie blokuje go, ale motywuje do roztropnego działania. Do konsekwentnej pracy nad własnym charakterem. Świadomość, że nie „pozjadał wszystkich rozumów” i może być omylny, rodzi w nim nie złość na siebie, ale pragnienie zdobycia wiedzy i nabycia doświadczenia. To stąd płynie jego pokorna prośba do Boga, aby wspomógł go mądrością i zdrowy rozsądek. Odróżnić pewność siebie i krótkowzroczności, to wielki dar Bożego Ducha...

Bóg zawarł przymierze ze Swym ludem na górze Synaj. Fundamentem tego przymierza jest miłość i wierność Bogu. Choć Boża miłość jest nieskończona i nie da się zamknąć w jakichkolwiek ramach, to jednak z perspektywy ludzkiej potrzebuje ukierunkowania i wyznaczenia drogi postępowania. Tą drogą jest Dekalog. Przykazania Boże nie są żadnym ograniczeniem, lecz drogą prowadząca do szczęścia i wypełnienia życia w Bogu. Pan Jezus mówi w Ewangelii św. Jana: „kto mnie miłuje, będzie zachowywał moje przykazania, wtedy Ojciec mój go umiłuje i przyjdziemy do niego, i uczynimy Sobie w nim mieszkanie”. Zatem przykazania Boże nie stanowią ograniczenia wolności, lecz są wyrazem troski Boga, Oblubieńca o Naród Wybrany – oblubienicę. Nie zabierają nam niczego, lecz kształtują nasze życie i rozwój w odwiecznej miłości Bożej, stając się gwarantem naszego szczęścia i zbawienia wiecznego w Bogu...

Bóg zsyła na pustyni mannę, aby lud doprowadzić do Ziemi Obiecanej. Manna była pokarmem tylko podczas wędrówki przez pustynię. Po dotarciu do granic Kanaanu cud manny ustaje. Po przejściu Jordanu Izrael otrzymuje już inny pokarm, zostaje bowiem wprowadzony przez Jozuego do „kraju opływającego mlekiem i miodem”...

Przedziwna i pełna mocy Bożej jest historia wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej. Bóg posyła Mojżesza, aby w Jego imieniu negocjował uwolnienie Izraela z Egiptu. Serce faraona było nieugięte i nieprzejednane, aby obdarować Izraela wolnością.  O faraonie możemy powiedzieć, że   był człowiekiem o zatwardziałym sercu. Nie znał Boga Izraela i sprzeciwiał się Jego zbawczemu działaniu. Uważał, że on sam działa nie tylko w swoim imieniu, lecz także wszystkich bóstw egipskich. Bóg poprzez znaki i plagi sprawił, że faraon ugiął się pod Jego wyrokiem i zezwolił na wyjście Izraela z Egiptu. Jednak wkrótce Bóg sprawił – inaczej mówiąc – dozwolił, żeby serce faraona stało się uparte i zawzięte i usposobiło go do ścigania Izraela na pustyni...

Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków ukazuje skuteczność Słowa Bożego. Wypełni się Ono na wszystkich, na tych co oczekują Boga i na tych, którzy opierają się Jego Słowu. Na tych pierwszych dopełni się Boże miłosierdzie i łaska, a tych drugich spotka sprawiedliwy sąd Boga. Słowo Boże przenika ukryte tajniki ludzkiego sumienia. Autor wylicza trzy elementy składowe człowieka, które tworzą obszary istoty ludzkiej. Pierwszym jest dusza, odpowiedzialna za zasadę życia wewnętrznego i psychicznego, inaczej natury i istoty człowieka. Drugim jest duch. To dar nadprzyrodzony, nadnaturalny, który jest odpowiedzialny za przyjęcie łaski i sferę życia Bożego. Trzecim są pragnienia i myśli, czyli sfera uczuć, intencji oraz rozumu i decyzji, wpływająca na wolę i wolność postępowania. Innymi słowami, Boskie działanie ogarnia całego człowieka i jest skutecznym narzędziem dokonania sprawiedliwego osądzenia ludzkiego postępowania i intencji serca...

Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków jest mocną przestrogą, a jednocześnie upomnieniem pełnym miłości. Autor natchniony rozważa tajemnicę niewiary, która prowadzi do zatwardziałości serca, czego wyrazem jest odrzucenie Boga i utrata zbawienia, oferowanego przez Boga w Jezusie. Autor zestawia niewierność ludu Izraela z czasów Mojżesza i wędrówki przez pustynię z obecnym czasem niewierności Bogu poprzez życie w zapomnieniu i negacji Boga. Apel Autora natchnionego „nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych” odnosi się do wolności człowieka i jego wolnej woli. Przestrzega przed drogą niewiary i nieposłuszeństwa Bogu, którego skutkiem jest grzech i podążanie własną drogą buntu i pożądliwości. Taki człowiek pełni już tylko swoją wolę, postępuje według własnych zachcianek i pożądliwości. Skutkiem tego może stać się nieuleczalna zatwardziałość serca. Człowiek w ten sposób postępujący może zamknąć się na wolę Boga i może zabraknąć mu siły i czasu, by dokonać ostatecznego aktu przemiany serca, czego przestrogą jest zły łotr na Golgocie, złorzeczący Jezusowi i odrzucający Jego ofertę zbawienia, nawet w chwili śmierci...

Po ogólnym opisie sytuacji Izraelitów w Egipcie autor Księgi Wyjścia wprowadza dziś postać Mojżesza. Cała ta historia wydaje się dość niezwykła i dowodzi, że Bóg działa w każdych warunkach i z beznadziejnych sytuacji może wyprowadzić dobro. Oto córka faraona, który wezwał do prześladowania Hebrajczyków, ratuje piękne dziecko ukryte w skrzynce z papirusu. Z pewnością nie miała świadomości, że to przyszły przywódca Izraelitów. Nadała mu imię Mojżesz, uzasadniając, że „wydobyłam go z wody”. Warto zwrócić uwagę na jeszcze dwa, późniejsze wydarzenia z życia Mojżesza związane z wodą, a mianowicie rozstąpienie wód Morza Czerwonego i wodę wypływającą ze skały na pustyni. Obie te sytuacje zasługują na miano cudu, ale co istotne to fakt, że uczynił je Bóg używając Mojżesza jako narzędzia w swoich rękach. Obie sytuacje po ludzku rzecz biorąc były niemożliwe. Woda w Biblii często jest symbolem życia. Tak też i tu Mojżesz został wydobyty z wody-życia, aby to życie nieść swoim rodakom...

Tematem, jaki Kościół daje rozważenia jest Słowo Boże. Prorok w końcówce tak zwanej Księgi Pocieszenia, przyrównuje to Słowo do śniegu i ulewy, które są zawsze skuteczne, przynoszą życie, pomagają ziemi wydać plony. Podobnie słowo Boże nie jest pustym pocieszeniem, ale ma moc zmieniać historię ludzką i przynosić zbawienie. Prorok tak mówi ponieważ w Babilonii ogląda rzeczy, jakich inni nie dostrzegają i się nie spodziewają. Imperium babilońskie rozpada się. Persowie je podbijają i uwalniają zniewolone narody, pozwalając im wrócić na swoje dawne tereny. Wszyscy - poza Izajaszem- myślą że światem rządzą potężni władcy, ekonomia, ruchy społeczne. Jedynym istotnym graczem w historii świata jest Bóg. To On wywyższa i poniża. On wykorzystuje wszystkie te rzeczy, aby realizować po swojemu plan zbawienia. On jest Panem historii, Działa w niej przez swe niezawodne słowo. On, jak ulewa przywraca nowe życie Izraelowi. Swoim słowem sprowadza wiosnę życia wśród uciemiężonych, poniżanych przez babilońską niewolę Izraelitów. W końcu, po wykonaniu misji powraca do swego Pana. To niejako osobowa siła, zawsze niezawodna...