Za początek monarchii w Izraelu uważa się panowanie króla Saula. Jednak przykład Abimeleka pokazuje, że już wcześniej były próby namaszczenia króla, którego panowanie – jak się wydaje – miało zasięg lokalny. Takim właśnie lokalnym monarchą był Abimelek. Jego panowanie może jednak posłużyć jedynie za przestrogę. O ile jego ojciec, Gedeon, był jedną z piękniejszych postaci starożytnego Izraela, to syn zrodzonym ze związku z niewolnicą zhańbił swój ród. Okazał się bowiem człowiekiem pozbawionym wszelkich zasad i hamulców moralnych, a przy tym chorobliwie ambitnym i  przebiegłym. Utorował sobie drogę do panowania podkupując zwolenników i mordując rywali, czyli siedemdziesięciu własnych braci, synów Gedeona. Przy życiu pozostał tylko Jotam, który opowiedział przypowieść z dzisiejszego pierwszego czytania. Dowiadujemy się z niej, że do władzy doszła osoba bezużyteczna, nie będąca w stanie dać jakiegokolwiek dobra swoim poddanym...

Księga Sędziów należy do ksiąg historycznych i opisuje fakty z dziejów Izraela. Znajdujemy w niej również refleksję nad przyczynami opisywanych wydarzeń. Izraelczycy przegrywali wojny nie dlatego, że nieprzyjaciel był silniejszy, ale dlatego, że „Pan wydał ich na łup nieprzyjaciół”.  Charyzmatyczni przywódcy, jacy pojawiali się w chwilach kryzysu byli specjalnym darem od Boga. Co ciekawe, słów o Bogu, który kieruje losami narodu, nie było w pierwszych wersjach tekstów, które posłużyły do napisania Biblii, czyli w starożytnych kronikach, czy w opowieściach ludu. Pojawiły się one dopiero po upadku Izraela. Dopiero kiedy naród wybrany stracił swoją ziemię i świątynię, pojawiła się refleksja, dlaczego tak się stało. Odpowiedź była jedna: naród nie dotrzymał obietnic Przymierza z Bogiem, podcinając w ten sposób korzenie swojego istnienia. Z tej gorzkiej refleksji narodziło się jednak nawrócenie i naród przetrwał...

Komu chcecie służyć, pyta Jozue?. W przełomowych momentach życiowych, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych, człowiek żyjący w świecie zmian ,, musi się określić. Osoba i społeczność muszą się zdefiniować, kim są i komu chcą służyć. Hebrajczycy, przekroczywszy Jordan pod wodzą Jozuego, wkraczają do ziemi obiecanej. Dla religijnego Izraelity w hierarchii wartości od zawsze ważne miejsce zajmowały dwie rzeczy: skrawek własnej ziemi i posiadanie licznego potomstwa. I na progu wejścia do świętej ziemi zapytano Izraelitów : komu chcecie służyć? Gdyż nie można służyć Jahwe i bożkom.. Komu chcecie służyć, Bogu Jahwe czy bożkom, jak przodkowie po drugiej stronie Jordanu, zapytał Jozue, który jest zapowiedzią Jezusa, wprowadzającego ludzkość do ziemi ostatecznej. Kilka wieków później, gdy odżyją pośród ludu stare sentymenty względem Baala, na górze Karmel podobne pytanie postawi Eliasz: Dokąd będziecie chwiać się na obie nogi? Zdecydujcie komu chcecie służyć Jahwe czy Baalowi? To pytanie potrzebne jest i nam, którzy przyjmując chrzest, wyznaliśmy wiarę w Chrystusa. Komu chcemy służyć?...

Przejście przez Jordan. Wydarzenie historyczne, którym było przejście Izraela pod wodzą Jozuego przez Jordan, ma dla nas znaczenie głęboko duchowe. Jakie? Pisarze wczesnochrześcijańscy z kręgu szkoły aleksandryjskiej z Orygenesem na czele interpretowali przejście przez świętą rzekę Palestyny jako alegorię historio – zbawczą. – Lud przeprawiając się przez rzekę w pobliżu Jerycha, pozostawi w Jordanie swoje grzechy. Gdy ponad tysiąc lat później do wód Jordanu wszedł Jezus, Który był bez grzechu, wziął na siebie grzechy świata, Hebrajczyków i pogan (m.in. Naamana, , który pozostawił w wodach Jordanu trąd). Zauważmy, że przez Jordan przechodzi cały lud, wszyscy członkowie narodu. Do wejścia w relację z Jezusem jesteśmy zaproszeni wszyscy...

Porzucone piękno na rzecz estetyki powierzchowności miłej dla oka.

Pierwszy znak to niewiasta. W liturgii katolickiej apokaliptyczna niewiasta rzadziej jest utożsamiana z Kościołem, a częściej z Maryją. Z racji na uroczystość Wniebowzięcia NMP i ze zrozumiałych względów pozostajemy przy tej drugiej. Maryja Dziewica jawi się jako kobieta pozostająca w harmonii: ze światem stworzonym – obleczona w słońce i księżyc pod jej stopami; z historią Narodu Wybranego – na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu, z naturą kobiety – przekazuje życie, zrodziła mężczyznę; i z Bogiem, gdyż dziecię oddaje Bogu, a sama udaje się na miejsce przygotowane przez Stwórcę. Maryja – delikatne i piękne stworzenie. W niej jest wszystko piękne, to co zewnętrzne i to co wewnętrzne. Tota pulchra es Maria – Cała piękna jest Maryja śpiewali chrześcijanie, patrząc na nią i jej miejsce w historii zbawienia. Drugi znak to smok. Pierwsze opisujące go słowa mogą słuchacza uwodzić pozorami światła i harmonii. Jest ognisty, ma siedem głów, dziesięć rogów i siedem diademów. Liczba siedem w tradycji żydowskiej wskazuje na jakąś doskonałości, lecz dziesięć na coś mniejszego, mniej wartościowego. Następne zdania budzą nas z letargu i zauroczenia pozornym pięknem, zewnętrznym designem Siedem głów w jednym smoku, to rodzaj podzielenia i choroby, dodatkowo dziesięć rogów na siedmiu głowach przy bliższym zastanowieniu odsłania brak właściwej miary i proporcji. Smok o siedmiu głowach chce pożreć zrodzone dziecię niewiasty, wpływa destruktywnie na otoczenie. Dzisiejszy fragment 12 rozdziału Apokalipsy prowadzi nas ku rozeznawaniu, co jest faktycznie pięknem złączonym z dobrem i prawdą, a co destruktywną brzydotą, która tylko udaje piękno i zionie zakłamaniem, złością oraz nienawiścią. Maryja, dzisiaj idąc do nieba, wprowadza nas w nurt zjednoczenia i harmonii: ze światem stworzonym, wspólnotą Kościoła, naturą ludzką i Bogiem. Pociąga nas pięknem...

Wielkomiejski szał, hałas, gonitwa, wzrost, przyspieszenie wydajności produkcji, zagęszczenie spotkań, wydarzeń, nerwica konsumpcyjna nie robią spacji, miejsca dla Pana i zdrowego rozsądku. W wichurze, trzęsieniu ziemi, ogniu, wielkich żywiołach natury, szale, nieładzie, powierzchowności nie było Pana. W ciszy i łagodnym powiewie przemówił Pan. Wszystko wokół nas skrupulatnie zaplanowane i zorganizowane nie pozostawia miejsca dla Pana. Natura ludzka na przestrzeni tysięcy lat historii zbawienia pojmowała, że potrzebny jest czas „ekstra” – „poza” wszystkim i wszystkimi dla Pana, święta góra, pustynia, jaskinia odosobnienia, nie tylko czas reklamowy w telewizjach komercyjnych, kiedy to niektórzy katolicy w przerwie reklamowej nadrabiają zaległe praktyki religijne, usypiając niespokojne sumienie, które domaga się spotkania z Innym. Natura ludzka z przekonania szukająca Boga, udaje się na „pustynię” – puszczę, odosobnienie. Abraham, Jakub, Mojżesz, Eliasz, Jezus,..

Prorok Ozeasz przedstawia nam obraz Boga, który nigdy nie rezygnuje ze swego stworzenia i sam, jako pierwszy, zapewnia o swojej miłości. Najwyższy nie straszy, nie napełnia lękiem i grozą, lecz mówi wprost do naszego serca i czeka na odpowiedź.  Z jakim nastawieniem słuchamy tego, co chce nam przekazać? Pozwalając Mu wyprowadzić się na pustynię, otwieramy się na Jego obecność i bliskość. Potrzebujemy przebywania z Bogiem, czyli w samotności, w ciszy, w miejscu, gdzie nie ma rzeczy, które nas rozpraszają. Potrzebujemy chwil, w których spotkamy się z Nim serce przy sercu. Bo On chce być z nami zawsze. Pragnie, byśmy zobaczyli, że On swoje zjednoczenie z nami okazuje przez sprawiedliwość, prawo, miłość, miłosierdzie . Chce, byśmy poznawali Go nie tyle rozumem, co sercem; byśmy na sobie odczuli Jego łaskę, mądrość, litość i błogosławieństwo. Ale czy damy się Mu poprowadzić?...

Izraelici, idąc przez pustynię, nie koncentrowali się na celu swojej wędrówki, lecz na tym, czego im brakowało. Bardziej cenili sytość w niewoli niż niedostatki na wolności. Manna, dar Boży, wcale ich nie ucieszyła, bo trzeba było ją codziennie zbierać, rozdrabniać i gotować. Wymagała systematyczności i wysiłku. Ten obraz jest bliski także i nam, którzy nierzadko nudzimy się Komunią Świętą, modlitwą, postem. Aby to przyjąć, trzeba się zebrać w sobie, wyjść ze swej codzienności. Tłuczenie manny przywodzi na myśl robienie rachunku sumienia i niszczenie skorupy grzechów, którymi obrastają nasze serca. Z kolei jej gotowanie to spowiedź – bez niej nie możemy przystępować do Pańskiego stołu...

Kościół po dziś dzień obchodzi lata jubileuszowe. Są to zazwyczaj konkretne rocznice, jak chociażby rok 2000, pamiątka narodzin Odkupiciela. Jak jubileusz małżonków jest okazją do odnowienia miłości dwojga ludzi, tak wszystkie kościelne „święte lata” mają być pretekstem do powrotu do pierwotnej gorliwości. Bóg, który nie męczy się przebaczaniem, zadaje się sam szukać pretekstu do darowania człowiekowi jego win. Chociaż nas samych często latami prześladują demony przeszłości, On po prostu zapomina. Hojnie daje nam kolejne szanse i pragnie, abyśmy radowali się na nowo odzyskaną wolnością. Znana więc już z kart Księgi Kapłańskiej tradycja jubileuszów, jest niczym innym jak kolejnym jeszcze pomnikiem Bożego miłosierdzia. I nie należy, rozważając dzisiejsze czytanie, koncentrować się jedynie na okazjach wyjątkowych. Takich, na które czekać trzeba latami. Każde rozgrzeszenie jest takim jubileuszem. Kapłan kreślący nade mną w konfesjonale znak krzyża, zanurza mnie we Krwi Jezusa...