Ogród, a w ogrodzie człowiek. Adam i Ewa. Skupieni przez skuszenie na jednym, co spowodowało ukrycie się przed Stwórcą. To obraz dla nas, że i my mamy w sobie taką tendencję, by schować się przed Bogiem, gdy czujemy, że zrobiliśmy coś niewłaściwego...

Paweł dotarł już do Rzymu. Jest rok 60, a Imperium Rzymskim rządzi Neron. Paweł znajduje się w więzieniu, a raczej w areszcie domowym. Mieszka z żołnierzem, którego zadaniem jest pilnowanie go. Apostoł ma dosyć dużą swobodę działania, może zapraszać gości, spotykać się z różnymi osobami. Wiedząc, jak ważna jest dla niego i dla młodego Kościoła wspólnota w Rzymie, chce jej przedstawicieli zapewnić o swojej niewinności, co mu się udaje. Naucza o Jezusie Chrystusie, głosi Królestwo Boże, mówi, że dostąpią zbawienia, błogosławi. Stan ten trwa dwa lata...

Widzimy dzisiaj Pawła uwięzionego, ale mimo tego stanu jawi się nam jako ktoś, kto ma w sobie wolność ducha, jest wolny od strachu, wie, że prawda i sprawiedliwość są po jego stronie, wie, że po jego stronie jest sam Bóg. Mają go osądzić faryzeusze i saduceusze, a jak wiemy nie było między nimi zgody w podejściu chociażby do kwestii zmartwychwstania. Paweł, będąc faryzeuszem, wie, w jaką nutę uderzyć, by spowodować rozdźwięk między swoimi adwersarzami i doskonale mu się to udaje. Paweł, broniąc prawdy, odwołuje się do tych argumentów, którymi posługiwali się jego oskarżyciele, on nie robi nic więcej, bo nie musi. Można by powiedzieć, że jest w tym wystąpieniu łagodny, niewinny jak gołąb i sprytny jak wąż...

Jakże piękne wskazówki na życie daje nam dzisiaj św. Paweł. Ten, który prześladował Chrystusa i Jego uczniów, ale przede wszystkim ten, który doświadczył miłości Tego, Którego prześladował, pisze do Kościoła w Rzymie, jak mają żyć, jak mają traktować swoich prześladowców. Pamiętajmy, że do 313 roku, do ogłoszenia przez cesarza Konstantyna Wielkiego „Edyktu mediolańskiego”, prześladowanie chrześcijan w Imperium Rzymskim było częstą praktyką. Paweł, który wie, co znaczy prześladować, zachęca, by prześladowcom błogosławić...

Święty Łukasz na początku drugiej części swojego dzieła opisuje Wniebowstąpienie Pana Jezusa. Jednak zanim następuje opis tego wydarzenia, przywołuje jeszcze słowa, które padają z ust Jezusa, wskazujące, że Panem czasu jest Bóg. Autor Dziejów mówi nam też o obietnicy danej uczniom przez Jezusa, o obietnicy Ducha Bożego, który na nich zstąpi i da im moc, by głosili Dobrą Nowinę po krańce świata. Tę obietnicę znajdujemy też w innych miejscach, również w Starym Testamencie w Księdze Joela: I wyleję potem Ducha mego na wszelkie ciało, a synowie wasi i córki wasze prorokować będą, starcy wasi będą śnili, a młodzieńcy wasi będą mieli widzenia. Nawet na niewolników i niewolnice wyleję Ducha mego w owych dniach (Jl 3,1-2)...

Bóg nie wzywa do spokojnego życia. Pobyt świętego Pawła w Koryncie jest tego dobrym przykładem. Umocniony Bożym słowem Paweł postanawia pozostać w mieście jeszcze przez rok i sześć miesięcy, aby pozyskać nowych uczniów. Jest to czas zmian politycznych, czas buntu, oskarżeń. Jednak Apostoł Narodów wie, że Pan jest z nim, dlatego może swoje zadanie pełnić z odwagą!...

Ten, który był prześladowcą chrześcijan i wtrącał ich do więzień, sam trafił za kraty. Paweł i jego towarzysz Sylas są tam dobrze pilnowani, ponieważ jest im przypisywana wielka moc. Jednak tym, co naprawdę robi wrażenie nie tylko na strażnikach, ale na nas wszystkich, jest wielka wiara więźniów. Po wszystkich perypetiach oni wciąż się modlą! Ci, których wypełnia głęboka wiara i dobra relacja z Bogiem, są rzeczywiście wolni! Chrześcijan nie można odizolować od Boga, nie można nam Go odebrać. Owocem wiary Pawła i Sylasa są dwa cuda: trzęsienie ziemi, które uwalnia więźniów oraz, co ważniejsze, trzęsienie serca strażnika...

W pierwotnym Kościele, jak z resztą wszędzie, także nie brakowało sporów i konfliktów. Najważniejsze jest jednak to, że chciano je rozwiązać w Bożej mądrości. Jej owocem było zwołanie Soboru Jerozolimskiego, który miał za zadanie rozwiać wszelkie niejasności pojawiające się przy głoszeniu Jezusa Chrystusa Żydom i poganom. Fragment tego wydarzenia jest zawarty w pierwszym czytaniu. Wydarzenie Soboru Jerozolimskiego próbuje rozwiązać problem jedności w różnorodności. W jaki sposób należy przyjmować pogan do Kościoła? Co z Żydami i ich praktykami? Jak pogodzić jednych z drugimi? Co jest prawdziwym wymogiem wyznawania wiary?...

To śmiałe stwierdzenie: „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my” mogłoby wydawać się arogancją, gdyby nie to, że i samej decyzji Apostołów, i sposobowi wcielenia jej w życie towarzyszą widome znaki działania Ducha Świętego. Apostołowie wkładają wiele troski w to, żeby absolutnie jednoznacznie rozstrzygnąć wszelkie wątpliwości rodzące się w młodej wspólnocie. Piszą list, w którym komunikują swoją decyzję i uwiarygodniają Barnabę i Pawła jako autentycznych nauczycieli, wiarygodnych świadków wiary. Wysyłają wraz z nimi delegatów cieszących się ich największym zaufaniem. Wszystko to odbywa się w klimacie wzajemnego szacunku, życzliwości, miłości i szczerego szukania prawdy...