Proroctwo Izajasza zapowiada czasy pokoju. Naród, który był uciemiężony, dostąpi radości i wesela. Światło zabłysło w ciemnościach. Skończył się czas niewoli. Lud wierny Bogu może teraz kroczyć z podniesioną głową. Przyszedł Zbawiciel, który połamał jarzmo grzechu. Wrogowie Boga ponoszą klęskę. Teraz Jego panowanie nie będzie miało końca. Żadna ludzka siła i opozycja nie zniweczy dobroci i miłosierdzia Boga. Przychodzący Zbawiciel umocni świat Bożym prawem i sprawiedliwością. On jest Przedziwnym Doradcą, w którym jest pełnia mądrości. Jest Bogiem Mocnym, który triumfuje miłością i miłosierdziem. Jest Odwiecznym Ojcem, który troszczy się o swoje dzieci. Jest Księciem Pokoju, który przynosi wieczne szczęście i radość prawdziwą...

Oto ja wyślę anioła mego, aby przygotował drogę przede mną, a potem nagle przybędzie do swej świątyni Pan, którego wy pragniecie (Ml 3,1).

W okresie drugiej przebudowy świątyni, kiedy działa prorok Malachiasz, zarówno kult, jak i czystość religijna narodu izraelskiego znajdowały się w stanie upadku-przyczyną były małżeństwa mieszane zawierane przez powracających z niewoli babilońskiej do Jerozolimy. Ludzie Ci przez nikogo nie niepokojeni czuli się zupełnie bezkarni. Praktykujący Izraelici stawiali więc sobie pytania: gdzie jest Bóg, gdzie Boża sprawiedliwość? W imieniu Boga odpowiada prorok Malachiasz. Odsłania grzechy, bezbożność oraz zapowiada nadejście „Dnia Pańskiego”, kiedy to Bóg oczyści święte miejsca i osądzi fałszywych i nikczemnych. Bóg nie pozwoli drwić z siebie. Zanim to jednak nastąpi, przyjdzie wysłannik, posłany od samego Boga. Jego zadaniem będzie przygotowanie drogi Panu, oczyszczenie narodu ze wszystkich jego grzechów i zwrócenie go powrotem do świętej tradycji ojców...

W historii biblijnej wielokrotnie zdarzało się, że wielcy słudzy Boży rodzili się z matki, która była niepłodna: Izaak syn Abrahama, Samson syn Manoacha, wreszcie Jan Chrzciciel. W takich właśnie okolicznościach życia Bóg udowadnia, że to on kieruje zarówno historią narodu wybranego jak i losami życia poszczególnych osób z osobna. Jako dobry Ojciec troszczy się o dobro człowieka, swego dziecka, i zawsze pozostaje mu wierny, ale również od człowieka domaga się wiary, posłuszeństwa i wierności. Bóg nie chce kierować światem za pomocą spektakularnych interwencji (choć one tez się zdarzają), ale w tym pragnie posługiwać się konkretnymi, wybranymi przez siebie ludźmi...

Pierwsze czytanie po raz drugi w tym tygodniu daje nam do przemyślenia to samo słowo. Przenosi nas w czasy, gdy królewska dynastia Dawida wraz z nią obietnice Boże były zagrożone. Moment, w którym Izajasz wypowiedział to proroctwo, był jednym z najczarniejszych dla dynastii Dawidowej. Wydawało się, żen upadek militarny, ku któremu zmierzał król Achaz, był nieunikniony. Młodemu i jeszcze bezdzietnemu władcy groziło niebezpieczeństwo...

Bieżące czytanie w całości powtórzy się w tygodniu (pojutrze); wtedy zajmiemy się jego historycznym kontekstem oraz rzeczywistą postawą króla Achaza. Tymczasem dzisiaj – zważywszy na Ewangelię, która wprost odwołuje się do tego samego zobaczmy osobę króla. Sytuacja opisana przez proroka rozgrywa się w krytycznym momencie historii, kiedy to po zajęciu pewnej części terytorium Judy połączone wojska asyryjskie i izraelskie przystępowały do oblężenia Jerozolimy. Chciano zastąpić Achaza posłusznym, marionetkowym księciem syryjskim i król Achaz przestraszony tym paktem zawartym przez sąsiednich królów, szuka pomocy u swego największego wroga. Otwiera w ten sposób drogę Asyrii do okupowania Palestyny. Chce rozwiązać problem po swojemu. W tym właśnie momencie pojawia się prorok Izajasz, napominając króla by zachował wiarę i spokój wobec zagrożenia. Namawia go nawet o to by poprosił Boga o znak, dowód, że nadal Pan troszczy się i opiekuje swym ludem. Król jednak nie przyjmuje tej propozycji, dokonał już wyboru i chce po swojemu ten problem rozwiązać. Hipokryzja, jaką się wykazuje jest oczywista : król nie chce kusić w ten sposób Boga. Księga Izajasza nie podaje wprawdzie, jak zareagował on na wygłoszone, mimo wszystko, proroctwo. Wiadomo, że Bóg sam daje znak w postaci narodzin króla Ezechiasza, ale ten znak tak naprawdę wypełnia się dopiero w Chrystusie poczętym przez Maryję dziewicę...

Kiedy, w VI wieku przed narodzeniem Chrystusa runęła świątynia Salomona, a znaczna część |Izraelitów została przesiedlona do Babilonii nie mogła już składać świątynnych ofiar. Izraelici powrócili, niestety sytuacja po powrocie była przygnębiająca, Judea dalej byłą zależna od Persji, trudności z odbudowaniem świątyni i murów miasta. Trzeba więc było przemyśleć, jak teraz powinien wyglądać kult. Uznano więc, że musi się on wyrażać w prawdziwym i mocnym przylgnięciu do Boga na drodze posłuszeństwa Jego woli. Dlatego właśnie proroka Izajasza upomina się o to, by człowiek był wierny Bożemu Prawu i by postępował sprawiedliwie. Nasz dzisiejszy tekst mówi nam o następujących zasadach oczekiwania na przyjście Pana: przestrzegać Prawa; czynić sprawiedliwość; nie znieważajcie szabatu (dnia świętego);. nie przykładajcie ręki do zła; nie wątpcie w przychylność Boga; mocno trwajcie w przymierzu zawartym z Panem...

Niebiosa wysączcie z góry sprawiedliwość i niech obłoki z deszczem ją wyleją (Iz 45,7).

Św. Hieronim widział w tych słowach proroka Izajasza wyraźna zapowiedź przyjścia Zbawiciela. Uznawał je za streszczenie ludzkich oczekiwań na przyjście Mesjasza. Prorok przez te słowa radości wyraża swoje przekonanie, że Pan Bóg dotrzyma swych obietnic. Bóg ześle swego posłańca z niebios, tak jak posyła chmury, które przynoszą deszcz nawadniając ziemię...

Wschodzi gwiazda z Jakuba, a w Izraelu podnosi się berło (Lb 24,17).

Dziś słowo Boże daje nam dwa proroctwa pochodzące od pogańskiego, pochodzącego z Mezopotamii wróżbity Balaama. Król Moabu Balak, przeciwstawiając się długiej przeprawie Izraela, czuł się zagrożony ze strony nadciągających Izraelitów wezwał więc na pomoc proroka Balaama, namawiając go, aby wystąpił przeciwko Izraelowi, przeklinał go; życzył mu źle; ten jednak mimo, że nie był Izraelitą to wierzył w Boga Izraelitów...

Odczytywany dzisiaj w Liturgii Słowa fragment to opowieść z Księgi Syracha na cześć Eliasza – jednego z największych proroków Starego Testamentu. Jego imię mówi równocześnie o działalności i oznacza Jahwe jest moim Bogiem. W to faktycznie wierzył Eliasz i swoim postępowaniem potwierdzał, że Bóg jest jego jedynym Panem życia. Eliasza pożerała gorliwość o chwałę Boga. Stąd czytamy, że był to prorok jak ogień. Swoim słowem, wypełnionym Bożą mocą, potrafił zamknąć niebo i sprowadzić suszę na ziemię. Dokonywał niesamowitych cudów, nawet takich jak wskrzeszenie. Swoją nieugiętą wiarą pokonał czterystu pięćdziesięciu kapłanów bożka Baala. Od jego czasów w dziejach Izraela rozpoczyna się czysty monoteizm. Dlaczego jednak w okresie Adwentu czytamy o Eliaszu? Otóż, w duchu i mocy Eliasza przyszedł Jan Chrzciciel, zgodnie z proroctwem wypowiedzianym przez Archanioła Gabriela do Zachariasza. To właśnie o nim pośrednio mówi również Księga Syracha. W ten sposób Kościół dziś kieruje naszą uwagę w stronę św. Jana Chrzciciela, jako osoby godnej naśladowania. On całym sobą zaangażował się w przygotowanie i siebie, i innych na nadejście Mesjasza. Od niego możemy uczyć się, jak przeżyć Adwent, by go nie zmarnować i dobrze przygotować swoje serce na przyjście Boga...