W święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny rozważamy fragment Listu św. Pawła Apostoła do Rzymian, który ukazuje dwie fundamentalne postawy dla życia chrześcijańskiego. Są nimi Boża miłość i Boży pokój. Mówiąc o miłości, św. Paweł używa terminu „agape”, oznaczającego miłość w stopniu najwyższym, jako wyraz bezinteresownej służby. Miłość chrześcijańska musi być bez obłudy i hipokryzji. Ma być miłością autentyczną, a nie na pokaz. Chrześcijanie mają mieć wstręt do wszystkiego, co jest złe w oczach Boga, a podążać za prawdziwym dobrem. Miłość ma odznaczać się postawą braterską, we wzajemnej życzliwości i szacunku. Chrześcijanie mają być płomiennego ducha i nie opuszczać się w gorliwości, by nieustannie pełnić służbę Bożą wobec ludzi i świata...

Zesłanie Ducha Świętego jest początkiem misji Kościoła. W dniu Zesłania Apostołowie trwali jednomyślnie na modlitwie razem z niewiastami, Maryją, Matką Jezusa i braćmi Jego (por. Dz 1,14). Najświętsza Maryja Panna – Oblubienica Ducha Świętego – w dniu Zwiastowania otrzymała Jego moc i poczęła w swym łonie Jezusa, stając się Matką Zbawiciela. Teraz jest w Wieczerniku z Apostołami, uczniami swego Syna. W dniu Zesłania Ducha Świętego staje się Matką Kościoła Chrystusowego. Podobnie jak w dniu Zwiastowania, teraz w momencie Zesłania jest posłuszna Duchowi Świętemu jako pokorna Służebnica Pańska i dostępuje godności Matki Kościoła. Jest to Kościół Syna Bożego i Jej Syna według ciała. Przywilej Matki Kościoła jest naturalną konsekwencją zjednoczenia z Jej Synem, Jezusem. Trwajmy mocno w wierze w Kościele Chrystusowym, którego Matką jest Najświętsza Maryja Panna, Matka Jezusa i nasza, Matka Kościoła Świętego...

Księga Dziejów Apostolskich zaczyna się od sceny Wniebowstąpienia, kiedy to Jezus przekazuje Apostołom misję głoszenia Dobrej Nowiny: „gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1,8). Misja pierwotnego Kościoła rozwijała się według tego programu. Zataczała ona coraz szersze kręgi. Dzisiejsze czytanie pochodzi z ostatniego rozdziału księgi. Św. Paweł jest już w Rzymie. Jego obecność tam jest swego rodzaju symbolicznym wypełnieniem się polecenia Pana Jezusa: „będziecie mi świadkami aż po krańce ziemi”. Nie przypadkiem powstało przysłowie: „Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu”. Rzym był centrum, w którym zbiegały się szlaki imperium, ale również z niego wychodziły ku najdalszym peryferiom. Jeśli, zatem, Ewangelia dotarła do Rzymu, to stamtąd miała już ułatwione zadanie, żeby dotrzeć „aż po krańce świata”, w najdalsze zakątki imperium i poza nie. Wszystko to dokonało się pod kierownictwem i w mocy Ducha Świętego, wielkiego animatora misji. Dziś mamy wigilię Zesłania Ducha Świętego.  Przyzywajmy gorliwie Jego przyjścia i otwórzmy nasze serca na Jego wezwania...

Św. Paweł w Milecie żegna się ze starszyzną Kościoła Efeskiego. Pożegnania zazwyczaj są smutne. I tym razem nie jest inaczej. Paweł wie, że jedzie do Jerozolimy, gdzie czeka go niewola i cierpienia. A dodatkowo wie, że choć w tym momencie pożegnania członkowie starszyzny z płaczem rzucają mu się na szyję, to po jego odjeździe niektórzy z nich zachowają się jak drapieżne wilki i „głosić będą przewrotne nauki, aby pociągnąć za sobą uczniów”...

Jezus ukazawszy się Jedenastu powiedział do nich: idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu (Mk 16,15).

Słowo boże mówi nam dziś o Wniebowstąpieniu, ale w kontekście misji, jaką nam zostawia. Są bardziej skupione na Tyn, jakie zadanie zostawia nam Jezus i do kogo nas posyła...

Słowa, które Pan skierował do św. Pawła, nasuwają myśl, że Apostoł – jak każdy inny człowiek – przeżywał chwile zwątpienia, załamania, niepewności. Tym łatwiej więc zobaczyć w nim wzór dla nas, którzy niejednokrotnie zmagamy się z takimi odczuciami we własnym życiu. Bóg, za pośrednictwem odczytanego tekstu z Dziejów Apostolskich, umacnia i nas. Przestań się lękać (…), bo ja jestem z tobą. Dobrze jest pamiętać w naszej codzienności, że Pan nigdy nas nie opuszcza. Żadne trudności, żadne przeciwności nie są w stanie oddalić od nas Jezusa. On, jako że doświadczał w swoim ziemskim życiu podobnych niedogodności – jak pisze autor Listu do Hebrajczyków (Hbr 4,15): był doświadczony we wszystkim na nasze podobieństwo – współczuje, współcierpi z nami w próbach, jakie nas dosięgają. Ta świadomość, jeśli będziemy ją pielęgnować, może stać się dla nas źródłem mocy..

Mowa Św. Pawła na Areopagu, jako że Słowo Boże jest żywe nie jest tylko zapisem relacji o historycznych zdarzeniach, ale zawiera konkretny przekaz również dla nas. Proponuję dziś zatrzymać swą myśl na zdaniu: znalazłem ołtarz z napisem: „Nieznanemu Bogu”. Pozwólmy, by ono stało się w nas pytaniem: czy znam Boga. Kim On dla mnie jest? Jakim jest w moim sercu, umyśle? Jakie prawdy o Nim przyjmuję, od jakich uciekam? Spójrzmy na Boga, którego przedstawia nam Paweł. Jest Stworzycielem wszystkiego, co istnieje. Jest Panem. Nie potrzebuje ludzkich usług, bo sam służy człowiekowi, dając mu wszystko: byt, tchnienie i to, co potrzebne do życia w tym i przyszłym świecie...

Oto stajemy się świadkami pierwszych kroków uczniów Chrystusa, którzy zgodnie z nakazem Pana, by głosić Dobrą Nowinę w Judei, Samarii i aż po krańce ziemi (por. Dz 1,8), opuszczają terytorium Ziemi Świętej, niosąc Ewangelię wszystkim bez wyjątku.

Warto zwrócić uwagę, że Filip – jeden z siedmiu diakonów, rozpoczął swe dzieło ewangelizatora, „przymuszony” prześladowaniami, jakie wybuchły po zabiciu św. Szczepana. Płynie stąd dla nas nauka, że nawet najtrudniejsze okoliczności życiowe nie mogą nas pozbawić entuzjazmu, zapału w realizowaniu poleceń naszego Mistrza. A jednak często dzieje się przeciwnie. Dlaczego? Czy utraciliśmy wiarę, że moc Boga nam towarzyszy, że miłość Pana nas nie opuszcza?...

Zwycięstwo, które zwieńczyło pierwszą wyprawę misyjną Apostoła Narodów, zostaje szybko zakłócone. Wprawdzie chrześcijaństwo wyrasta z pnia judaizmu, lecz Żydzi nie chcą ani sami rozkwitnąć i owocować jako chrześcijanie, ani pozwolić na to innym – taki jest sens nauczania dzisiejszych przybyszów z Judei: Jeżeli nie poddacie się obrzezaniu, nie możecie być zbawieni! Dla tych, którzy z mlekiem matki wyssali świadomość o nieskończonym dystansie między Bogiem a człowiekiem, i którzy dla zabezpieczenia tego dystansu obwarowali się siatką przepisów rytualnych, nie do pomyślenia jest, by Bóg sam ten dystans przekroczył, stając się człowiekiem. Tymczasem chrześcijanie bynajmniej nie skracają różnicy między Stwórcą a stworzeniem, lecz wyznają, że rytuały – w tym: obrzezanie – spełniły już swoją pedagogiczną rolę prowadzenia ku Chrystusowi. Nowe Przymierze zastąpiło stare: Jezus Chrystus je odnowił i wypełnił. Po co więc uparcie trwać przy dawnych środkach, skoro ich cel został osiągnięty...