Samuel upomina króla Saula i oskarża go o nieposłuszeństwo. Bóg przykazał monarsze, by po wygranej bitwie z Amalekitami nie brał dla siebie żadnych łupów, ale on wzgardził nakazem Boga. Zawłaszczył to, czego nie wolno było mu brać, a co gorsza, złożył z tego ofiarę Panu. Uznał, że kult jest ważniejszy od posłuszeństwa, i nawet nie dostrzegał w tym czynie swojej winy. Samuel bardzo dobitnie przypominał Saulowi, że Bóg brzydzi się takim postępowaniem. Opór porównał do wróżbiarstwa, a krnąbrność do bałwochwalstwa. Zarówno obie postawy, jak i oba czyny są poważnymi grzechami przeciwko Stwórcy.
Postępek Saula powtarza się także w naszym życiu. Ileż razy przedkładaliśmy rytuał ponad posłuszeństwo Panu! Modlitwy, udział we mszy świętej, czy przyjmowanie sakramentów bez uległości Bożym nakazom i poleceniom są tylko pustym, powierzchownym aktem. Samuel swoją mowę, skierowaną do króla, zaczął od słowa: dosyć!, jakby chciał zakończyć niegodziwość Saula. Zastanówmy się, w jakich sferach powinno ono wybrzmieć w naszym życiu. Gdzie próbujemy łączyć kult z nieposłuszeństwem Bogu? Łączenie sacrum z profanum można porównać do łączenia wody z ogniem. Czemu nie posłuchałeś głosu Pana? – pytał Samuel Saula. Dziś zapytajmy o to samych siebie...

Pan Bóg ma niezwykłe poczucie humoru. Także dzisiaj, gdy usłyszeliśmy, że użył oślicy – zresztą nie pierwszy raz w Biblii – aby zrealizować swój plan. Dla Europejczyków to zwierzę uważane jest za bardzo sympatycznego kuzyna konia, ale niezwykle upartego. Dla ludów Bliskiego Wschodu liczba posiadanych osłów była jedną z miar bogactwa lub wielkości łupu wojennego. Nie dziwi zatem decyzja Kisza, który wysłał swojego syna Saula na poszukiwanie zaginionych oślic. Choć Saul ze sługą nie znalazł oślic, nota bene odnalazły się nieco później, to szukając ich, trafił do Widzącego Samuela, któremu Bóg wskazał, kogo ma wskazać Izraelitom na króla Izraela. Znakiem tego wskazania było namaszczenie, które było symbolem i sposobem nadania komuś władzy. Mogło ono oznaczać uświęcenie czy aprobatę Boga, albo przeznaczenie czegoś lub kogoś na świętą służbę. W Biblii znajduje się wiele opisów namaszczenia osób (np. Aarona) lub miejsc czy przedmiotów (Jakub namaścił kamień w Betel, nazywając miejsce, na którym się on znajdował, domem Bożym). W 24 rozdziale Księgi Samuela znajdujemy określenie króla jako „pomazańca Pańskiego”. Stąd wywodzi się hebrajski termin masziach („Mesjasz”) i grecki christos („Chrystus”), oznaczające króla, który będzie panował u końca czasów. Warto wspomnieć, że i w naszych czasach używane jest np. namaszczenie ołtarza w nowym kościele, jako symbol konsekrowania miejsca do sprawowania Eucharystii, albo czynność podczas udzielania sakramentu chrztu oraz namaszczenia chorych, które oznacza oddanie Bogu namaszczonego...

Historia Izraela pełna jest relacji o bitwach i wojnach. Dzisiejsze czytanie przypomina krwawe starcie z Filistynami. W pierwszej potyczce zginęło około czterech tysięcy żołnierzy. Sromotna przegrana wprowadziła w konsternację starszych Izraela, którzy pytali, dlaczego Pan ich opuścił i dozwolił na klęskę? I natychmiast znaleźli rozwiązanie: Przynieśmy z Szilo Arkę Przymierza Pana! Niech pójdzie z nami i niech nas wybawi z mocy naszych wrogów! Z dzisiejszej perspektywy zachowanie starszyzny określilibyśmy jako magiczne myślenie. Izraelici mieli w historycznej pamięci przekonanie, że Bóg był zawsze z nimi, a widocznym wyrazem Jego obecności była Arka Przymierza. Wydaje się jednak, że nie była to pełna pamięć. Bóg był zawsze z narodem swojego wyboru wtedy, gdy był on wierny Najwyższemu. A tej wierności właśnie zabrakło. Nie pomogło sprowadzenie Arki i „zaprzęgnięcie” jej do kolejnej bitwy. Przybycie Arki do obozu wzbudziło w Izraelitach wielką radość i okrzyki, a w Filistynach strach. Znali oni bowiem historię działania Boga Izraelitów w Egipcie. Wołali: Biada nam! Jednak okazali się mężni i w bitwie z Izraelitami odnieśli zwycięstwo, zabijając trzydzieści tysięcy piechoty izraelskiej oraz obu synów kapłana Helego: Chofni i Pinchasa. Autor Księgi na końcu tej perykopy chłodno podaje: Arka Boża została zabrana...

Bóg jest dobry i wysłuchuje szczerych modlitw! Tak było także w wypadku modlitwy Anny. Bezpłodność była dla niej wielkim zmartwieniem, ponieważ kochała swego męża Elkana i pragnęła dać mu syna. Po uczcie ofiarnej skierowała swe kroki do sanktuarium i żarliwie modliła się do Boga. Zwrócił na nią uwagę kapłan Heli, który patrząc na Annę podejrzewał, że była pijana. Jakiż wielki musiał być ból Anny, skoro osoba postronna, patrząc na jej wyróżniające się zachowanie, wysnuła taki wniosek. Heli zapewne był wrażliwy na ludzkie zachowania, a ze względu na szacunek do Boga oraz chcąc utrzymać porządek w sanktuarium, wyprosił Annę, aby wytrzeźwiała gdzieś indziej. Gdy Anna wyjaśniła Helemu, że „wylała duszę swoją przed Panem”, ten zrozumiał i pobłogosławił ją, mówiąc: Idź w pokoju, a Bóg Izraela niech spełni prośbę, jaką do Niego zaniosłaś. Żarliwa modlitwa zawsze jest wyzwalająca i przynosi uspokojenie. Autor Księgi podaje, że Anna, wróciwszy do domu, posiliła się, a jej twarz się rozpogodziła. Bóg nie kazał długo czekać na spełnienie modlitwy Anny, która wkrótce poczęła i urodziła syna. Dała mu znaczące imię Samuel, tj. „Uprosiłam go u Pana”. Warto zwrócić uwagę na jeszcze jeden fakt: Anna ślubuje Bogu, że jeśli wysłucha jej modlitwy, to odda na zawsze syna Panu i nie będzie mu przycinać włosów. Jest to tzw. Ślub Nazireatu, którego warunki i zasady zostały opisane w Księdze Liczb 6,1-7. Nazirejczycy poświęceni szczególnej służbie Bogu na mocy swojego lub rodziców ślubu musieli wypełniać kilka warunków, w tym powstrzymanie się od picia alkoholu, unikanie nieczystości zaciąganej  przez kontakt z ciałem zmarłego oraz nie obcinanie włosów. Zazwyczaj Bóg obdarzał ich szczególnymi misjami. Tak właśnie było z Samuelem...

Prorok Izajasz podkreśla, że Bóg jest wierny i dotrzymuje obietnic danych Dawidowi. Choć Izraelici stracili swoje państwo i zostali deportowani do Babilonii, to Pan ich nie odrzucił, ale powołał ich na swoich świadków wśród ludów całej ziemi. Każdy Izraelita ma teraz misję ukazywania światu światła Bożej nauki. Bóg zapewnia, że będzie to dla nich źródłem prawdziwej radości. Prawdę tę Izajasz ubiera w obraz uczty, w której mogą otrzymać za darmo obfity pokarm życia. Pan oczekuje tylko jednego: nawrócenia! Ustami proroka mówi: Nakłońcie uszu i przyjdźcie do Mnie, słuchajcie, a ocalicie swoje życie!..

Fundamentem i zasadą życia chrześcijanina jest miłość. Nie obejmuje ona jakieś wybranej grupy, lecz ma charakter uniwersalny. Nie można nikogo wykluczyć z tej zasady miłości. Jej źródłem jest słowo Boże. Odrzucenie zasady miłości może skutkować wejściem na drogę nieprawości. Autor podaje dobrze znany przykład bratobójstwa Abla przez Kaina. Przyczyną tego faktu jest przepaść, jaka istniała między sprawiedliwym Ablem a nieprawym Kainem. Nienawiść i zazdrość prowadzą do bratobójczych czynów. Człowiek staje się zabójcą. Konsekwencją tego jest utrata relacji i jedności ze Stwórcą, gdyż żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego. Nienawiść prowadzi człowieka do sfery śmierci. Wyzwolenie
z tej sytuacji przynosi jedynie Krzyż Chrystusowy.,,

Przyjście Chrystusa na świat jest związane z naszym grzechem. Święty Jan wyraża tę prawdę w słowach: Wiecie, że On się objawił po to, aby zgładzić grzechy, w Nim zaś nie ma grzechu. Grzech jest świadomym zerwaniem więzi z Bogiem. Przywrócenie relacji może dokonać się jedynie mocą Chrystusa. Poznanie miłości Chrystusowej jest drogą do zerwania z grzechem. Przylgnięcie do miłości Bożej w Chrystusie staje się drogą realizacji człowieczeństwa, by porzucić grzeszne nałogi, które zatracają naszą godność. Utrata prawdziwego obrazu Boga łatwo może zwieść na drogę grzechów i nieprawości. Ci grzeszą, co nie znają Boga jako Ojca i nie poznali miłości Boga w Jego Synu. Nie chodzi tylko o intelektualne stwierdzenie, ale przylgnięcie całą wolą i sercem do Ojca i Syna...

Czasami pozdrawiamy się słowami: „niech Bóg tobie błogosławi”. Nie chodzi o to, byśmy pragnęli wymusić Boże błogosławieństwo, czy też Bóg przestał nam być życzliwy. Dzisiejsze błogosławieństwo z Księgi Liczb ma nam pomóc sobie uświadomić, że Bóg pragnie zawsze nam błogosławić. Nade wszystko przypomnieć, żeby zwrócić się w stronę Boga i otworzyć się na Jego błogosławieństwo. Treścią tego błogosławieństwa nie jest ziemski sukces. Są to dary łaski i pokoju do realizacji życiowego powołania. Łaska Boga objawia się w każdym naszym kroku, począwszy od daru życia, wolności i umiłowania w Chrystusie. Pokój Boży ma pomóc, aby pokonywać wszelkie trudności i mocą Bożą wypełniać misję służby Bogu i bliźnim. Nie jest to tylko błogosławieństwo do urzeczywistnia swoich zamierzeń, lecz gorliwego poszukiwania woli Boga i wypełniania jej...

Apostoł Jan zwraca się do różnych kategorii czytelników swego listu, przekazując do każdego trochę inną wiadomość. Jest w tym wielka mądrość duszpasterska, gdyż do różnych ludzi powinno stosować się różne metody. Co pisze? Że są dziećmi. Czyimi? Jego? Przede wszystkim Boga, dzięki Chrztowi Świętemu, kiedy odrodzili się i odpuszczono im grzechy. Są z kolei dziećmi Apostoła o tyle, o ile jest on sługą Boga. Zawsze jednak grzechy są odpuszczone ze względu na imię Jezusa, a nie ze względu na imię Jana, Piotra czy Pawła. Znak pokory dla nas. Św. Jan zwraca się do ojców, że poznali Tego który jest od początku, czyli Jezusa Chrystusa. Podkreśla tym samym bóstwo i odwieczność Pana Jezusa, aby ojcowie (starsi od swych dzieci, ale wciąż tylko ludzie) czerpali moc i naukę od Zbawiciela. Znowu przywołajmy św. Augustyna: Ojcami się stają, poznając, iż Chrystus jest od początku. List jest też adresowany do młodzieńców, którym oznajmia, że pokonali Złego. Dlaczego akurat do nich? Ponieważ cechą charakterystyczną młodości jest walka o ideały, gotowość do takiej walki. Młodzieńcy pokonali Złego nie sami, ale w Chrystusie. Pan Jezus zwyciężył Szatana, a mocą Zbawiciela my zwyciężamy Złego stając do walki z pokusami...