Gdybyś zważał na moje przykazania, twój pokój stałby się jak rzeka - Iz 48, 18.

Czytając historie zbawienia odnosimy wrażenie, że z Bożym planem zbawienia zawsze kontrastuje postępowanie człowieka, który zdaje się czynić wszystko przekornie, tak aby ów plan się nie powiódł. Wśród radosnych proroctw proroka Izajasza, dzisiejsze jest nieco pesymistyczne. Prorocy też byli smutni i strapieni, zwłaszcza kiedy widzieli, że ich nawoływania dotyczące potrzeby nawrócenia nie odnoszą skutku. Prorok Izajasz mierzy się z tą tragedią, z której wyraźnie wydobywa się wina narodu świętego, uwidaczniająca się jeszcze bardziej w porównaniu z łaskami, jakie zesłał Bóg. Wierność nakazom Pana Boga sprawiłaby, że losy narodu potoczyłyby się inaczej, a jego położenie byłoby znacznie lepsze od tego, w którym się znalazł...

Z kim moglibyście mnie porównać, żeby mi dorównał - mówi Święty. Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko? - Iz 40,25-26.

Mimo zapewnień kilku proroków, wielu Izraelitom na babilońskim wygnaniu było coraz trudniej uwierzyć, że ich cierpienia, niewola niedługo się skończą. Z upływem czasu, wobec niezmienności sytuacji, ich nadzieja i ufność coraz bardziej gasła. Dlatego prorok Izajasz czuje potrzebę i postanawia umocnić słabnącą ufność swoich rodaków, przypominając o potędze Pana Boga, stwórcy i władcy całego wszechświata. On jest Bogiem wszechmogącym, wszechpotężnym, niestrudzonym. Również gwiazdy, niczym karne wojsko, są Mu posłuszne....

Niech się rozweselą pustynia i spieczona ziemia, nich step się raduje i rozkwitnie - Iz35,1.

W małym ale przesączonym niezwykłą radością Izajasz opisuje powrót Boga razem ze swoim ludem do Ziemi Świętej. Ta radość ma wyglądać nie jako zwykłe świętowanie z okazji powrotu wygnańców z Babilonii, ale o wyznanie wiary, która widzi w działaniu Boga spełnienie najskrytszych ludzkich pragnień. Pragnień serca, zakorzenionych z chwilą stworzenia, ale przez grzech mało doświadczanych. Radość ta pochodzi od Boga, ale ma przenikać nawadniać i ożywiać wszystko co suche i spieczone w przyrodzie i ludzkim duchu, wyjałowionym na skutek błąkania się w życiu z dala od przykazań Bożych...

Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce. - Iz 30,26.

Pan Bóg posyła swego Syna, aby uzdrawiał ludzi z niewoli grzechu. Dlatego przemierzając różne wioski i miasta lecząc słabości realizuje swoją misję, w ten sposób realizuje się to o czym przepowiadał prorok Izajasz. Prorok bowiem zapowiadał urzeczywistnienie się prawdy, która chociaż była już obecna w ludzkich dziejach to w czasach mesjańskich stała się bardziej widoczna...

Mamy miasto potężne, a Jahwe jest jako środek jego ocalenia, - Iz 261b.

Słowo proroka pokazuje królestwo Boże jako potężne miasto. Miasto, któremu sam Bóg gwarantuje bezpieczeństwo. Do którego wchodzi sprawiedliwy, czyli oczyszczony łaską lud; dochowujący mu wierności, całkowicie ufający Boskim wyrokom. Bóg staje się skałą, kimś kto zawsze jest wierny. On, Skała (Pwt 32,4) jest najwierniejszy swemu słowu, Jego plany nigdy nie zawodzą. Jego mury nie odgradzają, ale dają bezpieczeństwo A więc w - ów dzień -, jak zaczyna się dzisiejsze czytanie, jest dniem, które przyniesie zwycięstwo bo wiara ludu da temu zwycięstwu napęd, siłę i skuteczność...

Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści się odrośl z jego korzenia – Iz 11,1.

Pan Bóg postępuje w sposób nie dajacy się przewidzieć, dlatego też w dzisiejszym słowie na pierwszy plan wysuwa się <różdzka Jessego> czyli potomek pochodzący z jego rodziny, kolejny potomek królewskiej dynastii Dawida. W scenerii opuszczonej winnicy i kilku połamanych krzewów wyrośnie odrośl, będąca znakiem nowego życia i błogosławieństwa...

Dni naszego życia przemijają, jeden podobny do drugiego. Żyjemy w bezustannym pośpiechu, stale zajęci tysiącem obowiązków i spraw do załatwienia. Czas Adwentu ma nam ukazać dokąd zmierzamy, czy nasze istnienie jest błąkaniem się bez celu, bez znaczenia, od kołyski po grób. Wielu niestety tak dziś myśli. Również my, chrześcijanie mogą doświadczać tego odrętwienia, prawie uśpieni codziennością życia pozbawionego sensu. Dla nas chrześcijan jest czasem przebudzenia, odzyskania pewności, że Jezus Chrystus wychodzi nam naprzeciw, by nadać naszemu życiu znaczenie i sens...