Ostatnie wersety wczorajszego pierwszego czytania wprowadzają nas w wykład o wierze i ufności. Są to wersety z Księgi Proroka Habakuka i Izajasza, które mówią o tym, że ci, którzy pozostaną wierni, zbawią swe dusze. Dzisiaj nauka ta jest rozwijana: ufność ma bardzo dużą wagę w naszej relacji z Bogiem, ponieważ jest ona w zasadzie jedyną ludzką zasługą, to znaczy tym, co możemy ofiarować Bogu. Aby to doprecyzować, autor listu przytacza przykład Abrahama. Wylicza wiele momentów, w których patriarcha idzie w nieznane –  podąża za tym, co wskazuje mu Bóg. Szczytem tego jest ofiarowanie Izaaka. Autor listu pisze, że odzyskuje swojego syna właśnie dzięki ufności w to, że po zabiciu Izaaka Pan Bóg przywróci go do życia. Podstawą wiary jest ufność. Nie jest to jednak takie proste. Przykładem może być św. Piotr, który początkowo zarzekał się, że pójdzie za Chrystusem wszędzie. Ostatecznie zapiera się Go i ucieka. Robi to pierwszy papież. Takie sytuacje pokazują nam kruchość natury ludzkiej. Z łatwością przychodzi nam składanie wielkich deklaracji, jednak w sytuacji, gdy nasza wiara jest sprawdzana, dopiero wtedy możemy zobaczyć, ile nasza relacja z Bogiem jest warta. Prośmy Boga, abyśmy w sytuacji próby mieli w sobie tyle ufności, by jak Abraham zdać się tylko na Niego...

Po wczorajszym święcie Nawrócenia św. Pawła przyszła pora na wspomnienie jego dwóch towarzyszy – Tymoteusza i Tytusa. Ten drugi jest odbiorcą listu, który czytamy w pierwszym czytaniu. Między Tytusem a św. Pawłem istnieje szczególna więź, ponieważ najprawdopodobniej Tytus został ochrzczony przez Apostoła. Towarzyszył mu również w trzeciej wyprawie misyjnej. List, który dzisiaj czytamy, opowiada o misji, którą miał do wykonania na Krecie. W pierwszych trzech wersetach św. Paweł wykłada całą teologię zbawienia: wiara i poznawanie prawdy, które prowadzą do życia w pobożności, w nadziei na życie wieczne. Bóg to przyobiecał, a w odpowiednim czasie zesłał swojego Syna. Św. Paweł bierze na swoje barki misję apostolską, aby głosić to, co opisuje. W tych słowach znajduje się instrukcja postępowania dla katolika – mamy wierzyć i poznawać prawdę. Budować relację z Bogiem i poznawać Go głębiej. Św. Paweł pisze o prawdomównym Bogu, aby podkreślić jeszcze bardziej wiarygodność jego misji, a także odnieść się do nauk innych zwodniczych nauczycieli – poruszy to w dalszej części listu. Mamy więc podany przez św. Pawła wykład wiary, przytoczenie planu naszego życia, które ma prowadzić nas do zbawienia a także, poprzez postać Tytusa, zaakcentowanie uniwersalności Dobrej Nowiny. Tytus był Grekiem, a więc poganinem. Jest przykładem tego, że Jezus swoją misję rozciąga na cały świat. Nie tylko na wybranych...

„Bo [Prawo] zawiera cień dóbr, które mają przyjść, nie zaś faktyczne objawienie się pierwowzorów”. Przy lekturze Listu do Hebrajczyków musimy stale mieć w pamięci, że jest to tekst pisany do konkretnej wspólnoty. Są to Żydzi mesjanistyczni, czyli tacy, którzy przyjęli Chrystusa za Mesjasza i pozostają wierni judaistycznym zasadom. Stąd jest potrzeba, aby odczytywać treści w kontekście ich zwyczajów i kultury. Prawo – o którym mowa na początku czytania – to nic innego jak Tora. Autor listu przypomina nam, że sens naszej wiary nie sprowadza się jedynie do Prawa. Tak samo całość objawienia nie zawiera się jedynie w Torze – jest ona niezwykle ważna, ponieważ przedstawia działanie Boga w historii, ale nasza wiara to coś więcej niż Tora. Codziennie składane ofiary w Świątyni Jerozolimskiej mają za zadanie przypominać o grzeszności człowieka. Nie zgładzą one naszych win. Dopiero ofiara Chrystusa to uczyniła. Ciekawe jest, że List do Hebrajczyków zapowiada zniszczenie Świątyni, które ma miejsce podczas Powstania Żydowskiego. Jest to przejście ze składania całopalenia i krwawych ofiar za grzech, które nie podobały się Panu (por. Ps 40), do ofiary jedynej i skutecznej, czyli Męki i Zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa, o której czytaliśmy wczoraj. Należy przy tym pamiętać, że Prawo się nie zmienia. Ofiara została złożona, a co za tym idzie, Prawo nareszcie wypełnione. Jezus jest tym, który wypełnia Prawo Boże, a nie je zmienia...

Część dzisiejszego fragmentu z Księgi Izajasza czyta się podczas Pasterki w Święta Bożego Narodzenia. Ciekawe jest to, że od świąt minęło już kilka tygodni i odczytujemy ten fragment w innym kontekście. Pierwszy werset czytania prowadzi nas do czasów inwazji asyryjskiej na Galileę. Wtedy też doszło do deportacji ludności z tamtych terenów i wymieszenia jej z poganami. Ma to znaczenie w kontekście oceny tej krainy jako Galilei pogan. Późniejsze wersety zapowiadające przyjście Emmanuela pokazują, że w ciemność tej sytuacji wkroczy światło – naprostuje ścieżki i ukaże prawdę. Tak się dzieje ok. 800 lat później, gdy Jezus przychodzi do Kafarnaum i powołuje pierwszych uczniów. Usłyszymy to dzisiaj w Ewangelii. I tak jak 24 grudnia widzimy w tym fragmencie bezpośrednią zapowiedź przyjścia Chrystusa otuloną w płaszcz stajenki, zapach pierników i dźwięk kolęd, tak dzisiaj dostrzegamy inną stronę tego proroctwa – rozpalenie światła nad zgliszczami Izraela po niewoli asyryjskiej. Wspólnym mianownikiem jest to, że w obu przypadkach Chrystus chce wejść w zepsucie tego świata, aby nas podnieść i pocieszyć...

Jezus ustanowił lepsze przymierze od tych wszystkich, które Bóg wcześniej zawierał z ludźmi, począwszy od Adama, Noego, Abrahama, Mojżesza. Niestety ludzie te przymierza łamali, nie byli wierni, nie umieli ich zachować. Autor Listu do Hebrajczyków przytacza zapowiedź nowego przymierza z Księgi Jeremiasza, gdzie Bóg zapowiada, że to nowe przymierze będzie lepsze od tego zawartego z Mojżeszem, gdyż w tamtym lud nie wytrwał – było to przymierze zapisane ustawami Prawa wyrytymi na kamiennych tablicach. To nowe przymierze będzie już nie czymś zewnętrznym, ale Bożymi myślami i prawami wypisanymi w sercach ludzi. Każdy będzie znał Boga, gdyż spotka Go w swoim sercu. Jezus takie właśnie przymierze zawarł. Włożył prawo miłości w serca tych, którzy są z Nim zjednoczeni mocą Ducha Świętego, który objawia nam Bożą miłość, bo jest jak rzeka wody żywej przepływająca przez nasze życie – ożywia i uświęca...

Po raz kolejny w tym tygodniu Autor Listu do Hebrajczyków pokazuje nam Jezusa, który jest Kapłanem na wzór Melchizedeka. W tym fragmencie opisana jest cała historia z Księgi Rodzaju. Tajemniczy król Szalemu – ofiarujący Abrahamowi wracającemu ze zwycięskiej bitwy chleb i wino – stał się typem Chrystusa. Wspomina się o nim wiele razy, jego imię umieszczone jest w psalmie. Pierwszy Kościół, widząc w nim i jego ofierze złożonej ojcu naszej wiary zapowiedź Eucharystii – chleba i wina, które Jezus przemienia w swoje Ciało i Krew. Widzimy więc Jezusa – Kapłana Nowego Przymierza, którego kapłaństwo jest wieczne i jedyne, a w którym to kapłaństwie uczestniczymy poprzez chrzest święty. Czy jesteśmy świadomi swojego chrzcielnego obdarowania? Czy wraz z Jezusem ofiarujemy samych siebie Bogu jako ofiarę uwielbienia?...

Autor Listu do Hebrajczyków pokazuje ograniczenie kapłanów Starego Przymierza. Po wyjściu z Egiptu Bóg ustanowił kapłanem Aarona, brata Mojżesza, a potem, po idolatrii, której lud dopuścił się, robiąc złotego cielca, kapłaństwo zastrzeżone było tylko dla jednego pokolenia Lewiego. Kapłani Starego Przymierza byli grzesznikami jak inni ludzie, więc musieli składać ofiary za grzechy najpierw za samych siebie, a dopiero potem za cały lud. Zupełnie inaczej jest z Jezusem i Jego kapłaństwem. Nie był On kapłanem Starego Przymierza, nie pochodził z pokolenia Lewiego. Jezus przywrócił ludzkość do godności powszechnego kapłaństwa sprzed grzechu bałwochwalstwa...

Dzisiejszy fragment Listu do Hebrajczyków kontynuuje surowe napomnienie i przestrogę przed utratą zbawienia z powodu buntu i nieposłuszeństwa. Tragiczny los buntowników mógłby pozbawić nadziei dojścia do celu, jakim jest wieczny odpoczynek, nieskończone życie w Bogu pełnym dobroci i miłosierdzia. Odpoczynkiem chrześcijan jest odpoczynek w Bogu. Autor nawiązuje do odpoczynku samego Boga po całym dziele stworzenia świata i człowieka. Odpoczynek ten nazywa świętym szabatem, który jest aktywnym uwielbieniem Boga za całe Jego dzieło stwórcze. Chrześcijanie ten święty odpoczynek odnajdują w Jezusie Chrystusie. On jest darem Boga dla nas, źródłem prawdziwego pokoju i radości...

Czytany dziś fragment Listu do Hebrajczyków to zakończenie jego pierwszej części, mówiącej o tajemniczym imieniu Syna Bożego. Skoro Jezus chciał się upodobnić we wszystkim do ludzi, musiał przyjąć ludzkie ciało , ludzką naturę wspólną z każdym człowiekiem. Jedyną ludzką rzeczywistością, jakiej nie przyjął Jezus był grzech. Jedynie w ten sposób mógł własną śmiercią pokonać szatana. Od chwili krwawej męki Jezusa, poniesionej na krzyżu, człowiek już nie podlega jego niewoli. Wyznając :Panem Jest Jezus, zdobywamy przewagę nad mocami ciemności, które dotychczas oszukiwały ludzkość i trzymały w wielkim dystansie do łaski Bożej...