Święty Paweł czuje się wybrany i powołany przez Boga do szerzenia wiary i prawdy, mających prowadzić do pobożnego życia. Pisze o tym do Tytusa. Potem przedstawia warunki, jakie powinni spełniać Ci, którzy będą ustanowieni prezbiterami i biskupami. Lista wymagań wskazuje, na czym tak naprawdę polega pobożne życie. Stojący na czele wspólnot mają nie tylko należycie sprawować akty kultu. To zdecydowanie za mało. Oni muszą przyjąć prawdę o Jezusie Chrystusie i wierzyć w Niego i stąd czerpać motywację do dobrego postępowania. Ich pobożność ma być widoczna w zachowaniu i głoszeniu. Ten spis koniecznych warunków może być przydatny także dla nas. My często utożsamiamy pobożność z długimi modlitwami, złożonymi rękami i częstym udziałem we Mszy św. To zdecydowanie za mało. Co nam da mnożenie modlitw, gdy jednocześnie będziemy trwali w gniewie, złości, nałogach i pielęgnowali złe relacje? Prawda o Bogu musi zderzyć się z prawdą o nas samych...

O szczególnej relacji, jaka łączyła Pawła i Filipian, świadczy m.in. fakt, że tylko oni wiedzieli o jego potrzebach i wydatkach i nieraz udzielali mu pomocy materialnej. Teraz dziękuje im za kolejny gest, czyli za pieniądze przysłane przez Epafrodyta. Apostoł nazywa je „wdzięczną wonią, ofiarą przyjemną, miłą Bogu”. Oczywiście nie tyle chodzi mu o materialny dar, co o gest dobroci, miłość i zainteresowanie okazane potrzebującemu. Przy tej okazji Apostoł daje świadectwo swojej wolności i dojrzałości w przeżywaniu niedostatku i doświadczaniu obfitości. Zaspokojenie potrzeb materialnych jest ważne, ale Paweł uczy nas, abyśmy nie przedkładali ich ponad relację z Jezusem. To ona właśnie jest sekretem umiejętności radzenia sobie w trudnościach i właściwego przeżywania ubóstwa. Możemy powiedzieć, że ani dobrobyt, ani brak niezbędnych do życia środków, nie przeszkodziły Pawłowi w łączności z Mistrzem i podążaniu za Nim. Takiej „obojętności” na nasz stan posiadania możemy się od niego uczyć...

Święty Paweł stara się przedstawić w realnym świetle wartość Starego Przymierza i wszystkiego, co się z nim wiązało: przynależność do Narodu Wybranego, Prawo, obrzezanie, pojęcie sprawiedliwości. Wszystko to jest dobre i daje Pawłowi powody do chluby, bo od urodzenia był częścią tego porządku i zawsze traktował go poważnie. Spotkanie z Jezusem całkowicie przewartościowało jednak świat Apostoła. Wobec najwyższej wartości poznania Jezusa i doświadczenia Jego miłości wszystko inne straciło na znaczeniu. Zmieniła się także ocena rzeczywistości, zmieniły się priorytety, otwarły się nowe perspektywy i zrodziły się nowe pragnienia. W centrum świata Pawła stoi teraz Jezus Chrystus i to On objawia prawdziwą wartość wszystkiego. My mamy również do odkrycia tę rzeczywistość, która ma moc uporządkować także nasze życie. W odróżnieniu od Pawła nie musimy oczekiwać na nasz Damaszek, nie musimy czekać na przemieniające spotkanie ze Zmartwychwstałym. Naszym zadaniem jest odkrycie i uczynienie działającą w nas rzeczywistość chrztu, który otrzymaliśmy. Przez chrzest bowiem zostaliśmy wszczepieni w Chrystusa i stanowimy jedno z Nim...

Święty Jan opisuje triumf zbawionych. Mówi o nowym ludzie Bożym utworzonym na fundamencie dawnego, co symbolizują liczby 12 pokoleń i 12 apostołów, a także tysiąc lat, czyli czas, który w Apokalipsie oznacza okres od zakończenia prześladowań do całkowitego zwycięstwa zbawionych. Pieczęć, jaką otrzymali, świadczy o ich nieodwołalnej przynależności do Boga. Drugą grupę stanowi niezliczony tłum świętych, rekrutujących się z całej ludzkości. To zwycięzcy, co symbolizują ich białe szaty. Uczestniczą oni w triumfie samego Chrystusa, bo mocą Jego krwi przetrwali prześladowania i pokonali cierpienie. Ta apokaliptyczna wizja, jak i cała treść tej księgi, ma podtrzymać chrześcijan w ich codziennym zmaganiu z szatanem i światem, a także ma umacniać ich w dawaniu świadectwa o mocy i miłości Boga. Nasza droga do nieba musi być inspirowana przekonaniem wyrażonym w pieśni zbawionych: «Zbawienie w Bogu naszym, Zasiadającym na tronie, i w Baranku»...

„Bóg jest miłośnikiem życia”. To jedno z piękniejszych określeń Boga. Komentując historię Izraela, autor natchniony dotyka problemu ludzkiej grzeszności. Odpowiedzią na nią jest kara, która nie ma na celu unicestwienie człowieka, ale jego nawrócenie. Już tutaj więc Boże miłosierdzie okazuje się środkiem wychowawczym obok kary. Kara bowiem nie została zanegowana, jest konsekwencją zaciągniętej winy. Miłosierdzie podkreśla i pomaga zrozumieć człowiekowi jej sens kary. To przekonanie autor opiera na wierności i nieomylności Boga. Stworzył On świat i człowieka, aby istniały. Jego zamysł, nawet skażony nieprawością diabła i grzechem człowieka, pozostaje aktualny. Bóg nie unicestwia, alce to ocalić i zbawić...

Tajemnicę Kościoła można opisać na wiele różnych sposobów. Dziś Słowo opisuje ją, mówiąc o niezwykłej wspólnocie, w której ludzie stają się domownikami Boga, oraz przez obraz „rosnącej w Panu świątyni”. Przestaje być ważne pochodzenie według ciała. W Kościele nie ma miejsca na podziały, które na ziemi prowadzą do rozlewu krwi w imię „narodu”, „rasy”, „szlachetnego pochodzenia”. Chrystus przychodząc, zburzył mury dzielące ludzi. Kościół jest domem budowniczych mostów. Ideolodzy kolejnych podziałów nie znajdą w nim dla siebie miejsca. Świątynia wciąż rośnie w Panu. Nie chodzi tylko o wzrost w liczbę, o statystyki, o zapisywanie kolejnych stron katalogu sukcesów. Chodzi o wzrost w Panu, czyli o taki stan, w którym ludzkie serce staje się zdolne do tego, aby być mieszkaniem Boga. Nie z samo z siebie. Duch Święty to sprawia. Tak rośnie Kościół: w krainie zburzonych murów, w świecie ludzi, którzy odkrywają siebie nawzajem jako braci i siostry, w rodzinie, w której jeden jest Ojciec, jeden Bóg, jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest...

Komentatorzy Listu do Efezjan są zgodni, że św. Paweł opisując świat relacji domowych, kierował się często wówczas używaną w filozofii i moralności wzorcową triadą: mężowie – żony; rodzice – dzieci; panowie – słudzy. Wydaje się, że pozostaje w mocy wprowadzające w całość pouczenia Apostoła zdanie, które słyszeliśmy wczoraj: bądźcie sobie wzajemnie poddani. W relacji mężów i żon dominuje relacja miłości i służby. W relacji rodziców i dzieci oraz panów i sług miłość i wzajemna służba objawiają się przez posłuszeństwo. Dzieci mają być posłuszne rodzicom. Rodzice mają kierować się łagodnością i zdecydowaniem. Słudzy mają widzieć w swoich panach Chrystusa, panowie mają pamiętać, że również oni są poddani Chrystusowi. Niesprawiedliwe zachowanie znajdzie swój osąd przed Bogiem, u którego nie ma względu na osoby. Słyszymy tu echo przypomnianej nam w niedzielnej liturgii Syrachowej zachęty i napomnienia: ty, który jesteś mocny i który myślisz, że masz w ręku władzę, pamiętaj, że modlitwa ubogiego: dziecka, niewolnika dosięga nieba, a ty nie unikniesz osądu Pana...

Słuchając dziś słów Apostoła, odkrywamy powracający często w Biblii motyw dwóch dróg: drogi światła i drogi ciemności. Św. Paweł, prowadzi słuchaczy w stronę drogi życia i ostrzega przed ścieżkami zguby. Na pierwszym miejscu w życiu dobrego chrześcijanina jest miłość i miłosierdzie. Droga miłości przebaczającej prowadzi ucznia do naśladowania Ukrzyżowanego Mistrza. Miłości takiej zagraża wszystko, co prowadzi do egoistycznej koncentracji na własnych, cielesnych potrzebach. Stąd tak silne ostrzeżenie przed wszelkiego rodzaju grzechami nieczystymi. Ciemność śmierci, oprócz nieczystości, ściągają na serce człowieka chciwość i nieopanowany język. Tego rodzaju grzechy ściągają Boży gniew. Nie jest to tylko kaznodziejskie sformułowanie. Gniew Boga w nauczaniu Apostoła pojawia się wówczas, kiedy mowa jest o złu z natury przeciwnym Bożemu porządkowi stworzenia. Miłość, miłosierdzie i przebaczenie – to światło. Nieopanowanie, chciwość, nieczystość – to ciemność. Pozostaje wciąż aktualna zachęta: postępujcie jak dzieci światłości...

W kolejnych wersetach czwartego rozdziału Listu do Efezjan Paweł przechodzi do wskazania, że cechą Kościoła jest różnorodność darów. Są dane przez Chrystusa każdemu człowiekowi w indywidualny sposób. Rodzaj i wielkość otrzymanych darów duchowych czyni nas osobami niepowtarzalnymi i niezbędnymi we wspólnocie. Lista darów, którą wymienia w tym miejscu Paweł, ma wąski zakres i dotyczy pewnego rodzaju służby. Koncentruje się na głoszących Słowo Boże i przywódcach przygotowujących chrześcijan do wykonywania wszelkiego rodzaju posług, między innymi: zaspokajania potrzeb ubogich, głoszenia Słowa, nauczania. Istotą posług w Kościele nie jest wykonywanie zadań, a komunia, budowanie pełnych miłości relacji między ludźmi. Rolą osób, wymienianych przez Pawła, które dzisiaj nazywamy formatorami, czy kierownikami duchowymi, moderatorami, animatorami jest rozpoznawanie i rozwijanie charyzmatów w celu doprowadzenia Kościoła do dojrzałości, a nie zaspokajania potrzeb wspólnoty...