O Kluczu Dawida i Berło domu Izraela, który otwierasz, a nikt nie może zamknąć, zamykasz, a nikt nie otworzy; przyjdź i wyprowadź pojmanego z więzienia, siedzącego w ciemności i cieniu śmierci.

Obraz klucza, będącego symbolem władzy i panowania pochodzi, podobnie jak wczorajsza antyfona, z Księgi Izajasza (Iz 22,22). Opisuje on króla Dawida, który miał ograniczoną władzę: ograniczoną w czasie i ograniczoną do dwunastu pokoleń Jakuba. Jednak trzeba pamiętać, że przywołuje zarazem postać najsławniejszego z przodków spodziewanego nowego Władcy, którego panowaniu nie będzie końca, któremu ani czas ani przestrzeń nie położy kresu...

O Korzeniu Jessego, który stoisz na znak dla narodów, przed którym królowie zamilkną, a ludy modlić się będą, przyjdź aby nas wyzwolić i już ni zwlekaj.

W dzisiejszej antyfonie obrazem Mesjasza jako Korzenia Jessego, posługuje się, zwany powszechnie „piątym Ewangelistą”, prorok Izajasz. W chwili wypowiadania tych słów, w czasach współczesnych Izajaszowi, Izrael jest zmieszany z ludami babilońskimi, gdyż od wielu już lat przebywa w niewoli chaldejskich władców. Obraz różdżki jest dopełnieniem wcześniejszego proroctwa (Iz 10–3–34): Oto Bóg obciął wszystkie korony drzew, a las przetrzebił toporem. Cały las został pozbawiony życia. Jest to obraz prawie całkowitego zniszczenia Królestwa Judy i wszystkich ważnych instytucji państwowych. Dynastia Dawidowa upadła. Władcy pochodzący z niej nie sprawdzili się jako opiekunowie ludu, stracili oni funkcję nośników zbawienia, ale Bóg przekraczając granice czasu obiecuje jej odrodzenie. W tej bowiem na pozór wymarłej przestrzeni rozwija się z ukrytego korzenia (pnia Jessego) nowe życie narodu, nasiąknięte na nowo Duchem Bożym...

O Panie, Wodzu domu Izraelowego, który objawiłeś się Mojżeszowi w krzaku gorejącym i prawo mu dałeś na Synaju, przyjdź nas odkupić siłą swego ramienia.

Druga Wielka Antyfona rozpoczyna się ważnym tytułem Boga, użytym zgodnie z biblijną tradycją w liczbie mnogiej: Adonai (Panie). Był to tytuł, którego hebrajski rdzeń znaczeniowy ma zabarwienie mówiące o miłości i zaufaniu. Używano go w liturgii i mowie jako zamiennik objawionego wiele pokoleń później Mojżeszowi, świętego imienia Jahwe. W tym imieniu Bóg objawia się patriarchom Izraela: Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi, jako wódz i gwarant zwycięstwa i wolności ofiarowanej narodowi wybranemu...

O Mądrości, któraś wyszła z ust Najwyższego, dosięgając mocą od końca do końca i wszystko urządzając łagodnością, przyjdź ku nauczaniu nas dróg roztropności.

Otwierająca adwentową serię antyfona: O Sapientia - ukazuje Mesjasza, którego najważniejszym atrybutem jest mądrość, świadcząca o potędze Boga i jego nieograniczonej władzy nad wszystkim. Nie chodzi tu o wiedzę, czy jakiś rodzaj inteligencji, ale o wszechmocną, życiodajną moc, właściwą samemu Bogu...

Wielkie Antyfony 'O', które od 17 grudnia Kościół wprowadza do liturgii, to niezwykłe i głębokie obrazy zbliżające nas do głębi Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego. Dzięki odnowieniu naszego spojrzenia na Chrystusa docieramy do wymiarów duchowych i liturgicznych właściwych Mesjaszowi.

Utarło się w słowie, że adwent to czas radosnego oczekiwania na przyjście Chrystusa. Wspominamy wtedy całe, długie historyczne przygotowanie Izraela na spotkanie z Mesjaszem. Dzisiaj dodajemy do tego rozumienia osobistą nadzieję na spotkanie z Nim na końcu czasu, poprzedzone chwilą własnej śmierci, kiedy każdy z nas ujrzy Oblicze Boga w sposób szczególny, nieskończenie uszczęśliwiający. Nie jest to jednak cała prawda o czasie adwentu. Chrystus nie zmusza nas do czekania na spotkanie ze Sobą aż do czasów ostatecznych, bowiem za każdym razem, kiedy przyjmujemy Eucharystię, spotykamy się z Nim realnie. Zetknięcie z żywym Bogiem w sakramencie jest nie tyle ostatecznym spotkaniem, co najważniejszym wydarzeniem ożywiającym naszą codzienność. Kościół pierwszych wieków, który nie mógł się doczekać powtórnego przyjścia Chrystusa, pogodził się z koniecznością oczekiwania jedynie dzięki Eucharystii...

Biada buntowniczemu miastu, co stosuje ucisk, nie słucha głosu i nie przyjmuje ostrzeżenia, nie ufa Panu i nie przybliża się do swego Boga - So 3,1-2.

Prorok Sofoniasz przytacza dziś skargę Boga, który stwierdza bolesną prawdę, że Izrael nie tylko nie daje już posłuchu słowom proroków, że nie szuka już drogi prowadzącej do zbawienia i naprawy serc, ale stał się narodem niesprawiedliwym, zbuntowanym wobec jakiejkolwiek zachęty do dobra, ludem w którym absolutną władzę sprawuje materializm. Lud stał się bardzo krnąbrny, nie chce już słuchać żadnych napomnień ani zaufać Bogu. To są mocne słowa, po których raczej nie można się spodziewać ratunku. Chociaż usta Izraelitów nadal wypowiadają imię Boże, to jednak rzeczywiste jego postawy są zaprzeczeniem działań podyktowanych wiarą: żyją już w postawie praktycznego ateizmu, a wszystkie wartości są deptane w imię zysków, bogacenia się i obsesyjnego życia w luksusie....

Radujcie się zawsze w Panu, raz jeszcze powiadam: radujcie się! Pan jest blisko - Antyfona na wejście.

Ta, pochodząca z listu św. Pawła do Filipian antyfona na wejście wprowadza nas w niezwykłą liturgię słowa tej niedzieli, zwanej – Niedzielą Radości. Źródłem tej radości ma być bliskość Pana. Świadkami tej radości będą znów prorok Izajasz, Matka Boża i Jan Chrzciciel. Rozpoczyna się czas szczególnego miłosierdzia. Izajasz wypowiada słowa, które spełniają się na Jezusie, Maryja w swym kantyku radości, zwanym Magnifikatem, ogłasza, że miłosierdzie Boże jest nieskończone i syci dobrami materialnymi i duchowymi pragnących Bożej sprawiedliwości...

Gdybyś zważał na moje przykazania, twój pokój stałby się jak rzeka - Iz 48, 18.

Czytając historie zbawienia odnosimy wrażenie, że z Bożym planem zbawienia zawsze kontrastuje postępowanie człowieka, który zdaje się czynić wszystko przekornie, tak aby ów plan się nie powiódł. Wśród radosnych proroctw proroka Izajasza, dzisiejsze jest nieco pesymistyczne. Prorocy też byli smutni i strapieni, zwłaszcza kiedy widzieli, że ich nawoływania dotyczące potrzeby nawrócenia nie odnoszą skutku. Prorok Izajasz mierzy się z tą tragedią, z której wyraźnie wydobywa się wina narodu świętego, uwidaczniająca się jeszcze bardziej w porównaniu z łaskami, jakie zesłał Bóg. Wierność nakazom Pana Boga sprawiłaby, że losy narodu potoczyłyby się inaczej, a jego położenie byłoby znacznie lepsze od tego, w którym się znalazł...

Z kim moglibyście mnie porównać, żeby mi dorównał - mówi Święty. Podnieście oczy w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy - Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko? - Iz 40,25-26.

Mimo zapewnień kilku proroków, wielu Izraelitom na babilońskim wygnaniu było coraz trudniej uwierzyć, że ich cierpienia, niewola niedługo się skończą. Z upływem czasu, wobec niezmienności sytuacji, ich nadzieja i ufność coraz bardziej gasła. Dlatego prorok Izajasz czuje potrzebę i postanawia umocnić słabnącą ufność swoich rodaków, przypominając o potędze Pana Boga, stwórcy i władcy całego wszechświata. On jest Bogiem wszechmogącym, wszechpotężnym, niestrudzonym. Również gwiazdy, niczym karne wojsko, są Mu posłuszne....